Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεως Μεσσηνίας

Πολλές φορές ο άνθρωπος ενθουσιάζεται με πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα. Δεν είναι κακό να ενθουσιαζόμαστε,  μάλλον δε, πρέπει να ενθουσιαζόμαστε διότι έτσι αποκτούμε δύναμη που μας ωθεί ώστε να κατακτήσουμε πράγματα και να επιτύχουμε σκοπούς. Όταν λείπει ο ενθουσιασμός τότε ο άνθρωπος κάνει αργά βήματα, ίσως και να οπισθοχωρεί αντικρίζοντας κάποιες δυσκολίες στην επίτευξη των στόχων του. Όμως πρέπει αυτός ο ενθουσιασμός να μην είναι περιστασιακός, περιοδικός και με ημερομηνία λήξεως. Πρέπει να είναι συνεχής και να τον νιώθει ο κάθε άνθρωπος από την αρχή μιας σκέψης ως την επίτευξη και την επιτυχή έκβασή της.

Δυστυχώς όμως πολλές φορές ενώ ξεκινάμε κάτι με ενθουσιασμό και δείχνουμε έτοιμοι για όλα, έρχεται η πάροδος του χρόνου, οι λάθος επιλογές, ίσως και οι λάθος άνθρωποι δίπλα μας να μας αποθαρρύνουν, να μας απογοητεύσουν και να μας ωθήσουν στην απελπισία και στην παύση των ενεργειών που θα μας οδηγήσουν στην επιτυχία. Και έτσι ο ενθουσιασμός αποδεικνύεται χλιαρός, πρόσκαιρος, χωρίς ρίζα.

Αυτό αντιμετωπίζουμε πολλές φορές και στη χριστιανική ζωή. Κάποιοι άνθρωποι δηλώνουν χριστιανοί, αποφασίζουν να αλλάξουν ζωή και αρχίζουν ένα χριστιανικό αγώνα, με πνευματική υποστήριξη από τον πνευματικό τους πατέρα, με ελπίδα να οδηγηθούν στη Βασιλεία του Θεού. Τους βλέπουμε καθημερινά στην Εκκλησία, προσεύχονται, νηστεύουν, εξομολογούνται και τελούν συστηματικά και με στρατιωτική πειθαρχία τα καθήκοντά τους.

Όμως έρχεται μια μέρα που τους συναντάμε και είναι διαφορετικοί. Είτε πλέον έχουν πάψει αυτόν τον αγώνα και έχουν επιστρέψει στην πρότερη ζωή τους, μακριά δηλαδή από την Εκκλησία, κι αυτό συμβαίνει διότι τέτοιοι άνθρωποι ανήκουν στη μερίδα αυτών που μας προβάλλει η ευαγγελική περικοπή του Σπορέως.  Σε αυτούς δηλαδή που ενώ σπείρεται ο Λόγος του Θεού και τον δέχονται μετά χαράς, εν τούτοις δεν υπάρχει πνευματικό βάθος και ρίζα και επηρεάζονται από εξωτερικούς και αρνητικούς παράγοντες και έτσι ο λόγος του Θεού παύει να έχει γι’ αυτούς την αξία που είχε στην αρχή. 

Η ρίζα είναι ουσιαστικά η πηγή της ζωής του φυτού αλλά και αυτή που το τρέφει και το ζωογονεί διαχρονικά και συνεχώς. Αν το φυτό αποκοπεί από τη ρίζα του τότε είναι βεβαία η φθορά και η απώλεια. Έτσι και ο άνθρωπος όταν δεν έχει ρίζα ή όταν αποκοπεί από αυτήν τότε φθείρεται και χάνεται. Όταν δεν υπάρχει ρίζα δεν υπάρχει και ζωή. Για αυτό η πρώτη κίνηση του σπόρου όταν πέφτει στη γη είναι να πιάσει ρίζες.

Και έτσι όταν υπάρχουν γερές ρίζες και αρραγή θεμέλια δεν θα μπορέσει ο πειρασμός να επιφέρει τα αρνητικά του αποτελέσματα και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απώλεια.  Γι’ αυτό λοιπόν ας αποκτήσουμε ρίζες. Ας αφήσουμε το λόγο του Θεού να ριζώσει και να καρποφορήσει στη ζωή μας. Μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αποκτήσει ρίζες επιφανειακές και προσωρινές. Ρίζες γερές χρειαζόμαστε, τις οποίες θα μεριμνούμε ώστε να ποτίζονται με τα νάματα της πίστεως και δεν θα τις αφήσουμε να ξεραθούν, αλλά θα προσπαθούμε για την όσο το δυνατόν γίνεται καλύτερη καρποφορία. Κι αυτή η καρποφορία δεν θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει υπομονή και επιμονή ο πνευματικός αγώνας. Μην δειλιάσουμε και μην κουραστούμε. Το “γεώργιον” της ψυχής μας θέλει δουλεία και φροντίδα. Θέλει πνευματικό και νοερό όργωμα μέσα από τη μυστηριακή ζωή. Θέλει μπόλιασμα με γνώση και βιώματα. Θέλει Φροντίδα από τον πνευματικό μας πατέρα, που θα δουλέψει στην ψυχή του εξομολογουμένου, ώστε ο λόγους του Θεού να βρει γόνιμο έδαφος στο “γεώργιον” της πίστεως και να ριζώσει καλά και βαθιά. Κι όσο πιο βαθιά ριζώνει ο λόγος Του, τόσο πιο ισχυρές θα είναι οι ρίζες και ακόμη πιο έντονη η καρποφορία των έργων μας.