Θεολόγοι, Δικαστές, Μητροπολίτες ταλιμπάν;

25 Σεπτεμβρίου, 2019
11:41 πμ

Του Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου

Επαναδημοσίευση άρθρου του 2016 μετά την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (Σεπτέμβριος 2019) για το Θρησκευτικό μάθημα, με την προσθήκη, όπου αναγράφεται Θεολόγοι, των λέξεων: Δικαστές και Μητροπολίτες.

Θεολόγοι «ταλιμπάν» ακραίων θέσεων εδώ και καιρό επιτίθενται μέσα από τον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο σε συναδέλφους τους, οι οποίοι υπηρετούν στο Υπουργείο Παιδείας και συνέταξαν, και συντάσσουν τα νέα αναλυτικά προγράμματα σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών. Κατηγορούνται οι επιστήμονες αυτοί από φανατικούς Θεολόγους μέλη μιάς κάποιας αλήστου μνήμης Ενώσεως Θεολόγων, αλλά και από άλλους ακραίους παραεκκλησιαστικούς κύκλους με απαράδεκτο τρόπο.

Είναι αδιανόητο να καθυβρίζονται επιστήμονες δάσκαλοι με πολυετή εμπειρία από συναδέλφους τους, οι οποίοι δεν κατόρθωσαν στην εκπαιδευτική τους πορεία να αρθρώσουν ερευνητικό επιστημονικό λόγο αλλά κατάντησαν ουραγοί φωνασκούντων υβριστών, οι οποίοι εργολαβικά έχουν αναλάβει να διατρέφουν τον εκκλησιαστικό λόγο της αγάπης και να είναι ίδιοι με τους ανά τον κόσμο φονταμενταλιστές.

Οι κοι της «μουχλιασμένης» αυτής Ενώσεως και οι συντασσόμενοι με αυτούς Επίσκοποι, ιερείς και άλλοι ημιμαθείς «αρτηριοσκληρωτικοί» κατ’ όνομα χριστιανοί, πρέπει να κατανοήσουν ότι οι καιροί άλλαξαν. Σήμερα στις φανατικές ομάδες αυτές έχουν παραμείνει ελάχιστοι μάχιμοι θεολόγοι. Η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων δεν τους υπολογίζει και είναι καιρός να σταματήσουν να δηλώνουν ότι εκπροσωπούν τους εκπαιδευτικούς θεολόγους. Τα δικά τους φανατικά πιστεύω εκπροσωπούν και κακώς το Υπουργείο Παιδείας συνδιαλέγεται μαζί τους διότι είναι μακρόθεν της σημερινής σχολικής πραγματικότητας η εθελοτυφλούν δια ιδίους λόγους κυρίως ψυχαναγκαστικούς.

Η σημερινή σχολική πραγματικότητα είναι διαφορετική και το μάθημα, είτε με αυτή την κυβέρνηση είτε με άλλη, θα καταργηθεί αν δεν αλλάξει το περιεχόμενο των σπουδών, αλλά οι θορυβούντες αυτοί κοι δεν θέλουν να δουν την σημερινή σχολική ζωή χωρίς τους φακούς του φανατισμού. Βεβαίως εφόσον επιθυμούν να διδάσκουν ένα ομολογιακό κατηχητικό μάθημα να απευθυνθούν στους κατά τόπους Μητροπολίτες και να διορίζονται από αυτούς, να μισθοδοτούνται από αυτούς και να διδάσκουν στα Κατηχητικά Σχολεία σε αίθουσες Σχολείων εφόσον οι Δήμοι τους τις παραχωρούσαν.

Οι κοι αυτοί κοπτόμενοι για την ορθόδοξη πίστη, αν και είναι πλέον μια δράγα φανατικών δημιουργούν πολύ θόρυβο και σηκώνουν αρκετή σκόνη με αποτέλεσμα η κοινή γνώμη να τους θεωρεί ως τους κυρίως αρμοδίους για το μάθημα των Θρησκευτικών. Στην πραγματικότητα όμως οι περισσότεροι συνάδελφοι Θεολόγοι μαρτυρούν τον λόγο της σταυρωμένης αγάπης εντός των σχολικών αιθουσών και θεωρούν ότι το μάθημα πρέπει να σταματήσει να είναι ομολογιακό, να αλλάξει το περιεχόμενο σπουδών και να διδάσκονται όλες οι θρησκείες, όλα τα δόγματα, και τα πολιτιστικά στοιχεία της Ορθοδοξίας. Καιρός να τελειώνουμε με τους Θεολόγους «ταλιμπάν» του περασμένου αιώνα.

Σε αντίθεση με αυτές τις παρωχημένες πλέον αντιλήψεις τύπου εκπαιδευτικών προγραμμάτων της χούντας ο Θεολόγος σήμερα πρέπει να είναι μπροστάρης εντός και εκτός σχολικής αιθούσης στους αγώνες για την συνάντηση των ανθρώπων ανεξαρτήτως θρησκευτικών πιστεύω, στους αγώνες της Εκκλησίας για την ένωση των Εκκλησιών, στους αγώνες του Οικουμενικού Πατριάρχου για την ενότητα της Ορθοδοξίας, στους αγώνες ενάντια στην καταπίεση των ομοφυλοφίλων, στους αγώνες ενάντια στον ρατσισμό, φασισμό, θρησκευτική βία, στους αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος, να είναι μαζί με τους πρόσφυγες αδελφούς μας μουσουλμάνους και ενάντια σε οτιδήποτε διαστρέφει το κατ’ εικόνα Θεού ανθρώπινο πρόσωπο.

