Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό ναό αγίου Μηνά Ναούσης.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

«Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Ἕναν ἀπό τούς πιό συγκλονιστι­κούς διαλόγους τοῦ Χριστοῦ, τούς ὁποίους μᾶςπαραδίδουν οἱ ἱεροί εὐαγγελιστές, ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνά­­­γνωσμα. Τόν διάλογο μέ τήν Χα­­ναναία, μία γυναίκα πού δέν ἦταν Ἰσραηλίτισσα, κι ὅμωςζη­τοῦ­­­σε ἀπό τόν Χριστό ἕνα θαῦμα. Ζητοῦσε τή θεραπεία τῆς θυγατέ­ρας της πούβρισκόταν ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου. Ζητοῦσε τό ἔλεός του μέ τρόπο πιε­­στικό, τρέ­χοντας πίσω ἀπό τόν Χριστό καί φω­νάζοντας σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε οἱ μαθητές τουἐνοχλήθηκαν καί τοῦ ζήτησαν νά τῆς κάνει τή χάρη γιά νά ἀπαλ­λαγοῦν ἀπό τήν παρουσίατης.

Ὁ Χριστός ὅμως πού τήν ἄκουε καί πού ἤξερε, ὡς παντογνώστης, τό πρόβλημά της,ἀνθίσταται. Ὄχι γιατί δέν τήν συμπονᾶ, ὄχι γιατί δέν θέλει νά τή βοηθήσει, ἀλλά για­τί θέλεινά ἀναδείξει περισσό­τε­ρο τή δύναμη τῆς πίστεώς της. Γι᾽ αὐτό καί προβάλλει ὡς ἐπιχεί­ρη­μα ὅτι ἦρθε στόν κόσμο μόνο γιά «τά ἀπο­λωλότα πρόβατα οἴ­κου Ἰσρα­ήλ».

Καί ὅμως ἡ Χαναναία ἐπιμέ­νει, ἀκόμη καί ὅταν ὁ Χριστός ἀρ­νεῖ­ται νά ἀνταποκριθεῖ στόαἴτημά της καί τῆς λέγει ὅτι δέν εἶναι κα­λό νά πάρει κανείς τόν ἄρτο ἀπό τά παι­διά του καίνά τόν ρίξει στά κυνάρια. Ἐπιμένει καί στό τέλος κερδίζει. Κάμπτει τή φαινομενικήσκληρότητα τοῦ Χρι­στοῦ, πού σκο­πό ἔχει νά διδάξει πώς ὁ Θεός εὐ­χαρίστως ὑπακούει τάτέκνα του, ὅταν ἐμπιστεύονται τήν ἀγά­πη του, ὅταν ἐπικαλοῦνται τό ἔλε­ός του. Ἐπιμένεικαί στό τέλος λαμ­βάνει ἡ Χαναναία ὄχι μόνο τή θε­ρα­πεία τῆς θυγατέρας της ἀλλά καί τόνἔπαινο τῆς δικῆς της πί­στε­­ως. Ἀκούει τόν Χριστό νά τήν ἐγκωμιάζει λέγοντας: «ὦ γύ­ναι,με­γάλη σου ἡ πίστις· γενη­θήτω σοι ὡς θέλεις».

Ποιός μεγαλύτερος ἔπαινος ἀπό αὐτόν γιά τήν Χαναναία, ἀλλά καί ποιό μεγαλύτερο μάθημαγιά ὅ­λους μας, ἀδελφοί μου, ἀπό τό μά­θημα τῆς πίστεως. Καί ὁ Χριστός τό ἐπαναλαμβάνεισυ­χνά στούς μα­θητές του, γιατί θέ­λει νά τό ἀφο­­μοιώσουν. Θέλει νά κατανοή­σουν τόνόημα τῆς πί­στεως, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀπόλυτη καί ἀδιάκριτη ἐμπιστο­σύ­νη στόνΘεό.

