Οι χριστιανικές γιορτές που γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες είναι γεγονότα που αποσκοπούν να εντάξουν τον άνθρωπο στο μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας.

Αν δεν ενωθείς με τον Θεό τιποτα δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο. Θα τελειώσει η γιορτή, θα τελειώσει το φαί και θα σου μείνει μεσα σου αυτή η πίκρα αυτο το κενό. Είναι άλλο αυτο που μας υπόσχεται ο Χριστός με την γέννηση του. Αν κάνεις Χριστούγεννα με τον Χριστο θα είσαι ευτυχισμένος είτε φας λίγο, είτε φας πολύ πλούσιο γεύμα.

Σε αυτή τη λυτρωτική διάσταση μας μεταφέρει και η γιορτή των Θεοφανείων. Το θέμα της είναι η βάπτιση του Ιησού Χρίστου από τον Πρόδρομο στον Ιορδάνη ποταμό και ταυτόχρονα φανερώνεται η τριαδική θεότητα στον κόσμο. Το γεγονός της Βάπτισης έχει μεγάλη θεολογική σημασία.  Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου που ήρθε στη γη για να διώξει το σκοτάδι, γι’ αυτό και ονομάζεται εορτή των Φώτων.

Κατά τις ευαγγελικές περικοπές στις αρχές του 30ου έτους της ηλικίας του Ιησού, ο Ιωάννης (ο Πρόδρομος), γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο επιλεγόμενος στη συνέχεια Βαπτιστής, που ήταν 6 μήνες μεγαλύτερος του Χριστού, και διέμενε στην έρημο, ασκητεύοντας και κηρύττοντας το βάπτισμα μετανοίας, βάπτισε με έκπληξη και τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό.

Τη στιγμή της Βάπτισης κατέβηκε από τον ουρανό το Άγιο Πνεύμα υπό μορφή περιστεράς στον Ιησού και ταυτόχρονα από τον ουρανό ακούσθηκε φωνή που έλεγε ότι: ”Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα”. Η φράση αναφέρεται στα ευαγγέλια του Ματθαίου 3,13-17, του Μάρκου 1,9-11 και του Λουκά 3, 21-22, ενώ απουσιάζει από αυτό του Ιωάννη.

Αυτή την μέρα εμφανίζεται στην γη, η Αγία και ομοούσιος και αδιαίρετος Τριάδα υπό του πλήρους «μυστηρίου» της Θεότητος. Τα Θεοφάνεια είναι η πρώτη δημόσια εμφάνιση του Χριστού. Μετά τη Γέννηση Του στη Βηθλεέμ, ο Κύριος μας είχε αποκαλυφθεί σε μερικούς προνομιούχους. Σήμερα όμως, όλοι όσοι περικύκλωναν τον Ιωάννη, δηλαδή οι μαθητές του, και όλο το πλήθος που είχε κατεβεί στην όχθη του Ιορδάνη, γίνονται μάρτυρες μιας πολύ επισημότερης φανέρωσης του Ιησού.

Και εδώ, πρέπει να θυμηθούμε ότι εμείς είμαστε βαπτισμένοι εν Χριστώ. Το χριστιανικό μας βάπτισμα μας έπλυνε και μας καθάρισε. Κατήργησε μέσα μας το προπατορικό αμάρτημα και μας έκανε καινή κτίση. Προφανώς είμαστε παιδιά όταν βαπτιστήκαμε. Η χάρη του Μυστηρίου υπήρξε η θεία ανταπόκριση όχι στο δικό μας προσωπικό αίτημα, αλλά στην πίστη εκείνων που μας οδήγησαν στο βάπτισμα και στην πίστη ολόκληρης της Εκκλησίας που μας αναδέχθηκε. Η βαπτιστική λοιπόν αυτή χάρη υπήρξε κατά κάποιο τρόπο προσωρινή και υπό προϋποθέσεις: μεγαλώνοντας και αποκτώντας συνείδηση των πραγμάτων, θα επικυρώναμε μέσα από την ελεύθερη επιλογή μας την πράξη του βαπτίσματος μας. Τα Θεοφάνεια είναι καθ’ υπερβολή η γιορτή του βαπτίσματος, όχι μόνον του Ιησού, αλλά και του δικού μας. Είναι μια θαυμαστή ευκαιρία να ανανεώσουμε το πνεύμα του βαπτίσματος που δεχθήκαμε και να αναζωπυρώσουμε τη χάρη την οποία μας παρήχε άφθονα. Διότι, η χάρη των Μυστηρίων, ακόμη κι αν διακοπεί ή ανασταλεί λόγω της αμαρτίας, μπορεί να αναβιώσει μέσα μας, εάν στραφούμε και πάλι ειλικρινά προς τον Θεό.

Στη σημερινή γιορτή των Θεοφανείων, ας ζητήσουμε από τον Θεό να μας λούσει και πάλι, πνευματικά, όχι με την υλική έννοια, στα νερά του βαπτίσματος μας, ούτε από το χέρι του Ιωάννη αλλά από τον ίδιο τον Κύριο.

Η χριστιανική πίστη δεν μας χαρίζει απλώς μία ιδιότητα ή ένα τίτλο, αλλά έχει συνέπειες σ’ ολόκληρο τον άνθρωπο, την πνευματική του αναγέννηση. Ο προχριστιανικός άνθρωπος δεν γνώριζε τον αληθινό Θεό και κατέφευγε σε υποκατάστατα του Θεού, στα κτίσματα και τα είδωλα. Εξ άλλου και η άγνοια του Θεού οδηγούσε τους ανθρώπους και σε ποικίλες ηθικές παρεκτροπές και καταπτώσεις. Ενώ η γνήσια θρησκευτική πίστη οδηγεί στην αληθινή θεοσέβεια, στην κάθαρση από τα πάθη για να ζήσει ο άνθρωπος «σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς», αναμένοντας μ’ ελπίδα την επιφάνεια της δόξης του Θεού.

Σήμερα οι ορθόδοξοι ναοί μας κατακλύζονται ασφυκτικά από πιστούς που προσέρχονται για να γεμίσουν την ψυχή τους από ιερά συναισθήματα που ζωντανεύουν την εκκλησιαστική μας ζωή.

Σήμερα με την υποτίμηση ή και περιφρόνηση των ηθικών αξιών η ψυχή μας γεμίζει με πίκρες και απογοητεύσεις. Η χαλάρωση της πίστης μας οδήγησε στη βίωση νοσηρών συναισθημάτων όπως του άγχους, της μοναξιάς, της ανασφάλειας. Και η αδικία, η εκμετάλλευση, η φθορά και η διαφθορά που σημαδεύουν καθημερινά την προσωπική και κοινωνική μας ζωή, νεκρώνουν τους οραματισμούς και τα όνειρα ενός μεγάλου αριθμού νέων ανθρώπων.