Ονομάζομαι Ασπασία Βερβαρέσου. Είμαι στρατιωτικός εν αποστρατεία στην Π.Α. Με πόνο και συντριβή παρακολουθήσαμε αυτές τις ημέρες την φονική φωτιά της Δευτέρας 23 Ιουλίου 2018, που δεν άφησε τίποτα όρθιο, ειδικά στο Μάτι και τον Ν. Βουτζά Αττικής. Την γυναικεία Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας Ν. Βουτζάς, στο χώρο της οποίας συστεγάζεται και Γηροκομείο και Ορφανοτροφείο. Παιδιά ορφανά φιλοξενούνται σε κατάλληλους χώρους. Με την ευλογία του Θεού όλοι σώθηκαν, ακόμη και οι εθελοντές, που βοηθούν στη λειτουργία αυτού του πολυσύνθετου χωριού, ακόμη και οι εργαζόμενοι σε αυτό, χάρη στη μεθοδευμένη εκκένωση, που διέταξαν και επέβλεψαν οι παλαιότερες μοναχές και ο ευλαβής ιερέας τους π. Εμμανουήλ.

Ο ορισμένος τόπος είχε δοκιμασθεί και άλλες φορές από την φοβερή απειλή του πυρός. Έτσι είδαμε στα ΜΜΕ ότι αυτή την φορά σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι παλαιότερα, στις φλόγες παραδόθηκε το Λύρειο Ιδρυμα στο Νέο Βουτζά, με τους χώρους, που φιλοξενούσαν ορφανά παιδιά να είναι γεμάτοι αποκαΐδια. Το κτήριο, όπου ήταν τα κελλιά των μοναζουσών, καθώς στο ίδιο συστεγάζονταν και το Γηροκομείο, έχει κριθεί ακατάλληλο, αφού εκτός από σοβαρές ζημιές, που έχει υποστεί το κτίσμα, υπήρχαν και εξίσου σοβαρά και μεγάλα προβλήματα στην ύδρευση και την ηλεκτροδότηση. Οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές της ολοκληρωτικής καταστροφής στο ίδρυμα.

Το πρωί τις 1 Αυγούστου με ενημέρωσε ο π. Νεκτάριος Πέττας ότι μαζί με την αδελφή του Μαρία θα επισκευθούν την δοκιμασμένες μοναχές της Μονής της Αγίας Τριάδας Ν. Βουτζά και θα με έπερναν κοντά τους. Όλοι μας συνδεόμαστε με την Μονή, μάλιστα ιερές ευλογίες και προσωπικά αντικείμενα των αοιδίμων γονέων τους, π. Νικολάου Πέττα και της πρεσβυτέρας Ανθίας, δωρήθηκαν στην συγκεκριμένη Μονή προς αγιασμό των μοναχών και στήριξη των ορφανών παιδιών. Η αλήθεια είναι ότι τα δύο αδέλφια αγωνιούσαν να μάθουν για την τύχη αυτών των ιερών πραγμάτων των γονέων τους.

Όταν φθάσαμε στην Μονή ο ευγενέστατος θυρωρός κ. Κωνσταντίνος μας είπε για τις περιπέτειες από την μανία της φωτιάς, ενώ ήταν έντονη η μυρωδιά μέσα στους χώρους, στο ανυπόφορα απόκοσμο σκηνικό, που άφησε πίσω της η φωτιά με το χαλί από τις στάχτες και τους καμμένους κορμούς των δένδρων. Ωστόσο τόνισε ότι το καθολικό της Μονής, και σχεδόν όλα τα άλλα παρεκκλήσια έμειναν ανέγγιχτα. Τότε ρώτησε με αγωνία ο π. Νεκτάριος τι απέγιναν τα ιερά αντικείμενα. Μας είπε ότι απλώθυκε αμέσως σε όλη την ευρύτερη περιοχή η φωτιά και ότι κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει στην πυρκαγιά, γιατί υπήρχε φόβος να περικυκλωθεί από τη μανιασμένη φωτιά, γεγονός που δυστυχώς πολλοί κάτοικοι στο Μάτι το υπέμειναν θανατηφόρα.

Ωστόσο είχα αγωνία να δώ τι έγιναν το καντίλη και η φωτοφραφία του αειμνήστου λευιτικού ζεύγους Πέττα, που είχα φέρει κατά το παρελθών με την πνευματική μου αδελφή Γεωργία Θεοχαροπούλου στο Ναό της Παναγίας Ρόδο το Αμάραντο. Αξιωσημείωτο είναι ότι ο Ναός αυτός είναι ο καθημερινός Ναός των Μοναχών, διότι βρίσκεται στο τρίτο πάτωμα του κτηρίου, όπου ασκήτευαν οι Μοναχές. Ο θυρωρός δόξασε τον Θεό και μας έδειξε από έξω με λεπτομέρεια πως καταστράφηκαν τα τρία πατώματα, ενώ ο Ναός αυτός, που βρίσκεται στο κέντο του τρίτου πατώματος, περιτρυγιρισμένος από τα κελλιά των μονανουζών, έμεινε σχεδόν ανέπαφος.