Καί δέν ἔχει ἄδικο πού τό ἐπα­ναλαμβάνει, γιατί ἀκό­μη καί ἐμεῖς πού λέμε ὅτι πι­στεύ­ουμεστόν Θεό, δέν ἔχουμε αὐτό τό μέγεθος καί αὐ­τή τήν ποιότητα τῆς πίστεως πού θέλει ὁ Θεόςνά ἔχουμε. Γιατί ἡ πίστη δέν εἶναι μία λογική προ­σέγγιση τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι μία ταύτιση μέμία θρησκεία ἤ μέ μία δι­δασκαλία πού διδα­χθή­καμε κά­πο­τε στήν οἰκογένεια ἤ σχολεῖομας. Δέν εἶναι πίστη, γε­νι­κή καί ἀφη­ρημένη, σέ μία ὑπέρ­τα­τη δύ­ναμη οὔτε ἀκόμη καίστόν Θεό, ἔτσι ὅπως ὁρίζεται καί περι­γράφεται ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκ­κλησίας μας.Πίστη εἶναι ὁ προ­σω­πικός σύνδεσμος τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τόν Θεό. Πίστη εἶναι ἡ ἐναρ­μό­νιση τῆς ζωῆς μας μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πίστη εἶ­ναι ἡ ἀπό­λυτηπαράδοσή μας στό θέλη­μά του.

Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πι­στεύ­­­ουμε στόν Θεό, ἀλλά στή συ­νέχεια νά ζοῦμε ὅπωςνομίζουμε· νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί στή συνέχεια νά ἐφαρ­μόζουμε τίς ἐν­τολέςτου ἐπιλεκτικά. Δέν μπο­ροῦ­με νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό ἀλλά στή συνέχεια νάὑπα­κούουμε σέ ἄλλα κελεύσματα, ἀντίθετα πρός τό θέλημά του.

Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πι­στεύ­ουμε στόν Θεό καί στή συνέ­χεια νά ἀναζητοῦμε βοήθειαἀλ­λοῦ, νά καταφεύγουμε σέ πρό­σω­πα πού δέν ἔχουν σχέση μέ τόν Θεό καί νάπεριμένουμε τή βοή­θειά τους.

Καί ἀκόμη δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό, ἀλλά τόν παρακαλοῦμε μέ μισήκαρδιά γιά ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν. Νά τόν πα­ρα­καλοῦμε μία φορά καί νά περιμέ­νουμε νάἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά μας. Νά τόν παρακαλοῦμε μία φορά καί στή συνέχεια νά ἀπο­γοητευόμα­στε, ὅταν βλέπουμε ὅτι δέν μᾶς τό ἐκπληρώνει καί νά ἀρ­χί­ζουμε νά κλο­­νιζόμαστε καί νά ἀμφιβάλλου­με.

Ἄς διδαχθοῦμε σήμερα, ἀδελφοί μου, ἀπό τό παράδειγμα τῆς Χα­να­ναίας. Ἄς διδαχθοῦμεἀπό τήν πί­στη καί τήν ἐπιμονή της. Ἄς διδα­χθοῦμε ἀπό τήν ἐμπι­στοσύνη της στόν Θεό,καί ἄς μά­θουμε καί ἐ­μεῖς νά τόν ἐμπιστευό­μαστε ἀπό­λυ­τα ὡς τόν μόνο δυνατό νά μᾶςδώσει τή λύση στά προβλήματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν. Ἄς μάθουμε νά ἀναθέτουμε στήνἀγάπη του τή ζωή μας, ἀποδει­κνύ­οντας τήν πί­στη μας μέ τήν ὑπακοή μας στίς ἐν­τολέςτου. Ἄς μάθουμε νά στρε­φό­μαστε στόν Θεό καί νά διεκδι­κοῦμε μέ τήν πίστη μας τή βοή­θειά του γιά ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ εἴτε προσωπικά εἴ­τε συλλογικά στήν κρίσιμη αὐτή ἐποχήκαί γιά τήν πατρίδα μας καί γιά τόν κό­σμο.

Καί νά εἴμαστε βέ­βαιοι ὅτι ὁ Θεός δέν θά παρα­βλέ­ψει τά αἰτήματά μας, ἀλλά θάἀνταμείψει τήν πί­στη καί τήν ἐπιμονή μας μέ τό θαῦμα του, καί θά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς,ὅπως καί ἡ Χαναναία, τό «γε­νηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Ι. Μ. Βεροίας