Η ελπίδα, είπε ο Σεβαςμιώτατος,αποτελεί,πράγματι,για τον πιστό ” άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν ” (Έβρ. στ, 19 ). Όμως η ελπίδα σήμερα με τα τόσα απογοητευτικά γύρω μας φαίνεται σαν ουτοπία. Παρά ταύτα για τον πιστό η ελπίδα δεν είναι μεταίωρη. Στηρίζεται πάνω στην πίςτη.
” Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε στην πίςτη επάνω την ελπίδα
Τον είδα στη ζωή να μάχεται μα πάντα ανίκητο τον είδα ” !
Την ελπίδα,ακόμη, ” τίκτει δώρων Κυρίου πείρα ” (Ιωάννης Κλίμακος).
Ακριβώς η εμπιστοσύνη του πιςτού στην αγάπη του Θεού,που γεννά η πείρα των δώρων του Κυρίου,του δυναμώνει την ελπίδα.
Και διαβλέπει αυτήν την αγάπη του Θεού σαν ήλιο και πίσω από τα σύννεφα των θλίψεων.
” Η δε ελπίς ού καταιςχύνει ” τονίζει σήμερα ο Απόςτολος.Και έτςι νικώντας την απογοήτευση ο πιςτός κερδίζει δυνάμεις για τους αγώνες του.
Αλλά ακόμη γίνεται για τον πιστό πραγματικότητα το του Απ. Παύλου ” τη ελπίδι χαίροντες ” ( Ρωμ. ιβ, 12 ).
Γιατι και κατά τον Μ. Βασίλειο ” ελπίς έστιν η και την χαράν σύνοικον τη ψυχή παρασκευάζουσα .”
Την χαρά,που τόσο λείπει από τον σύγχρονο άνθρωπο,παρά τα πολλά μέσα ψυχαγωγίας. Σήμερα που η κατάθλιψη βαςανίζει πολλούς ανθρώπους . Ενώ ο πιςτος φθάνει κάποτε και στο μεγαλειώδες εκείνο ” χαίρω εν τοις παθήμασί μου .” ( Κολοσσαείς α,24 ).
Ο άνθρωπος της ελπίδας δηλ. συνεχίζει να ψάλει ύμνους προς τον Θεό, έστω και αν σείεται το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Σαν το αηδόνι που συνεχίζει να κελαϊδεί, έστω και αν σπάσει το κλαδί ,που πατάει,γιατί έχει τα φτερά του. Και ο πιστός έχει τα φτερά της ελπίδας.
Οι άνθρωποι της ελπίδας ” πτερφυήσουσιν ως αετοί, δραμούνται και ού κοπιάσουσι,βαδιούνται και ού πεινάσουσιν”.( Ήσαϊα 40, 31 ). Είναι οι νικηταί της ζωής.