Ο π. Νεκτάριος, για να ησυχάσει, όταν έφυγε ο θυρωρός για την υπηρεσία του πήρε τα κατάλληλα μέτρα βάζοντας καπέλα στα κεφάλια μας, διότι από την φωτιά έχει ανοίξει το κτήριο, τα μάρμαρα στις σκάλες ανοίξανε, και πέφτανε σοβάδες. Ακόμα και μέταλλο είδαμε ότι είχε λιώσει από την τεράστια θερμοκρασία.

Αριστερά του συγκροτήματος μία απαθρακωμένη χελώνα θύμιζε την δύναμη της φωτιάς, που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Το ισόγειο και ο πρώτος όροφος ήταν στάχτη, ακόμα και τα μέταλα από τα αναπηρικά καρότσια των γεροντισσών είχαν λιώσει σε μερικά τμήματα.

Στο δεύτερο όροφο το ίδιο η φωτιά είχε κάνει και εκεί την ζημιά της, αφού τρεφόταν από τις πύρινες φλόγες των δύο χαμηλότερων πατωμάτων.

Σταθήκαμε τότε μπροστά στο Ναό της Παναγίας μας. Ήταν πράγματι κατά το μεγαλύτερο μέρος ανέπαφο. Όμως ιερά αντικείμενα, εικόνες,  φωτογραφίες, όπως της αγίας Σοφίας της Κλεισούρας και του αείμνηστου ζεύγους Πέττα, πράγματα μικρά και μεγάλα περισώθηκαν. Ακόμα και οι ιερές λειψανοθήκες. Όλα τα αντικείμενα είχαν σωθεί και καλυφθεί από μαυρίλα, αφού τα τζάμια από τις πόρτες και τα παράθυρα του παρεκκλησίου από την μεγάλη θερμοκρασία αλλοιώθηκαν.

Αυτό που έκανε να δοξάζουν για ακόμη μία φορά τον Θεό, τον πιστό ιερέα π. Εμμανουήλ, με τον οποίο μίλησε τηλεφωνικώς ο π. Νεκτάριος, καθώς και την καθηγουμένη μοναχή Μαρία, που συναντήσαμε στην συνέχεια κάτω από το Καθολικό της Μονής, είναι ότι έμεινε ανέπαφος ο Ναός, παρότι όλα τα πέριξ και κάτω από αυτό κελλιά καταστράφηκαν! Επισημειώνεται ενδεικτικά ότι ακριβώς δίπλα από το Ναό ήταν το κελλί της γερόντισσας Μακρίνας, από το οποίο μόνο στάχτη και αποκαΐδια αντικρίσαμε. Από τα σπασμένα τζάμια είδαμε ανέπαφα τα καλύματα της Αγίας Τράπεζας, το ξύλινο ραμποτε τέμπλο, επάνω στο οποίο σκεκόνταν ο Χριστός, η Θεοτόκος και οι Άγιοι. Ακόμη και η θαυμαστή εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, στην οποία είχε τοποθετήση ο π. Νεκτάριος λείψανο και άμφια του ιεράρχη έμεινε ανέπαφη (προβλ. https://leipsanothiki.blogspot.com/2017/01/511.html ).

Οι εικόμες των αγίων Παρθενίου και Σοφιανού, που είχε προσφέρει παλαιότερα ο π. Νεκτάριος, και είχε τοποθετήσει εκγόλπια με ιερά τους λείψανα, έμειναν ανέπαφες. Επίσης το ομοίωμα του Αγίου Γερασίμου του Νοταρά με τα τάματά του δεν καταστράφηκε.           Σημειώνεται ότι ο π. Νεκτάριος στις τρεις αυτές εινόνες είχε βάλει πλαστικό τζάμι (πλέξι κλας) που με την υψηλή θερμοκρασία έπρεπε τουλάχιστον να είχε λιώσει! Σίγουρα θα σώζεται στο ιερό Βήμα και η εφέστια εικόνα Παναγία μας, που είχε σωθεί από σπίτι της Κεφαλλονιάς κατά τους καταστροφικούς σεισμούς των Επτανησίων, και αφιέρωσε στην Μονή η μοναχή Ακακία.

Η φωτογραφία των ευεργετών μου, πατέρα Νικολάου και της πρεσβυτέρας Ανθίας έστεκε όρθια και φωτεινή, έχοντας πλησίον της την ιερή κανδήλα, που είχαμε κάψει στον τάφο τους για σαράντα ημέρες. Και σκεφτόμουν πώς η ευλογία της Άνασσας Παναγίας και τόσων αγίων θα επέτρεπε να καεί ο Ναός αυτός! (πρβλ. αγιοφάνεια http://www.diakonima.gr/2015/11/04/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82/ ). Ένα τόσο αποκαλυπτικό μέρος πώς ήταν δυνατόν να μην διασωθεί από την τόση οργή της πυρκαγιάς!

Καταγράφω ότι ήταν τόση η θερμοκρασία, που αναπτύχθηκε στο κτήριο, ώστε την επόμενη ημέρα της φωτιάς ο εφημέριος με τον θυρωρό και τον Αριστείδη προσπάθησαν να ανέβουν στο κτήριο, για να δούν την καταστροφή και οι σόλες των παπουτσιών έλιωναν από το πύρωμα του δαπέδου.

Πήγαμε και στο πρώην κελλάκι της γνωστής μου μοναχής Ακακίας, που βρήσκιται στο κάτω επίπεδο από το Ναό, στο τέρμα του διαδρόμου αριστερά. Τα πάντα αποκαΐδια. Μόνο ένα καντηλάκι με ένα κηροπήγιο ξεχώριζαν από την στάχτη. Τα αναγνώριζα ήταν τα ιερά αντικείμενα, που είχε στο εικονοστάσι των Αξίων, όπως ονομάζουμε το αείμνηστο κεκοιμημένο ζεύγος Πέττα. Μάλιστα το απέριττο αυτό ξύλινο εικονοστάσι είχε κατασκευασθεί με θαυμαστό τρόπο, στις διαστάσεις και άλλες λεπτομέρειες απίστευτες, που τις θυμώμαστε και βουρκώνουμε. Το ασημένιο αυτό καντηλάκι, καθώς και το κηροπήγιο το είχε η μοναχή, για να τα ανάψει κατά την επίσημη διακήρυξη της αγιότητας του ταπεινού αυτού ιερατικού ζεύγους Πέττα.

Θυμάμαι φέτος την πρωτομαγιά, που το είδα για τελευταία φορά, όταν έβαλα με την φίλη μου Γεωργία λουλούδια μπροστά από αυτό, η πρεσβυτέρα Ανθία αμέσως μειδίασε από την φωτογραφία και των δύο τους το πρόσωπο κοκκίνησε μέσα από την κορνίζα, σαν να ήταν ζωντανοί. Για του λόγου του αληθές αναρτώ και ορισμένες φωτογραφίες για αυτά, που καταθέτω προς δόξα του μεγάλου μας Τριαδικού Θεού. Στην μοναχή δεν έκαναν εντύπωση αυτά τα σημεία, διότι όσο και να το έκρυβε σαν πνευματικό μυστικό, καταλαβαίναμε ότι βίωσε πολλά σημεία μέσα από αυτό το «Ασκηταριάκη», όπως συνήθιζε να το αποκαλεί.

Οι αρμόδιοι της Μονής φρονώ ότι πρέπει να ξεδιαλέγουν στα κτήρια μέσα από τις στάχτες ό,τι μπορεί να συνδέεται με τις μνήμες της εποχής πριν την καταστροφή. Βιβλία, που διάβασαν μοναχές και τα παιδιά, φωτογραφίες από στιγμές χαράς, εικόνες, που μπροστά τους δάκρυσαν και προσευχήθηκαν. Οι άνθρωποι που τώρα πλέον θα μετρούν τη ζωή τους πριν τη φωτιά και μετά τη φωτιά, θα ψάχνουν στα αποκαΐδια να βρουν τα μικρά πράγματα, που σώθηκαν, ίσως για να αποτελέσουν την αρχή στη νέα τους ζωή.

Μετά από όλα αυτά, που κατατέθονται ταπεινά, εδώ πρέπει να αναφωνήσουμε λαικοί και ρασοφόροι: Ὤ τῶν Θαυμάτων Σου, Χριστέ Βασιλεῦ!

Κλείνοντας αναφέρω ότι το Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα είναι ένα από τα μακρόβιότερα ιδρύματα φροντίδας παιδιών στην Ελλάδα. Λειτουργεί από το 1967 και έχει προσφέρει φροντίδα, περίθαλψη και εκπαίδευση σε περισσότερα από 500 παιδιά, χωρίς την υποστήριξη του επίσημου κράτους, χωρίς δημόσιες σχέσεις και τις παραδοσιακές οδούς της φιλανθρωπίας. Ένα άλλο διαφορετικό δεδομένο του συγκεκριμένου ιδρύματος, πέραν του ότι δεν έχει την υποστήριξη του κράτους, είναι ότι τα παιδιά δεν υποχρεώνονται να φύγουν, όταν ενηλικιωθούν. Μένουν εκεί «στην οικογένεια τους», έως ότου βρουν εργασία. Ακόμη όμως και αν ζήσουν αλλού, οι σχέσεις με τις μοναχές δεν διακόπτονται. Και όχι, αυτή δεν είναι μία ακόμη αγιογραφία. Είναι ό,τι συμβαίνει στη γωνιά του Νέου Βουτζά, που κάηκε για τρίτη φορά! Ο αγωνιστής Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κύριλλος με την επικεφαλής της Μονής οσιωτάτη μοναχή Μαρία Καλεμή να λάβουν από άνωθεν δύναμη και καθοδήγηση, ώστε να αναπλασθεί αυτός ο μικρός παράδεισος για πολλές ψυχές.