Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου

Την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018 συμπληρώνονται 52 έτη από την κοίμηση τού Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου ( 1901-1966 ). Ο π. Ιωήλ εκοιμήθη στις 23 Δεκεμβρίου 1966.

Ο γνωστός στον Ορθόδοξο κόσμο π. Ιωήλ υπήρξε μια φωτισμένη ασκητική, νεοπατερική μορφή της Ορθόδοξου Εκκλησίας.

Ο π. Ιωήλ υπήρξε μια μεγάλη προσωπικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας τον 20^ο αιώνα. Ζει στην Καλαμάτα όπου εργάζεται ως Ιεροκήρυκας. Πολυγραφότατος συγγραφεύς πολλών απολογητικών μελετών αλλά και πρώτος μεταφραστής και σχολιαστής της Παλαιάς Διαθήκης στην Ελλάδα, έργο για το οποίο τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Υπήρξε ο πνευματικός καθοδηγητής πολλών αγίων μορφών της Εκκλησίας όπως του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, του Επισκόπου Μελετίου Καλαμαρά κ.ά.

Ίδρυσε το Ησυχαστήριο του Προφήτου Ιωὴλ στην Καλαμάτα και εγκατέστησε τις πρώτες μοναχές, οι οποίες ζουν με το εργόχειρο και έχουν ως κύριο έργο την προσευχή. Οι Μοναχές αυτές μέχρι σήμερα συντηρούν το Μοναστήρι, το οποίο τους άφησε ιερά παρακαταθήκη ο π. Ιωήλ, με το αίμα και τον ιδρώτα τους, μάλιστα δε, με πρώτη την μακαριστή Ηγουμένη Πελαγία Κοτσώνη μετά τους σεισμούς του 1986, οικοδόμησαν το Μοναστήρι πάλι εκ θεμελίων. Ακόμη και σήμερα τηρούν τους κανόνες και τις υποθήκες του Γέροντός τους, διάγοντας αυστηρότατο μοναχικό βίο.

Στην αρχή όμως αυτής της αγγελικής πορείας ο Κύριος καλεί κοντά του τον Γέροντα τους, Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Γιαννακόπουλο στις 23 Δεκεμβρίου 1966, για να συνεχίση να προσεύχεται πλέον από τον ουρανό και να φροντίζει για τα πνευματικά του παιδιά.

Με πόνο ψυχής η Γερόντισσα Πελαγία περιγράφει στο Ημερολόγιό της την κοίμηση και την κηδεία του πατρός Ιωήλ.

Παρακάτω μεταγράφεται το κείμενο της αειμνήστου Γεροντίσσης.

«Τον Δεκέμβριον του 1966 ενώ μετά μεγάλης χαράς αναμέναμε όλαι αι αδελφαί μετά του πνευματικού μας πατρός Ιωήλ Γιαννακοπούλου την αποπεράτωσιν της άνω πτέρυγος των κελλίων μετά των άλλων βοηθητικών χώρων με την διακαή επιθυμίαν να αρχίσωμε μία πνευματικοτέρα ζωή, ένα αιφνίδιο λυπηρό γεγονός έρχεται να ματαιώση τας προσδοκίας και τα όνειρα όλων μας.

   Την 15^ην Δεκεμβρίου το απόγευμα κατόπιν επισκέψεώς του ο πνευματικός μας Πατέρας εις το προσφιλές του Ησυχαστήριον μας δια την παρακολούθησιν των εργατών που κατέστρωναν το δάπεδον δια μωσαϊκού, αποχαιρέτησε ημάς εξερχόμενης εκ του εργαστηρίου κινών ελαφρά την χείραν του.

   Την 12^ην ώραν του μεσονυκτίου προς την 16ην Δεκεμβρίου 1966 ημέρα Σάββατο, ο πολυσέβαστος πνευματικός μας Πατήρ αιφνιδίως προσεβλήθη σοβαρά από πνευμονικό οίδημα και έμφραγμα του μυοκαρδίου και μετεφέρθη αμέσως εις το Κρατικό Νοσοκομείο Καλαμάτας. Η εξέλιξις της ασθενείας του επιδεινούτο. Εις μάτην απέβαινον αι προσπάθειαι των ιατρών, ως και η προσπάθεια του καρδιολόγου Υφηγητού Ιατρού κ. Αβραμίδη, φθάσαντος εξ Αθηνών.

   Τα πνευματικά του τέκνα εις όλην την Ελλάδα παρακολουθούσαν μετά μεγάλης αγωνίας και θλίψεως ικετεύοντα δι΄ αγρύπνων προσευχών τον Κύριον να κρατήση τον φλογερόν εργάτην του Ευαγγελίου Του εις την ζωήν.

   Αλλ’ όμως, άλλως έδοξε τω Κυρίω. Επί οκτώ ημέρας ο π. Ιωήλ ευρισκόμενος εις το κρεββάτι του πόνου, συνδεδεμένος στενώτατα δια της προσευχής μετά του Κυρίου εψέλιζε το Δόξα σοι ο Θεός ποιών συνεχώς το σημείον του Σταυρού, δεικνύων υποδειγματικήν υπομονήν.

