Ξημερώνε η 7η Ιουλίου του 1972, όταν στο Ρωμαίϊκο Νοσοκομείο του Βαλουκλή, άφηνε τη τελευταία του πνοή ο Μεγάλος Πατριάρχης και οραματιστής Αθηναγόρας. Ήταν η ημέρα πού ο Γίγαντας αυτός της Εκκλησίας και του Γένους, εγκατέλειπε τα εγκόσμια, για να περάσει στην ιστορία και την αιωνιότητα.
Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, έβαλε την σφραγίδα του στα εκκλησιαστικά πράγματα του 20ου αιώνος. Η προσωπικότητά του, τα οράματά του, οι αγωνίες του τον κατέταξαν ανάμεσα στους Μεγάλους της Εκκλησίας.
Ξεκινώντας από τα Τσαραπλανά, σημερινό Βασιλικό Ιωαννίνων, φτάνει στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης όπου γαλουχείται κοντά στον Μεγάλο Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ’ τον Μεγαλοπρεπή. Από εκεί τον βρίσκουμε στο Μοναστήρι, την έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Πελαγωνίας, Μητρόπολη τότε του Οικουμενικού Θρόνου, όπου εκεί βλέπει τα δράμα του Ελληνισμού από τις βιαιότητες των Βουλγάρων Κομιταζήδων. Από το Μοναστήρι τον βρίσκουμε στο Άγιον Όρος μαζί με τον Γέροντά του, για να καταλήξει στην Αθήνα κοντά στον τότε Μητροπολίτη Μελέτιο Μεταξάκη.
Ἀπό την Αθήνα, παρά τα προβλήματα πού αντιμετωπίζει, μεταβαίνει στο νησί των Φαιάκων, ως Μητροπολίτης Κερκύρας, όπου έρχεται σε επαφή με τους Ρωμαιοκαθολικούς του νησιού. Από την Κέρκυρα η Μητέρα Εκκλησία τον εκλέγει στον Υψηλό Θρόνο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Εκεί στον Νέο Κόσμο και στην νέα έπαλξη που τον έταξε ο Θεός και η Εκκλησία ξεδιπλώνει όλα τα χαρίσματά του. Οργώνει την Αρχιεπισκοπή, χειροτονεί, ομιλεί, οργανώνει Συλλόγους, ενισχύει με κάθε τρόπο την Ελλάδα, η οποία βρισκόταν κάτω από την μπότα της Γερμανικής, Ιταλικής και Βουλγαρικής Κατοχής, ενώ συνεργεί ώστε μετά τον πόλεμο να εφαρμοστεί το γνωστό “Σχέδιο Μάρσαλ”. Σε μια συνάντηση στην Νέα Υόρκη, θα συναντηθεί με τον Καρδινάλιο της πόλεως και χωρίς να είναι προγραμματισμένο, έπεσε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο φωτογράφος απαθανατίζει τη στιγμή και την άλλη ημέρα οι εφημερίδες γράφουν: “Η πρώτη συνάντηση Ανατολής και Δύσεως”.
Ο Θεός όμως άλλα σχέδια έχει για τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Αθηναγόρα. Μετά την παραίτηση του Πατριάρχου Μαξίμου του Ε’ ο Αμερικής Αθηναγόρας επιστρέφει και πάλι στην Πόλη, για να αναλάβει τα ηνία της Μεγάλης Εκκλησίας, και να ανέβει στον Πρώτο Θρόνο της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας. Από την νέα του έπαλξη, από την Βασιλίδα των Πόλεων, από τον Πάνσεπτο και Μαρτυρικό Οικουμενικό Θρόνο, ξεδιπλώνει τα νέα του χαρίσματα. από την Κωνσταντινούπολη οραματίζεται. Από τον Θρόνο του αγωνιά. Βλέπει το δράμα της διασπάσεως του χριστιανικού κόσμου και αυτό τον ενοχλεί. Θέλει να συνεισφέρει στην ενότητα του διηρημένου χριστιανισμού. Το 1964 συναντιέται στα Ιεροσόλυμα με τον Πάπα Ρώμης Παύλο ΣΤ’, βάζοντας τα θεμέλια της συνεργασίας των δύο Κορυφαίων Εκκλησιών. Δέχεται τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ’ στην Πόλη, για να ανταποδώσει αυτήν την επίσκεψη με την δική του στην Ρώμη, θέτοντας την έναρξη του Διαλόγου της αγάπης. Ζητά και πετυχαίνει την επιστροφή πολλών ιερών λειψάνων πού είχαν αρπαγεί από την Ανατολή κατά την διάρκεια της Δ’ Σταυροφορίας, όπως του Αγίου Τίτου στο Ηράκλειο, του Αγίου Ανδρέου στην Πάτρα, του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στα Ιεροσόλυμα.
Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, πέρα από την ενότητα του χριστιανικού κόσμου, ενδιαφέρεται πρωτίστως και για την ενότητα των Ορθοδόξων χριστιανών. Επισκέπτεται όλες της κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ιδρύει στην Ελβετία το Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ξεκινά της Πανορθοδόξες Διασκέψεις, με σκοπό την Σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, την οποία τελικά πραγματοποίησε ο άξιος Διάδοχός του, Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον Ιούνιο του 2016 στην Κρήτη.
Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, παρά τα σαράντα έξι χρόνια πού πέρασαν από τον θάνατό του, συνεχίζει να οδηγεί και να φωτίζει. Η εμβληματική του προσωπικότητα, το παρουσιαστικό του, οι ιδέες, τα οράματα, συνεχίζουν να είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρα.
Του Μεγάλου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου, ας είναι αιωνία η μνήμη.
Με σεβασμό στην μνήμη του.