Σε αυτούς τους υπεράγαν χριστιανούς Θεολόγους χαρίζω το παρακάτω κείμενο μιάς μαθήτριας της Γ’ Λυκείου προσευχόμενος να τον κατανοήσουν αν τους επιτρέψει η φανατισμένη σκέψη τους.

«Λοιπόν αυτό που έχω να πω είναι πώς το μάθημα των Θρησκευτικών ποτέ δεν το είδα με καλό μάτι. Τουλάχιστον στις μεγαλύτερες τάξεις. Από το Δημοτικό μάς δίδασκαν κάποια πράγματα, τα οποία εμένα προσωπικά με έκαναν να πιστεύω σε αυτό που αποκαλούν «Θεό». Είναι κάτι σαν πλύση εγκεφάλου. Μιλούν στα μικρά παιδάκια με τέτοιο τρόπο που δεν τους αφήνουν περιθώρια να χρησιμοποιήσουν την λογική τους. Όταν πήγα στην πρώτη Γυμνασίου ρώτησα κάποια παιδιά αν πιστεύουν στον Θεό. Όταν ένα από αυτά μου είπε « όχι και τόσο» έπαθα σοκ. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου κακές, όπως ότι αυτός ο άνθρωπος πιστεύει στον Σατανά. Γι’ αυτό καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που όταν τους λέω ότι είμαι άθεη πιά, με κοιτάνε με παράξενο βλέμμα. Πολλές φορές προσπαθούν να μου αλλάξουν άποψη και να με κάνουν να μπω στο σωστό δρόμο. Αυτά τα άτομα δεν έχουν μάλλον ψαχτεί καθόλου. Άκουσαν όσα τους δίδαξαν στο σχολείο και όσα τους είπαν στην οικογένεια τους, χωρίς να νοιώθουν την ανάγκη να το ψάξουν λίγο πιό πολύ. Εννοείται πώς οι άνθρωποι πάντα είχαν την ανάγκη να πιστεύουν κάπου, να νομίζουν πώς κάποιος θα συγχωρέσει τις αμαρτίες τους και θα τους σώσει. Γιά ποιό λόγο ; Ίσως επειδή δεν είναι αρκετά δυνατοί. Εμένα όλο αυτό μου φαίνεται σαν ένα παραμύθι που κάποιοι έβγαλαν από την φαντασία τους γιά να μπορούν τα παιδιά τους να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια. Να πιστεύουν πώς δεν είναι μόνα τους και πώς ο Θεός είναι εκεί. Έτσι λοιπόν εγώ δεν μπορώ νὰ πιστέψω ένα παραμύθι. Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που άφησα κάποιους ανθρώπους να μου βάλουν όλα αυτά τα πράγματα μέσα στο κεφάλι μου. Έχω την δικαιολογία μου πώς ήμουν μικρή. Το λάθος λοιπόν που πιστεύω πώς γίνεται είναι ἡ κατήχηση. Δηλαδή όταν ένας Καθηγητής μπαίνει μέσα στην τάξη και προσπαθεί να πείσει τα παιδιά πώς αυτό το «πράγμα» υπάρχει και πώς όλα τα άλλα είναι κακά πράγματα, αυτό είναι κατήχηση. Αυτό που πρέπει να γίνεται στο μάθημα είναι η ανταλλαγή απόψεων. Να μάς λέει ο Καθηγητής την άποψη του χωρίς να την επιβάλλει. Εμείς να λέμε την δική μας. Στο Γυμνάσιο ὁ Καθηγητής που είχα έκανε κατήχηση. Απλά δηλαδή εγώ που δεν πιστεύω γιά ποιό λόγο πρέπει να γράψω σε ένα διαγώνισμα μιά άποψη, την οποία δεν πιστεύω; Μόνο και μόνο γιά να πάρω ένα καλό βαθμό. Γιά αυτό λοιπόν πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα της απαλλαγής. Την χρονιά που πήρα απαλλαγή στο Λύκειο έβλεπα στην τηλεόραση γονείς να διαμαρτύρονται και να λένε πώς τα παιδιά τους δεν επιτρέπεται να παίρνουν απαλλαγή. Έτσι απλά επειδή το πιστεύουν. Εγώ το βρίσκω παράλογο. Θα έπαιρνα και φέτος απαλλαγή αλλά νομίζω πώς δεν υπάρχει λόγος την στιγμή που το μάθημα γίνεται σωστά κατά την δική μου άποψη».

Ο λόγος της μαθητρίας αυτής είναι βαθύτατα υπαρξιακός, είναι λόγος αγωνίας που αναζητά Τον άνθρωπο του διαλόγου, της ενότητας, της μετάνοιας, τον άνθρωπο που ευχαριστεί, τον άνθρωπο που δεν αρκείται στον αμοιβαίο έρωτα με τον Χριστό αλλά τον αναζητά συνεχώς, στο πρόσωπο του αδελφού του εις τους αιώνας των αιώνων και για την οποία αναζήτηση «χαμπάρι» δεν έχουν πάρει οι Θεολόγοι κ.λ. «ταλιμπάν», στους οποίους προτείνω ως διδασκαλία για το μάθημα των Θρησκευτικών το παρακάτω άσμα:

Αιρετικό – 2005 Love Song for Greece

Δεν ξέρω αν βρίσκεται κρυμμένος

στα νύχια σου ο Θεός

μα εσύ πιο πολύ μου μοιάζεις

για λύκος νηστικός

κι όταν στα πρόβατα αγορεύεις

για του έθνους το καλό

διάολε σε βλέπω να χορεύεις του κτήνους το χορό.

Πες μου πως γίνεται η αγάπη

να ζει απ’ τη λέξη εχθρός

και πως θα βρω τη σωτηρία σκυμμένος και βουβός

κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό