Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό ναό αγίου Μηνά Ναούσης.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
«Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».
Ἕναν ἀπό τούς πιό συγκλονιστικούς διαλόγους τοῦ Χριστοῦ, τούς ὁποίους μᾶςπαραδίδουν οἱ ἱεροί εὐαγγελιστές, ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Τόν διάλογο μέ τήν Χαναναία, μία γυναίκα πού δέν ἦταν Ἰσραηλίτισσα, κι ὅμωςζητοῦσε ἀπό τόν Χριστό ἕνα θαῦμα. Ζητοῦσε τή θεραπεία τῆς θυγατέρας της πούβρισκόταν ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου. Ζητοῦσε τό ἔλεός του μέ τρόπο πιεστικό, τρέχοντας πίσω ἀπό τόν Χριστό καί φωνάζοντας σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε οἱ μαθητές τουἐνοχλήθηκαν καί τοῦ ζήτησαν νά τῆς κάνει τή χάρη γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν παρουσίατης.
Ὁ Χριστός ὅμως πού τήν ἄκουε καί πού ἤξερε, ὡς παντογνώστης, τό πρόβλημά της,ἀνθίσταται. Ὄχι γιατί δέν τήν συμπονᾶ, ὄχι γιατί δέν θέλει νά τή βοηθήσει, ἀλλά γιατί θέλεινά ἀναδείξει περισσότερο τή δύναμη τῆς πίστεώς της. Γι᾽ αὐτό καί προβάλλει ὡς ἐπιχείρημα ὅτι ἦρθε στόν κόσμο μόνο γιά «τά ἀπολωλότα πρόβατα οἴκου Ἰσραήλ».
Καί ὅμως ἡ Χαναναία ἐπιμένει, ἀκόμη καί ὅταν ὁ Χριστός ἀρνεῖται νά ἀνταποκριθεῖ στόαἴτημά της καί τῆς λέγει ὅτι δέν εἶναι καλό νά πάρει κανείς τόν ἄρτο ἀπό τά παιδιά του καίνά τόν ρίξει στά κυνάρια. Ἐπιμένει καί στό τέλος κερδίζει. Κάμπτει τή φαινομενικήσκληρότητα τοῦ Χριστοῦ, πού σκοπό ἔχει νά διδάξει πώς ὁ Θεός εὐχαρίστως ὑπακούει τάτέκνα του, ὅταν ἐμπιστεύονται τήν ἀγάπη του, ὅταν ἐπικαλοῦνται τό ἔλεός του. Ἐπιμένεικαί στό τέλος λαμβάνει ἡ Χαναναία ὄχι μόνο τή θεραπεία τῆς θυγατέρας της ἀλλά καί τόνἔπαινο τῆς δικῆς της πίστεως. Ἀκούει τόν Χριστό νά τήν ἐγκωμιάζει λέγοντας: «ὦ γύναι,μεγάλη σου ἡ πίστις· γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».
Ποιός μεγαλύτερος ἔπαινος ἀπό αὐτόν γιά τήν Χαναναία, ἀλλά καί ποιό μεγαλύτερο μάθημαγιά ὅλους μας, ἀδελφοί μου, ἀπό τό μάθημα τῆς πίστεως. Καί ὁ Χριστός τό ἐπαναλαμβάνεισυχνά στούς μαθητές του, γιατί θέλει νά τό ἀφομοιώσουν. Θέλει νά κατανοήσουν τόνόημα τῆς πίστεως, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀπόλυτη καί ἀδιάκριτη ἐμπιστοσύνη στόνΘεό.
Καί δέν ἔχει ἄδικο πού τό ἐπαναλαμβάνει, γιατί ἀκόμη καί ἐμεῖς πού λέμε ὅτι πιστεύουμεστόν Θεό, δέν ἔχουμε αὐτό τό μέγεθος καί αὐτή τήν ποιότητα τῆς πίστεως πού θέλει ὁ Θεόςνά ἔχουμε. Γιατί ἡ πίστη δέν εἶναι μία λογική προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι μία ταύτιση μέμία θρησκεία ἤ μέ μία διδασκαλία πού διδαχθήκαμε κάποτε στήν οἰκογένεια ἤ σχολεῖομας. Δέν εἶναι πίστη, γενική καί ἀφηρημένη, σέ μία ὑπέρτατη δύναμη οὔτε ἀκόμη καίστόν Θεό, ἔτσι ὅπως ὁρίζεται καί περιγράφεται ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας.Πίστη εἶναι ὁ προσωπικός σύνδεσμος τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Πίστη εἶναι ἡ ἐναρμόνιση τῆς ζωῆς μας μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πίστη εἶναι ἡ ἀπόλυτηπαράδοσή μας στό θέλημά του.
Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό, ἀλλά στή συνέχεια νά ζοῦμε ὅπωςνομίζουμε· νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί στή συνέχεια νά ἐφαρμόζουμε τίς ἐντολέςτου ἐπιλεκτικά. Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό ἀλλά στή συνέχεια νάὑπακούουμε σέ ἄλλα κελεύσματα, ἀντίθετα πρός τό θέλημά του.
Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί στή συνέχεια νά ἀναζητοῦμε βοήθειαἀλλοῦ, νά καταφεύγουμε σέ πρόσωπα πού δέν ἔχουν σχέση μέ τόν Θεό καί νάπεριμένουμε τή βοήθειά τους.
Καί ἀκόμη δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό, ἀλλά τόν παρακαλοῦμε μέ μισήκαρδιά γιά ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν. Νά τόν παρακαλοῦμε μία φορά καί νά περιμένουμε νάἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά μας. Νά τόν παρακαλοῦμε μία φορά καί στή συνέχεια νά ἀπογοητευόμαστε, ὅταν βλέπουμε ὅτι δέν μᾶς τό ἐκπληρώνει καί νά ἀρχίζουμε νά κλονιζόμαστε καί νά ἀμφιβάλλουμε.
Ἄς διδαχθοῦμε σήμερα, ἀδελφοί μου, ἀπό τό παράδειγμα τῆς Χαναναίας. Ἄς διδαχθοῦμεἀπό τήν πίστη καί τήν ἐπιμονή της. Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη της στόν Θεό,καί ἄς μάθουμε καί ἐμεῖς νά τόν ἐμπιστευόμαστε ἀπόλυτα ὡς τόν μόνο δυνατό νά μᾶςδώσει τή λύση στά προβλήματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν. Ἄς μάθουμε νά ἀναθέτουμε στήνἀγάπη του τή ζωή μας, ἀποδεικνύοντας τήν πίστη μας μέ τήν ὑπακοή μας στίς ἐντολέςτου. Ἄς μάθουμε νά στρεφόμαστε στόν Θεό καί νά διεκδικοῦμε μέ τήν πίστη μας τή βοήθειά του γιά ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ εἴτε προσωπικά εἴτε συλλογικά στήν κρίσιμη αὐτή ἐποχήκαί γιά τήν πατρίδα μας καί γιά τόν κόσμο.
Καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεός δέν θά παραβλέψει τά αἰτήματά μας, ἀλλά θάἀνταμείψει τήν πίστη καί τήν ἐπιμονή μας μέ τό θαῦμα του, καί θά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς,ὅπως καί ἡ Χαναναία, τό «γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».
Ι. Μ. Βεροίας