   Το πρωί της 23^ης Δεκεμβρίου αφού είπε μερικές ευχές της Θ. Μεταλήψεως εκοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και ειρηνικός και γαλήνιος παρέδωσε το πνεύμα του εις τα χέρια του Κυρίου, τον οποίον τόσον είχε αγαπήσει και επόθει να συναντήση, την 4ην ώραν ημέρα Παρασκευή.

   Η τελευταία συμβουλή του όταν τον επισκέφθημεν όλες οι αδελφές δια να πάρωμε την ευχήν του κατά το διάστημα της ασθενείας του ήτο η εντολή της υπακοής και της αγάπης.

   Ιδιαιτέραν συγκίνησιν είχον προξενήσει αι συχναί επισκέψεις και το άγρυπνον ενδιαφέρον του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Θέμελη, όστις εκ βαθυτάτου σεβασμού προς τον π. Ιωήλ ησπάζετο αυτού την χείραν και το μέτωπον.

   Καθ’ όλην την διάρκειαν της ασθενείας του πνευματικού μας πατρός, εκτός των άλλων πνευματικών του τέκνων παρευρίσκετο εις το πλευρόν του και το εξ Αθηνών προφιλέστατον πνευματικόν του τέκνον ο πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, όστις συχνάκις επισκεπτόμενος και ημάς εις το Ησυχαστήριον εστήριζε τις κλονισμένες ψυχές μας διά θείων παρηγοριτικών λόγων.

   Μαζί του είχαν έλθει εξ Αθηνών και ο Ιεροδιάκονος π. Μάρκος Μανώλης, οι Μοναχοί π. Φιλόθεος Σπυρόπουλος και π. Γερβάσιος της Μονής Πετράκη, καθώς και άλλοι Θεολόγοι ως και ο κος Βασίλειος Γεωργίτσης στενώτατος πνευματικός φίλος του πνευματικού μας πατρός.

   Ιδιαίτερον ενδιαφέρον έδειξε κατά τας ημέρας αυτάς του πόνου ο εκ Καλαμάτας καταγόμενος Ιεροκήρυξ π. Νικηφόρος Δεδούσης εξ Αμφίσσης, όστις δια μέσου τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, τηλεγραφημάτων και επιστολών εστήριζε τις ψυχές μας εις το θείον θέλημα, έως ότου εξέλεγη Επίσκοπος Λευκάδος.

   Το λείψανον του πνευματικού μας πατρός μετεφέρθη εκ του Νοσοκομείου εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Νικολάου, του οποίου ήτο Προϊστάμενος, δια λαϊκόν προσκύνημα.

   Ανεγνώσθη τρισάγιον προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου εν μέσω αναριθμήτου πλήθους ασφυκτικώς κατακλύζοντος τον Ιερόν Ναόν.

   Όλην την νύχτα ο π. Μελέτιος Καλαμαράς μετά του Ιεροδιακόνου π. Μάρκου Μανώλη και του Θεολόγου Ν. Αεράκη έψαλλον την νεκρώσιμον ακολουθίαν, αναγνωσθέντος του ψαλτηρίου υπό των αδελφών του Ησυχαστηρίου και τινων μοναχών της Ιεράς Μονής Αγίου Κωνσταντίνοι Καλαμάτας.

   Την επομένην 24^ην Δεκεμβρίου ώραν 4^ην μ.μ. ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, περιστοιχούμενος υπό όλου του Μεσσηνιακού κλήρου, ως και υπό των Ιεροκηρύκων π. Αγαθαγγέλου Μιχαηλίδου, π. Θεοδοσίου Λαμπροπούλου, π. Ευσεβίου Θεριακή, π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου. π. Μελετίου Καλαμαρά, π Σπυρίδωνος Κυβετού, π. Ευσταθίου Σπηλιώτη κ. ά. έψαλαν την νεκρώσιμο ακολουθία.

   Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας βαθύτατα συγκινημένος εξεφώνησεν εξαίρετον επικήδειον λόγον προς τον π. Ιωήλ, τον οποίον τόσον ηγάπα και εσέβετο.

   Αφού εδόθη ο τελευταίος ασπασμός η σορός του μακαριστού πνευματικού μας Πέτρος, μετεφέρθη μετά μεγάλης τιμής και ετάφη εις το Ιερόν Ησυχαστήριον όπισθεν του Ιερού Ναού εις τόπον τον οποίον ο ίδιος είχεν ορίσει κατ’ ιδίαν του επιθυμίαν.

   Υποταγμένες εις το θέλημα του Θεού παρακαλούμεν όπως αναπαύει την ψυχήν του μακαριστού πατρός μας εις τα δεξιά Του, οποίος εμόχθησε τα μέγιστα δια τον πνευματικόν μας καταρτισμό».