Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Είναι γεγονός που κάθε φορά που γινόμαστε ακροατές στην Εκκλησία της ευαγγελικής περικοπής “της μελλούσης κρίσεως” νιώθουμε συμπάθεια προς τους ισταμένους “ἐκ δεξιῶν” και οίκτο, πολλές φορές και αγανάκτηση, για τους ισταμένους “ἐξ εὐωνύμων“[1]. Εκείνο όμως που πρέπει να αναλογισθούμε είναι όχι η θέση στην οποία στέκονται, αλλά ο λόγος για τον οποίο διαχωρίσθηκαν και στάθηκαν ένθεν καί ένθεν ενώπιον του Θεού. Ποια ήταν και συνεχίζει να είναι η βάση του διαχωρισμού; Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε αμνούς και ερίφια; [2] Μήπως η θέση ή το αξίωμα που κατέχουν σε αυτή τη ζωή; Τα χρήματα; Η υγεία, η ομορφιά, η ευφυία, η καταγωγή, το θρήσκευμα, η εθνικότητα; Τίποτα απ’ όλα αυτά!!! Αυτά όλα είναι ανθρώπινα κριτήρια και δυστυχώς με αυτά προσπαθούμε να προβληθούμε και να επιβληθούμε στους συνανθρώπους μας. Όμως αυτά δεν μετράνε ενώπιον του Θεού.
Για τον Θεόν αυτό που μετράει και βαραίνει στη ζωή μας είναι η έμπρακτη αγάπη, έτσι όπως αυτή εκφράζεται από κινήσεις, ενέργειες και δράσεις που μας καθιστούν αλληλέγγυους απέναντι στους συν-ανθρώπους μας και νομοταγείς ενώπιον του Θεού. Μια έμπρακτη αγάπη που δεν σχετίζεται ούτε χαρακτηρίζεται από θεωρίες και λόγια χωρίς βάση. Μια αγάπη που χαρακτηρίζεται και λαμβάνει σάρκα και οστά σε κινήσεις και πράξεις απλές, καθημερινές, που πολλές φορές φαίνονται ασήμαντες, όμως τελικά αναδεικνύονται ουσιώδεις και σωτήριες. Πράξεις που μπορούν να εφαρμοστούν από οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος. Είτε είναι πλούσιος, είτε φτωχός, είτε κατέχει εξέχουσα θέση, είτε είναι άνθρωπος της βιοπάλης και του μόχθου. Διότι η αγάπη αποδεικνύεται και βιώνεται από οποιαδήποτε θέση και από οποιονδήποτε δύναται και επιθυμεί να την εκφράσει έμπρακτα.
Έτσι μέσα από την ευαγγελική περικοπή “της μελλούσης κρίσεως”, ο Κύριος καλεί κάθε άνθρωπο, μέσα από απλές πράξεις, μέσα από μικρά και καθημερινά πράγματα να εκφράσει τη φιλανθρωπία του και την αγάπη του. Και το σημαντικό είναι ότι δεν ζητάει υπερβολές ή παράλογα. Γι’ αυτό το λόγο και είναι επικριτικός και αυστηρός στην κρίση. Δεν κρίνει και δεν καταδικάζει τους “ἐξ εὐωνύμων“ με διαφορετικά κριτήρια από αυτά με τα οποία επιβραβεύει τους “ἐκ δεξιῶν”. Τα ίδια ακριβώς είχαν την υποχρέωση να πράξουν και οι μεν και οι δε. Και για τις ίδιες πράξεις οι μεν επιβραβεύονται, οι δε καταδικάζονται. Για πράγματα απλά…καθημερινά. Σε αυτά στηρίζεται η απόφασή του. Δεν τους λέει π.χ. “ήμουν άρρωστος και δεν με γιατρέψατε” ή “ήμουν στη φυλακή και δεν με ελευθερώσατε”. Δεν ζητά παράλογα, ούτε πράγματα πέραν των δυνατοτήτων μας. Ζητά ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό, μια επίσκεψη, πράγματα που πολύ εύκολα προσφέρονται.
Μην πέφτουμε λοιπόν στην πλάνη, δικαιολογώντας την απραξία μας και την έλλειψη φιλανθρωπικών δράσεων από μέρους μας, πως τάχα θέλουμε να βοηθήσουμε αλλά δεν έχουμε δυνατότητες. Πολλές φορές ακούμε συνανθρώπους μας να λένε πως “Αν είχα λεφτά θα έκανα το τάδε ίδρυμα, την τάδε Στέγη απόρων, θα έδινα σε πτωχούς, κ.α.”.
Ας μη γελιόμαστε. Κι ο πλέον φτωχός και αδύναμος, όταν θέλει, έχει τη δυνατότητα να προσφέρει απλόχερα κάτι από αυτά τα απλά και μηδαμινής οικονομικής αξίας. Δεν είναι ακριβό το χαμόγελο, η καλημέρα, το χάδι, ο παρηγορητικός και ενισχυτικός λόγος που μπορούμε να προσφέρουμε σε δοκιμαζόμενους αδελφούς μας. Γι’ αυτούς τους “ελαχίστους”[3] μας καλεί να νοιαστούμε και να τους προσφέρουμε ότι πιο απλό και ότι πιο δυνατό, με αγάπη και πνεύμα αλληλεγγύης. Όχι με οίκτο ή χλιαρή συμπόνοια, αλλά με κατανόηση και συνοχή. Και μη μας διαφεύγει πως στο πρόσωπο αυτό των “ελαχίστων” αντικατοπτρίζεται ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός είναι που συνδέει το πρόσωπό Του με τον πόνο και τις ανάγκες των “ελαχίστων”[4] Και μας υπενθυμίζει πως κάθε συνάντηση και κάθε σχέση κοινωνίας με αυτούς, είναι συνάντηση και σχέση κοινωνίας με τον Ίδιον.
Για αυτό θα πρέπει να προσέξουμε, διότι κάθε απομάκρυνσή μας, κάθε αποστροφή του προσώπου και της σκέψης μας από αυτούς τους ανθρώπους αποδεικνύει μια απομάκρυνση και μια αποστροφή μας από το θέλημά Του. Και μια τέτοια αποστροφή και απομάκρυνση μας οδηγεί αναμφίβολα σε μια κόλαση αιώνια, την κόλαση της πνευματικής μας γύμνιας, πείνας, δίψας και απομόνωσής μας.
[1] Ματθ. κε’ 33
[2] Ματθ. κε’ 32
[3] Ματθ. κε’ 40
[4] Ματθ. κε’ 45
