“Από το σκότος, στο λυκόφως και στο Φως!!!”

Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας

Ένας κόσμος, μια κοινωνία, μια ανθρωπότητα χωρίς Φως, χωρίς Χριστό.  Ένας λαός στη φοβερή σκιά του κακού, στην νέκρωση κάθε καλής σκέψης και ιδέας. Ένας λαός πνίγεται στο σκοτάδι και στα έργα του. Που και που κάποια λόγια σοφών, κάποιες θεωρίες και σκέψεις έριχναν λίγες, μικρές και ισχνές ακτίνες φωτός.

 Κι όμως να!!!  “….ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα…” . Το “Φως” που είχε προφητεύσει ο Ησαΐας ήρθε, ανέτειλε, έλαμψε. Κι ενώ όλοι νόμιζαν πως επιτέλους τελείωσαν τα βάσανα της ανθρωπότητας, εν τούτοις η ίδια η ανθρωπότητα έρχεται να διαψεύσει και την πλέον θετική σκέψη ή προσδοκία. Ενώ ήρθε το Φως, οι άνθρωποι αντί να το ακολουθήσουν προτίμησαν να ζουν στο παλαιό τους σκοτάδι, διότι ενώ “τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον”  τελικά  “ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος”  επειδή “ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα[1].

Πως, αλήθεια, να ζήσει κάποιος στο φως όταν τον “βολεύει” να ζει στο σκοτάδι; Πώς να αγαπήσει το φως αυτός που κινείται με πονηριά και δολιότητα; Πώς να συμφιλιωθεί με το φως αυτός που έχει συμφιλιωθεί μόνο με τα πάθη και τις αδυναμίες του; Όλα αυτά απαιτούν σκοτεινά και μυστικά σημεία και χρόνους. Όλα αυτά απαιτούν να ζει και να κινείται μακριά από το φως…!  Και όχι μόνο να ζει μακριά από το φως, αλλά να προσπαθεί και να μειώσει την αξία των έργων του φωτός, διότι “πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ·” [2] . Πρέπει λοιπόν να υπερασπίσει τα έργα του σκότους, τα οποία είναι δικά του έργα και να πολεμήσει τα έργα του φωτός.  Κι έτσι διασύρει, κτυπά με μανία και μίσος κάθε τι που δεν τον συμφέρει. Είναι βλέπεις επικίνδυνος ο Θεός και οι άνθρωποί του. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να ξεσκεπάσουν τα έργα του σκότους. Με τα έργα του φωτός και της αγάπης μπορεί να σβήσουν το σκοτάδι και τα έργα του. Και τότε …αλίμονο…. Τι θα γίνει;;; Πως θα εργασθούν όσοι έχουν μάθει να ζουν στην ανομία, στην πονηρία, στο σκότος;;; Γι’ αυτό λοιπόν κάνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε να πάψει να υπάρχει φως.

Και κλείνουν τα μάτια τους στο αληθινό Φως. Κωφεύουν στο λόγο Του. Προτιμούν να ζουν στο σκοτάδι, να “φωτίζεται” η ζωή τους από ψεύτικα φώτα. Τα φώτα της δεισιδαιμονίας, των προλήψεων, των ωροσκοπίων, των κάθε λογής τσαρλατάνων που δήθεν τους δείχνουν το “σωστό δρόμο” που τελικά τους οδηγεί στο λυκόφως.

Πόσο μακριά ζουν από την αλήθεια και την πραγματικότητα….

Να που όμως υπάρχει αχτίδα φωτός και ελπίδας!!! Η ψυχή του ανθρώπου που ζητά το Φως! Αυτός που με πίστη στο Θεό κάνει πράξη το λόγο Του.  Αυτός που ανάβοντας το καντήλι, μέσα από τη μικρή φλόγα φωτίζει όλο του το είναι! Αυτός που ακολουθώντας το Άστρο της πίστεως οδηγείται στη αλήθεια της Βηθλεέμ. Αυτός που ανοίγει την ψυχή του στο Φως και διαλύει κάθε σημείο σκοτεινό στη ζωή του, λιώνει τον πάγο της καρδιά του και στη θέση του φλέγεται η αγάπη. Ξυπνά η ναρκωμένη συνείδησή του από τη χειμερία νάρκη του ατομισμού και παίρνει τη θέση της  η σκέψη και η έννοια των συνανθρώπων. Τα μάτια βλέπουν πιο μακριά από το εγώ. Και τότε το Φως ξεχύνεται άπλετο στον κόσμο και σβήνει το σκότους του μικρόκοσμου που μπορεί να έχει δημιουργήσει ο καθένας.

Είναι αλήθεια πως ζούμε στην εποχή που τα πάντα κινούνται με ταχύτητα φωτός. Οι επιστήμες, η τεχνολογία, τα νέα, τα γεγονότα, ακόμα και ο ίδιος ο άνθρωπος έχει ξεπεράσει τα όρια και τα δεδομένα άλλων εποχών. Έχει γίνει υπεράνθρωπος. Μακάρι όμως να παραμείνει άνθρωπος που θα ζει, θα αναπτύσσεται και θα μεγαλουργεί μόνο κάτω από το αληθινό Φως.

[1] Ιω. 3,19

[2] Ιω 3,20

Διαβάστε ακόμα