Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Άφρον…!!!! Μια λέξη φοβερή, προσβλητική, που στο άκουσμά της ο καθένας μας θα εξανίστατο. Και θα ήταν φυσικό, αφού ποιος θα μπορούσε να προσβάλλει το συνάνθρωπό του με μια τέτοια λέξη; Όμως στην ευαγγελική περικοπή του άφρονος πλουσίου, η λέξη αυτή δεν βγαίνει από τα χείλη ανθρώπου αλλά έρχεται διά στόματος του ίδιου του Θεού. Κι αν την έλεγε άνθρωπος θα μπορούσε να υπάρχει το ενδεχόμενο της λάθος εκτίμησης. Το γεγονός όμως ότι προέρχεται από τον ίδιο τον Θεόν μας διαβεβαιώνει πως η εκτίμησή Του είναι πέρα ως πέρα αληθινή και σωστή!
Μια ολόκληρη ζωή κοπίασε, έφτιαξε μια περιουσία που του δίνει τη δυνατότητα να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να δουλέψει. Έχει αγαθά για μια ζωή. Μόνο που δεν έχει σκεφτεί ότι αυτή η ζωή έχει και τέλος, ένα τέλος που κανείς μας δεν γνωρίζει πότε θα έρθει. Κι ενώ έκανε τόσα για να χαρεί στην επίγεια ζωή, δεν έκανε τίποτα ώστε να απολαύσει το αγαθό της αιώνιας ζωής. Και βέβαια το ότι κατόρθωσε να συνάξει μια περιουσία και μια οικονομική ευχέρεια δεν σημαίνει πως αυτό τον κατέστησε άφρονα. Αλλά το ότι κατέστη ο ίδιος έρμαιο και δούλος της ύλης και των επιγείων αγαθών, αυτό είναι που τον έκανε επώνυμο της αφροσύνης και ατομιστή. Εκτός από πλεονέκτης, που θέλει τα πάντα στην κατοχή του, τα θέλει και όλα δικά του, γίνεται ατομιστής. Μέσα σε ένα ατομιστικό πνεύμα και με μια εγωιστική διάθεση τον παρατηρούμε να σκέφτεται “ἐν ἑαυτῷ”[1] και να περικλείεται στα στενά όρια του εαυτού του, να μονολογεί και να συσκέπτεται με το “Εγώ” του. Σαν ερωτευμένος με τον εαυτό του κλείνει τις σκέψεις και τις προοπτικές του στο μικρόκοσμό του και περιορίζει την ύπαρξή του σε λέξεις όπως το “εγώ” και το “εμού”. Δεν βλέπει πιο πέρα από τον εαυτό του και την καλοπέρασή του. Δεν σκέφτηκε πως όλα αυτά τα απέκτησε με τη χάρη του Θεού. Δεν σκέφτηκε πως εκτός από αυτόν υπάρχουν εργάτες που δούλεψαν στη γη για να καρποφορήσει. Δεν σκέφτηκε να ευχαριστήσει και να δοξάσει τον Θεόν, που με την αγιαστική και ευλογητική χάρη Του, έδωσε στη γη τη δυνατότητα να αποδώσει τους καρπούς αυτούς που σύναξε στις αποθήκες του. Δεν σήκωσε ούτε προς στιγμή τα μάτια του στον ουρανό να ευχαριστήσει και να αναγνωρίσει την πηγή όλης αυτής της ευλογίας.
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι μέσα στη δισχιλιετή πορεία της διδασκαλίας του Κυρίου, δεν συνεχίζουν ακόμα να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σαν τον άφρονα; Πορεύονται σε όλους τους δρόμους της γης, αλλά δεν συναντούν πουθενά το δρόμο του Θεού. Ζουν σε μια κοινωνία ανθρώπων αλλά δεν βλέπουν κανέναν γύρω τους, εκτός από τον εαυτό τους. Λάμπουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη μικρή φλόγα του καντηλιού. Μιλούν και εκφράζουν λόγο για πολλά πράγματα αλλά δεν βγάζουν ούτε μια λέξη προσευχής και δοξολογίας προς τον Θεόν. Βλέπουν μόνο τον καθρέπτη τους και αυτοθαυμάζονται! Νομίζουν πως είναι το κέντρο του κόσμου.
Κι ενώ δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν είναι οι μόνοι στη γη, πέφτουν σε μια ακόμη παγίδα. Λησμονούν μια πραγματικότητα και νομίζουν πως είναι μόνιμοι στη γη. Τα λόγια της Εξοδίου Ακολουθίας είναι ίσως τα πιο αληθινά μηνύματα για κάθε άφρονα και πλεονέκτη. Δυστυχώς δεν έχουν καταλάβει πως η ζωή έχει όριο, δεν συμβιβάζονται με “τὸ βραχὺ τῆς ζωῆς”. Συγκεντρώνουν χρήματα, υλικά αγαθά, δημιουργούν περιουσίες και θεωρούν πως έχουν κερδίσει τον κόσμο. Αλλά για πόσο; Για είκοσι, για πενήντα, για εβδομήντα, για εκατό χρόνια; Πόσο μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος; Αυτό το ξεχνούν, σαν τον άφρονα της ευαγγελικής περικοπής. Έρχεται μια ημέρα ο θάνατος και καλεί τον άνθρωπο να φύγει από αυτόν τον κόσμο, χωρίς αποσκευές, χωρίς προγραμματισμό στο ταξίδι. Με μόνο προορισμό την άλλη ζωή και με μια στάση στη διαδικασία της Κρίσεως. Τι θα απογίνουν λοιπόν όλα αυτά; Το μόνο που θα ακολουθεί τον άφρονα κάθε εποχής είναι η αφροσύνη και η πλεονεξία του.
Μη μας διαφεύγει λοιπόν πως στη ζωή αυτή είμαστε περιπατητές, διαβάτες, περαστικοί και διαχειριστές όσων μας προσφέρει ο Θεός. Να μην λανθάνουμε και νομίζουμε πως είμαστε ιδιοκτήτες και παντοκράτορες αυτού του κόσμου. Ένας είναι ο Παντοκράτωρ και ο Κτίστης. Εκείνος είναι ο γεωργός, εμείς είμαστε τα κλήματα της αμπέλου[2].
[1] Λουκ. ιβ’, 17
[2] Ιω. 15, 5
