Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Γέροντας….Πρεσβύτης….Δίκαιος….Και ο Θεός τον αξιώνει πριν κλείσει τα μάτια του να Τον δει σαρκωθέντα και να τον πάρει στην αγκαλιά του. Και λαμβάνοντάς Τον στα χέρια του, οδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα και φωτιζόμενος, προφητεύει ότι “οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον.”[1]
Μια προφητεία που έχει προεκτάσεις και που δυστυχώς επαληθεύεται σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία ανθρώπων. Με την προφητεία αυτή έρχεται ο Θεοδόχος Συμεών να μας μεταφέρει το μήνυμα του Θεού και να μας προβάλλει δυο μερίδες ανθρώπων και τον τρόπο με τον οποίο θα αποδεχθούν ή θα απορρίψουν τον Χριστό και τη διδασκαλία Του.
Δυο μερίδες ανθρώπων λοιπόν. Και πάλι η ανθρωπότητα διχασμένη. Από τη μια πλευρά οι χριστιανοί κατ’ ουσία και όχι κατ’ επίφαση. Οι ευσεβείς , οι ευλαβείς, οι υπακούοντες στο θέλημά Του, όλοι εκείνοι που ζουν κατά Χριστό, διά Χριστό και εν Χριστώ. Είναι εκείνοι οι οποίοι στο πέρασμα των αιώνων ομολογούν Χριστό με τα έργα τους και με το βίο τους. Είναι όλοι εκείνοι που μαρτύρησαν, που έδωσαν τη ζωή τους για το Χριστό, εκείνοι που ακολούθησαν κατά γράμμα τη διδασκαλία Του και δεν έμειναν μόνο στον τύπο του γράμματος αλλά πέρασαν και στην ουσία. Εκείνοι που με έργα πίστεως και αγάπης ταυτοποιήθηκαν στη ζωή ως γνήσιοι χριστιανοί. Είναι οι λευκοί που δέχθηκαν το κήρυγμά Του και Τον τιμούν σε μεγαλοπρεπείς Ναούς αλλά και οι μαύροι του Τρίτου κόσμου που μέχρι και σήμερα βαπτίζονται στο Όνομά Του και συμμετέχουν στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας μέσα σε καλαμωτές καλύβες. Είναι οι άνθρωποι κάθε φυλής και γλώσσας που αποκαλούνται Αδελφοί εν Χριστώ. Πόσοι είναι; Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες εκατομμύρια, αναρίθμητοι. Τα ονόματά τους πολλά, μα το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ένα…είναι χριστιανοί!!! Και για όλους αυτούς ο Χριστός είναι το σημείο της αναφοράς τους.
Απέναντί τους στέκονται οι άλλοι, αυτοί για τους οποίους ο Χριστός είναι σημείο αντιλεγόμενο. Δεν έχουν κι αυτοί μόνο όνομα, ώστε να τους αναγνωρίσουμε. Έχουν όμως κι αυτοί χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Είναι πολέμιοι του Χριστού. Είναι οι σκληροί και βραδείς τη καρδία, είναι οι εργαζόμενοι στο σκότος και στην αδικία. Προμετωπίδα τους είναι η κακία, η συκοφαντία και η δολιότητα. Δεν έχουν θάρρος και παρρησία ώστε να αποδεχθούν το Χριστό και την Αλήθειά Του. Είναι πάντα έτοιμοι να εκφράσουν την αντιλογία τους σε κάθε τι καλό, κάθε τι ιερό, κάθε τι σεβάσμιο. Η ραδιουργία, η δολιότητα και το δηλητήριο που βγάζουν είναι αυτά που τους χαρακτηρίζουν. Βρίσκουν κάθε στιγμή ευκαιρία και πολεμούν τον Χριστό. Τα όπλα τους είναι τις περισσότερες φορές η γλώσσα ή η γραφίδα τους. Λέγουν, σπείρουν λόγια, αλλά και γράφουν άρθρα, απόψεις και “μελέτες” για να στοιχειοθετήσουν την κατηγορία τους κατά του ευαγγελικού λόγου και την αποδόμησή του. Και είναι όλοι αυτοί οι οποίοι με τον τίτλο και την ιδιότητα του επιστήμονος, του σοφού, του γνώστη και υπό το πρόσχημα και τη δικαιολογία του κοινού συμφέροντος και της ενημέρωσης, μεταφέρουν στον αθώο και ανυποψίαστο ακροατή τους, την κάθε δική τους προσωπική αδυναμία και ανικανότητα και διαμορφώνουν συνειδήσεις και εικονικές πραγματικότητες. Κι όλο αυτό συμβαίνει διότι ο εγωισμός τους δεν μπορεί να δεχθεί την κρίση του Θεού, δεν θέλουν να παραδεχθούν και να αποδεχθούν πως πάνω από αυτούς υπάρχει κάτι άλλο, έστω κι αν είναι Θεός. Έχουν θεοποιήσει το “Εγώ” τους και αυτοπροβάλλονται ως παντογνώστες απέναντι στον μόνο Παντογνώστη και Δίκαιο Κριτή.
Όταν δεν μπορούν να λάμψουν ως αστέρες, γίνονται νέφη και θαμπώνουν το φως των αστέρων. Όταν δεν μπορούν να γίνουν φημισμένοι και ξακουστοί μέσα από έργα αγάπης και πίστεως γίνονται όργανα τους διαβόλου και των σκοτεινών του έργων. Όταν τα έργα τους δεν αποδίδουν τη γλυκιά μελωδία της αγάπης, τότε μετατρέπονται σε κύμβαλα αλαλάζοντα.
Και τι πετυχαίνουν; Ότι μπορεί να πετύχει κάποιος όταν παίρνει μια πέτρα και την πετάει στον ουρανό, νομίζοντας ότι τάχα θα χτυπήσει τον Ήλιο!!! Αυτό κάνουν…λιθοβολούν τον Ήλιο.
[1] Λουκ. 2,34
