Του Μητροπολίτη Πτολεμαΐδος κ. Εμμανουήλ 

«ὑπόμνησιν λαμβάνων… της… άνυποκρίτου πίστεως αὐτών… και του εὒρους τῆς ἀγάπης αὐτῶν, ὑποκλινόμενος στό τῆς Ἱερωσύνης τους διηνεκές…»

Δεν ξέρω αν και ποιους ενδιαφέρει το θέμα της ελάχιστης αυτής αρθρογραφίας, ως ένα «μνημόσυνο» αναφοράς σε ονόματα ιερέων άλλων εποχών που σφράγισαν την πίστη μου και «έθρεψαν» την κλίση μου στο χώρο της Ιερωσύνης.

Συνήθως τα παιδιά που διακονούν στον ιερό χώρο που λέγεται «Άγιο Βήμα», στο ιερό δηλαδή, είναι τις περισσότερες φορές οι πιο αψευδείς μάρτυρες της προσφοράς, της διακονίας και του μαρτυρίου ακόμη καταξιωμένων λειτουργών του Θυσιαστηρίου.

Δεν ξέρω από ποιον ή ποιους να καταγράψω πρώτο ή τελευταίο από τον ιερό κατάλογο των πρεσβυτέρων των παιδικών μου χρόνων. Σε μια εποχή που βλέπαμε ένα ράσο ν’ ανεμίζει από μακριά και τόσο οι μεγάλοι σηκωνόντουσαν από τη θέση τους, όσο και οι μικροί έτρεχαν κυριολεκτικά να φιλήσουν το χέρι του παπά. Είναι δύσκολο να γυρίζει κανείς το χρόνο πίσω για ν’ αναγράψει μνήμες άγιες και στιγμές μοναδικές μέσα από τα θεόμορφα πρόσωπά του.

Ω καιροί – ω ήθη! αλλοτινά. Λες και ζήσαμε «αιώνες» πριν, προσπαθούμε τώρα απεγνωσμένα να φέρουμε το παρελθόν στο παρόν. Ένα παρόν τόσο διάφορο όσο και διαφορετικό εντελώς από το εκσυγχρονισμένο σήμερα!…

Το σήμερα των ηλεκτρονικών και όχι μόνο επιδόσεων. Το σήμερα που τα ΤΑΜΠΛΕΤ αντικατέστησαν το βιβλίο και ο κόσμος, ο περισσότερος κόσμος, ακούει «ήχους άηχους» μέσα από τα ακουστικά που συνεχώς βρίσκονται εγκατεστημένα και στα δύο τους ώτα!…

Ας έλθω όμως στα πρόσωπα εκείνα που από καιρό θέλω ν’ αναφερθώ ως ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης.

Ένας εκ των πρώτων παιδικών μου χρόνων ιερέας ήταν ο Σάμιος την καταγωγή πατήρ Παύλος. Υψηλός, ευθυτενής, υψηλόκορμος, χριστόμορφος με ασκητικό το όλο του «προφίλ».

Λειτουργούσε απλά και ανεπιτήδευτα. Φυσικά και ανυπόκριτα. Ζούσε την κάθε στιγμή του Μυστηρίου της Εκκλησίας και σου μετέδιδε μόνο ως Λειτουργός Ουρανό και Χάρη Θεού.

Μιλούσε απλά και κατανοητά. Μιλούσε λίγο και σου μετέδιδε πολύ!… Δεν κηρυγματολογούσε, κοινωνούσε τις ψυχές!…

Εκτός Εκκλησίας κυκλοφορούσε στους δρόμους, στα καταστήματα, στην αγορά και μετάγγιζε Θεό μόνο και μόνο με τον όχι καθωσπρεπίστικο, αλλά με τον άγιο τρόπο της χαρισματικής του ζωής, βλεπόμενος δίδασκε και συγκινούσε.

Αυτός ο ιερέας από κάποιο σημείο και μετά είχε και έναν επιπλέον σταυρό στην άγια ζωή της Ιερωσύνης του. Η τιμία πρεσβυτέρα του κατέστη παράλυτη και ο παπα-Παύλος την πρόσεχε σαν μωρό παιδί. Αυτός και μόνο ο σταυρός του, ταπεινά φρονώ, τον κατέστησε ακόμη περισσότερο αγαπητό στα μάτια των ανθρώπων και του Θεού σίγουρα. Ας είναι αιώνια η μνήμη του.

Δεύτερος ιερέας στην ενορία πάντα του Αγίου Σπυρίδωνα, στην όμορφη και τότε και σήμερα απλή συνοικία του Αιγάλεω, ο παπα-Περικλής.

Επίσης «αψηλός» όπως λέει ο λαός μας και πάντα μ’ ένα γλυκό και άγιο μειδίαμα-χαμόγελο στο πρόσωπό του. Συγγενής του αειμνήστου μεγάλου Ιεράρχου του Φθιώτιδος κυρού Δαμασκηνού Παπανδρέου. Ο παπα-Περικλής ήταν η απλότητα στο μεγαλείο της. Ήταν παπάς – παπάς συνειδητοποιημένος στην αγιοτραπεζική του διακονία και ζωή…

Η φωνή του ισχνή (με κάποιο πρόβλημα στις φωνητικές του χορδές) και παρά το γεγονός αυτό η λειτουργική του παρρησία μεταδοτική χαρισμάτων. Η ευχή του εξ Ουρανού ας μας συνοδεύει…

Ένας τρίτος ιερέας, ο πατήρ Αναστάσιος. Μεγαλοπρεπής και πάντα ιδιαίτερα προσεγμένος στην καθαριότητά του και στο λειτουργικό του ήθος.

