Στόν Μητροπολιτικό Ἱερό Ναό Ἁγίου Στεφάνου Ἀρναίας γιόρτασε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, 8η Μαρτίου τ. ἔ., ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος, πλαισιούμενος ἀπό τούς Ἐφημερίους τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Παν/το Ἀρχιμ. π. Παΐσιο Σουλτανικᾶ καί π. Γεώργιο Τρικκαλιώτη καί τούς δύο Διακόνους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως π. Θεόκλητο Παρδάλη καί π. Κωνσταντίνο Ἰσαακίδη, χοροστατῶντας στόν λαμπρό Ὄρθρο καί προεξάρχοντας τῆς πανηγυρικῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου.
Ὁ Λαός τῆς Ἀρναίας, μαζί μέ τούς Ποιμένες του, χάρηκε τή γιορτή τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ὡς νίκη τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στό κοσμικό φρόνημα καί τήν βουλιμία τῶν αἱρέσεων νά διαρραγῆ ὁ τίμιος χιτώνας τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐπικεφαλῆς τοῦ Λαοῦ ὁ Δήμαρχος Ἀριστοτέλη κ.Στυλιανός Βαλιάνος, ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Ἀγαπητός Κιάτος, ἡ Περιφερειακή Σύμβουλος κα. Κατερίνα Ζωγράφου, ὁ Πρόεδρος τοῦ Ἀριστοτελείου Πνευματικοῦ Κέντρου κ. Στέλιος Τζιτζιρίκας, ἡ Δημοτική Σύμβουλος κα. Εὐγενία Γιαννούση κ.ἄ.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στό ἀτόπημα τῆς δυναστείας τῶν Ἰσαύρων, πού ἑκατό καί πλέον ἔτη συνετάραξε τό Βυζάντιο καί ἄφησε πληγές στήν ἐθνική ἱστορία τοῦ Λαοῦ καί τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὑπῆρξε, εἶπε ὁ Δεσπότης, μιά προσπάθεια ἀρνήσεως τῆς πίστεως στόν ἀληθινό Θεό, ἀρνήσεως τῆς πραγματικῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, τῆς φανερώσεως τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἄρνηση τῆς ἱστορήσεως τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου Μητέρας Του καί τῶν Ἁγίων ὡς φίλων τοῦ Θεοῦ, συνιστᾶ οὐσιαστικά ἄρνηση τῆς κατά Χριστόν Οἰκονομίας – Ἀποκαλύψεως καί φανερώσεως τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἄρνηση τοῦ Μυστηρίου τοῦ ὅλου Χριστοῦ καί ὅσων ὁ Χριστός μας ἔκαμε γιά νά καλέση καί πάλι τόν ἄνθρωπο στήν φωλεά τοῦ Πατέρα Του.
Ὅλες οἱ αἱρέσεις συγκεκαλυμμένες, ἀπό τόν ἀρειανισμό, μέχρι τόν Μονοφυσιτισμό, τόν Μονοθελητισμό καί τήν ἄρνηση τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Μητρός Του ὡς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, συμπεριλαμβάνονται στίς αἱρετικές πολιτειοκρατικές παρεμβάσεις τῶν δυναστειῶν τῶν Ἰσαύρων καί τοῦ Ἀμορίου, ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ζωῆς καί τῆς ἀλήθειάς Της• πρόκειται γιά τήν διαχρονική ἀντίδραση τοῦ “κόσμου” καί τοῦ διαβόλου στήν πραγμάτωση τοῦ προαιωνίου σχεδίου τοῦ Θεοῦ νά κληθῆ ὁ ἄνθρωπος γιά νά μετάσχη στόν οὐράνιο προορισμό του.
Τέλος ὁ Σεβασμιώτατος ἐμνημόνευσε καί ἑρμήνευσε τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 787 μ.Χ. ἐπί Εἰρήνης τῆς Ἀθηναίας, καθώς καί τήν τελική ἀνύψωση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἀπό τήν Ἁγία Θεοδώρα μέ τήν περίφημη ἐνδημοῦσα Σύνοδο τοῦ 843 μ.Χ., ἡ ὁποία ἐπιτρόπευε τόν ἀνήλικο υἱό της Μιχαήλ, τήν σύζυγο τοῦ Θεοφίλου, ἐπί Πατριαρχείας τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Μεθοδίου. Ἡ ἄρνηση, κατέληξε ὁ Δεσπότης, τῆς προσκυνήσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων καί τῆς ἱστορήσεως τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων μας, συνιστᾶ οὐσιαστικά ἀπόρριψη τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ, Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος καί ὁδηγεῖ μαθηματικά στήν ἀποδοχή τῆς ἰδέας τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ ὡς μιᾶς ἀοράτου δυνάμεως πού ζῆ ἔξω καί μακριά ἀπό τόν κόσμο, φανερούμενης μόνο μέσα ἀπό τά κτίσματα, ὡς καί ἡ ἀρχαιοελληνική σοφία δίδαξε καί μή θυσιαζόμενη ἀγαπητικά γιά τόν ἄνθρωπο. Συνιστᾶ ἄρνηση τῆς Ὀρθοδοξίας πού ξέρει νά βιώνη τόν Θεό ὅπως μᾶς τόν φανέρωσε ὁ Κύριός μας, οἰκοδομῶντας τήν “σκηνή Του” στά σπλάγχνα τῆς Πλατυτέρας τῶν Οὐρανῶν!
Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς Θείας Λειτουργίας ἀκολούθησε ἡ περιφορά τῶν ἁγίων Εἰκόνων πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως καί ὁ μακαρισμός καί τό Μνημόσυνο πάντων τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας Προμάχων: Εὐσεβῶν Βασιλέων, Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Ἱερέων, Μοναχῶν καί τοῦ εὐσεβοῦς – χριστωνύμου Λαοῦ, ὡς τό Τυπικό τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ὁρίζει.
Στίς 6 τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Σεβασμιώτατος, ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Διάκονό του π. Θεόκλητο Παρδάλη, ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία Ἁγίας Βαρβάρας Στρατωνίου, ὅπου προέστη τοῦ Β΄ Κατανυκτικοῦ Ἑσπερινοῦ, πλαισιούμενος ἀπό τόν Ἱεροκήρυκα καί Ἐπίτιμο Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παν. Ἀρχιμ. π. Χρυσόστομο Μαϊδώνη καί τόν καλό Ἐφημέριο τῆς Ἐνορίας Παν. Ἀρχιμ. π.Εὐθύμιο Μαρμαλίδη.
Στό κήρυγμά του ὁ π. Χρυσόστομος, ἀφοῦ παρουσίασε συνοπτικῶς τό ἱστορικό καί θεολογικό πλαίσιο τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἀνεφέρθη διεξοδικῶς στήν αἵρεση τῶν Πεντηκοστιανῶν καί δή στή λεγομένη Ἐλευθέρα Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς, Προτεσταντικῆς λύμης πού εἶναι ἐξαπλωμένη στή Χώρα μας καί διαθέτει καί ὡρισμένα ἀπομεινάρια στό Στρατώνι. Μίλησε γιά τήν ποιμαντική ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος, δίνοντας τίς κατάλληλες πνευματικές κατευθύνσεις καί προτρέποντας τούς ἀδελφούς νά ζοῦν λειτουργικά καί ἁγιοπνευματικά τήν Ὀρθοδοξία, μέ ἰδιαίτερη μνεία στήν ἀνάγκη τῆς καλῆς γνώσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς παραδοσιακῆς ἑρμηνείας της κάτω ἀπό τήν ἀπλανῆ σκέπη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων Πατέρων.
