Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου Ι. Μ. Μεσσηνίας
Ένα νεογέννητο βρέφος ατενίζοντας το φως της ζωής αντί να αισθάνεται τη θαλπωρή και την αγάπη των γύρω του, νιώθει το ανθρώπινο μένος να το απειλεί. Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια που μας προβάλλει η αυριανή ευαγγελική περικοπή. Μόλις που έχουν προλάβει να φύγουν οι μάγοι, τα δώρα τους ακόμα λάμπουν, η χαρά τους είναι ακόμα νωπή και το άστρο ακόμα φέγγει. Κι όμως ο Ηρώδης ακονίζει το ξίφος του. Επιτίθεται κατά του εχθρού που απειλεί όχι τον ίδιο, όχι το θρόνο του αλλά τη συνείδησή του. Διότι μόνο ένας άνθρωπος που νιώθει πως απειλείται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του μπορεί να αιματοκυλήσει ολόκληρη επαρχία. Μόνο όποιος φοβάται τον έλεγχο της συνείδησής του από το Θεό μπορεί να τα βάλει με το Θεό. Κι αυτός είναι ο Ηρώδης!
Κι ενώ όλα αυτά τα κάνει προκειμένου να αναδειχθεί ο μεγάλος νικητής και να εξαφανίσει οτιδήποτε απειλεί την εξουσία και τη συνείδησή του, εν τούτοις τελικά αποδεικνύεται ο μεγάλος ηττημένος. Κι αυτό γιατί τολμά να τα βάλει με τον Αιώνιο και Παντοτινό Νικητή, το Χριστό.
Ναι! Αυτός είναι ο Χριστός, ο Αιώνιος Νικητής. Αυτός που από βρέφος νίκησε το θάνατο και μέχρι τέλους αναδείχθηκε Νικητής του θανάτου και Κυρίαρχος της ζωής. Είναι αυτός που νίκησε τον Ηρώδη και όλους τους όμοιούς του στη γη. Αλήθεια…; Πόσοι Ηρώδες δεν έδωσαν το παρόν σε αυτόν τον κόσμο…; Όλοι είχαν την ίδια αποστολή, τον ίσιο σκοπό. Να εξαφανίσουν το Χριστό. Κι όμως όλοι ηττήθηκαν από το Χριστό. Από τον πρώτο και έναν Ηρώδη μέχρι τους σταυρωτές του Χριστού. Όλοι βάλθηκαν να τον δικάσουν, να τον σταυρώσουν, να τον διαψεύσουν. Εκείνος όμως στάθηκε πάντα Νικητής και αυτοί πάντα ηττημένοι. Κι όχι μόνο νίκησε αλλά έστησε και το βάθρο της νίκης Του, την Εκκλησία Του. Και πάνω σε αυτό το βάθρο ανεβαίνουν κάθε στιγμή οι νικητές της ζωής, αυτοί που ακολουθούν το δίδαγμά Του, το λόγο Του, τη διδασκαλία Του και την πορεία Του. Απέναντι στη βία του Ηρώδη και του κάθε εποχής Ηρώδη, αντιτάσσει την αγάπη και την ελευθερία. Απέναντι στα υλικά δεσμά που φυλακίζουν τον άνθρωπο αντιτάσσει την ακτημοσύνη και την ταπείνωση. Κι ενώ ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του περνάνε από τη ροή της Ιστορίας ως παραδείγματα προς αποφυγή, Εκείνος παραμένει στην Ιστορία και στην Αιωνιότητα ο μόνος Κυρίαρχος και Ζωοδότης.
Κι αν ανατρέξουμε στο παρελθόν αλλά και στο εγγύς παρόν θα βρούμε πολλούς που αντί για το ξίφος του Ηρώδη, χρησιμοποίησαν ή χρησιμοποιούν τη γραφίδα τους ώστε να πολεμήσουν το Χριστό με επιμονή και μανία. Βρίσκουν πάντα έδαφος στα μικρά και, πολλές φορές, ανυπόστατα σκάνδαλα προκειμένου, χτυπώντας τους ανθρώπους της Εκκλησίας του Χριστού, να χτυπήσουν κατά βάθος Εκείνον. Διότι βάλλοντας κατά των ανθρώπων της Εκκλησίας, βάλλουν κατά του Χριστιανισμού και κατά συνέπεια κατά του Χριστού. Διότι Αυτός είναι που τους ενδιαφέρει. Ο σκοπός τους δεν είναι να ρίξουν τους καρπούς του δένδρου αλλά το ίδιο το δένδρο.
Είναι γεγονός πως η Εκκλησία μας ως Σώμα Χριστού δέχεται πολλές φορές την αρνητική στάση και την πολεμική όλων αυτών των σύγχρονων μιμητών του Ηρώδη. Και ιδιαίτερα στις μέρες μας η πολεμική αυτή είναι έντονη. Ακούμε ολοένα και περισσότερο την αρνητική κριτική κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Νιώθουμε πολλές φορές τα χτυπήματα έντονα και “κάτω από τη μέση”. Υπερτονίζονται οι ατέλειες των λειτουργών και των μελών της Εκκλησίας ώστε να πείσουν, ιδιαίτερα τη νέα γενιά, ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα φολκλόρ που δεν εμπνέει πια. Πως πρέπει να αποστραφούν το Χριστό και να ακολουθήσουν το ρεύμα της εποχής.
Όμως τελικά αυτοί που πολεμούν το Χριστό είναι αυτοί που Τον έχουν περισσότερο ανάγκη. Για αυτούς Γεννάται, για αυτούς διώκεται, για αυτούς σταυρώνεται και για αυτούς ανασταίνεται. Για να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά πως “τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου”[1] και να αναδειχθεί Αυτός ο Νικητής και εκείνοι οι ηττημένοι.
[1] Ματθ. Β’ ,20