Η Ενορία για τον παπα-Αναστάση ήταν η προέκταση της κατ’ οίκον Εκκλησίας του. Χαρακτηριστικό γνώρισμα και των τριών αυτών ιερέων του Θεού ήταν ότι το κηρυκτικό χάρισμα δεν ήταν στις πρώτες γραμμές της Ιερωσύνης τους, αλλά το λειτουργικό ήθος ήταν το βασικό προσόν τους και η ουσιαστικότερη διακονία τους.

Σημειωτέον ότι τα χρόνια εκείνα από του μεσονυκτικού πηγαίναμε στον όρθρο και από εκεί προχωρούσαμε στη Λειτουργία.

Η λειτουργική τους ακρίβεια ήταν η ζωή της ζωής τους και της προσφοράς τους το μέγεθος.

Προσωπικά πιστεύω ότι περισσότερο ωφέλησαν οι απλοί αυτοί λευίτες του Θεού από κάποιους που και τότε και σήμερα ακατάσχετα κηρυγματολογούμε χωρίς αντίκρισμα ζωής κάποτε και κυρίως ίσως άνευ «αποδείξων» αγάπης.

Οφείλω να μνησθώ και του ονόματος του τότε διακόνου πατρός Σπυρίδωνος, νυν ιερέως, εύχομαι και πιστεύω εν ζωή.

Ένας διάκονος που τότε περιποιείτο την Αγία Τράπεζα φορώντας το διακονικό του οράριο!… Το ύφος και το ήθος του μένουν αλησμόνητα μέσα μου.

Σταματώ στο σημείο αυτό την αναφορά μνήμης των «δικαίων» αυτών ιερέων του Θεού για να συνεχίσω σ’ ένα προσεχές άλλο αρθρογράφημα και στην αναφορά και άλλων ιερέων που «βλάστησαν» Θεό στην ψυχή μου και στις ψυχές πολλών άλλων στο τότε της εποχής τους και στο σήμερα μιας αποπνευματοποιημένης εποχής που δεν ζει ή δεν βοηθιέται κατάλληλα να ζήσει τους Ιερείς του Θεού ως εκ Θεού «γεγεννημένους…». Η τοπική κοινωνία των Αιγαλιωτών θεωρώ ότι τους ενθυμείται με αγάπη και μνήμη αγαθή.

Προσωπικά απλά εμνήσθην των ονομάτων τους «φρεσκάροντας» την μνήμη τους στις συνειδήσεις εκείνων που θέλουν να ζουν κατά Θεόν και πιστεύουν σταθερά ότι η «αγάπη καλύψει πλήθος αμαρτιών…».

Η ευχή τους ας συνοδεύει τα έγγονά τουςκαι όλους όσοι πνευματικά ωφελήθηκαν από την μαρτυρία της αληθινής και άγιας ιερωσύνης τους…

Στην επόμενη αναφορά μου θα αναφερθώ πρωταγωνιστικά στην ιερή μνήμη ενός ακόμη σπάνιου ιερέως – από αυτούς που βγαίνουν κάθε πολλά χρόνια όπως λέγεται στο εκκλησιαστικό στερέωμα του πατρός Φιλαρέτου Αντύπα που νοηματοδότησε τη ζωή πολλών.

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω από καρδιάς τον παλιό και πολυσέβαστο σε μένα Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νικαίας κύριο Αλέξιο τον ειρηνικό και φιλεύσπλαχνο που πριν λίγο καιρό μου έδωσε τη δυνατότητα και την ευλογία να λειτουργήσω στο Ναό των παιδικών μου αναμνήσεων, στον Άγιο Σπυρίδωνα του Αιγάλεω και να αναφερθώ στα ονόματα των προμηνονευθέντων αυτών αγίων Ιερέων μαζί με τους άξιους ιερείς και διαδόχους αυτών.

Κύριε στερέωσον την Εκκλησίαν Σου μέσα από τη διακονία καταξιωμένων λειτουργών του Αγίου Σου Θυσιαστηρίου εις αιώνας αιώνων.

Η απλότητα και η φυσική αγάπη η και ανυπόκριτος ας επανέλθουν Κύριε στου Θυσιαστηρίου της Εκκλησίας Σου το άγιο συναπάντημα.

Μακάριοι του Θεού Πατέρες με την ίδια ανεπιτήδευτη απλότητα «κυκλούντες» το υπερουράνιο θυσιαστήριο εκεί στο θρόνο του «εσφαγμένουαρνίου» στείλτε σε όλους εμάς ευχή δυνατής παρέμβασης, να ζούμε λειτουργικά και να συνεχίζουμε ανυπόκριτα φθάνοντας «εις τέλος» εν μετανοία τον της Ιερωσύνης μας σταυρικό δρόμο…