Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας

 “Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ”! Μια φράση που έχουμε ακούσει ή και πει πολλές φορές. Μια φράση που δεν αποτελεί ένα λογοτεχνικό παίγνιο, αλλά μια βαθιά θεολογική προσέγγιση. Μια φράση που επιβεβαιώνει τόσο την έννοια της διδασκαλίας και μετάδοσης του θείου λόγου, ως έργο των Αποστόλων, όσο και την αποδοχή του από τον αποδέκτη αυτού του λόγου. Μια φράση που επιβεβαιώνει την συνάντηση των δυο αυτών Αποστόλων, όχι ως μια συνάντηση τυχαία ή προκαθορισμένη, αλλά ως μια συνάντηση με σκοπό την επιβεβαίωση και για τους δυο. Διότι μέσα από αυτήν την συνάντηση ο μεν Φίλιππος διαβεβαιώνει τον Ναθαναήλ αναφορικά με το πρόσωπο του Μεσσία, ο δε Ναθαναήλ διαβεβαιώνει τον Φίλιππο πως ενδιαφέρεται να μάθει για αυτό το πρόσωπο του Μεσσία, μέσα από την απορία του και την αμφιβολία του λόγω της καταγωγής Του. Όμως η αποστομωτική και γεμάτη σιγουριά προτροπή του Φιλίππου, του αφαιρεί κάθε απορία και αμφιβολία. “ἔρχου καὶ ἴδε”[1].   

Έλα και δες …έλα και μάθε… έλα και αναγνώρισε… έλα και βεβαιώσου!!! Με αυτές τις σκέψεις προσκαλεί ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ. Με μια βεβαιότητα και με μια σιγουριά, που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων. Με γνώμονα την αλήθεια, έτσι όπως την βίωσε ο Φίλιππος μέσα από τη διδασκαλία του Προδρόμου στην έρημο, όντας μαθητής του.  Έλα χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς φόβο, χωρίς ιδεοληψίες και αγκυλώσεις.  Αυτό το «έρχου» που λέγει ο Φίλιππος στο φίλο του, το Ναθαναήλ, είναι μία πρόσκληση για συνοδοιπορία προς συνάντηση και γνωριμία με το Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία η πορεία του πνευματικού αγώνα δεν είναι μοναχική ή ατομική, αλλά είναι μια συνοδοιπορία και μια συμπόρευση σε σχέση κοινωνίας με τους συνανθρώπους μας.

Η Ορθοδοξία δεν μας καλεί να βαδίσουμε το μονοπάτι της πίστεως ατομικά. Μας προσκαλεί σε μία προσωπική σχέση με το Χριστό η οποία χτίζεται μέσα στο μεγάλο συλλογικό οικοδόμημα της Εκκλησίας. Εντός αυτής οι άνθρωποι συμπορεύονται στον κοινό για όλους δρόμο της γνωριμίας και κοινωνίας με το Χριστό. Κι όπως ο Φίλιππος έπιασε το Ναθαναήλ από το χέρι και τον οδήγησε στη γνωριμία του με τον Ιησού, έτσι κάθε πιστός έχει το δικό του Φίλιππο, που είναι ο πνευματικός του. Κάθε πνευματικός πιάνει από το χέρι τα παιδιά του και τα οδηγεί στον ίδιο δρόμο που βαδίζει και ο ίδιος, στο δρόμο της σωτηρίας και γνωριμίας με το Χριστό.

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται το δεύτερο μεγάλο νόημα της ημέρας της Ορθοδοξίας, στη λέξη «ίδε». Ο αγώνας και η πορεία του χριστιανού είναι προσπάθεια θεογνωσίας. Δεν περιπλανιέται ο ορθόδοξος σε μονοπάτια θεωρητικών αναζητήσεων αόριστα και ιδεοληπτικά. Δεν αναζητάει ο χριστιανός φιλοσοφήματα και ιδεολογίες. Δεν συμμαχεί ούτε παλεύει με θεωρίες. Το «ίδε» σημαίνει «μάθε». Το «έρχου και ίδε» προσκαλεί «έλα και μάθε». Κι αυτή η πρόσκληση για συνάντηση και γνωριμία με το Χριστό, είναι που συνιστά το ιεραποστολικό πνεύμα της Ορθοδοξίας. Η γνώση για το Χριστό είναι κάτι που μπορεί να το αποκτήσει κάποιος και εκτός Ορθοδοξίας, μέσα από εγκυκλοπαίδειες και τη μελέτη πληροφοριών. Η γνωριμία όμως με τον ίδιο το Χριστό, συντελείται και ολοκληρώνεται μόνο μέσα στη συμπόρευση και σχέση αγάπης με το συνάνθρωπο, εντός της Εκκλησίας.

Η γνωριμία με το Χριστό θεμελιώνεται μέσα από τη σχέση μας με τον συνάνθρωπό μας και ολοκληρώνεται με τη σχέση και την μυστηριακή ένωση μαζί Του. Η σχέση με το Χριστό χτίζεται με την προσευχή, την αγάπη, τη φιλανθρωπία, την ελεημοσύνη και την αποδοχή του άλλου ανθρώπου στη ζωή μας και η ένωση μαζί Του επιτυγχάνεται με τη Θεία Ευχαριστία, την Ιερά Εξομολόγηση και τα υπόλοιπα μυστήρια. Η γνώση του Χριστού είναι τρόπος ζωής και καθημερινότητας. Ο Χριστός δεν αρκεί να είναι απλά μέρος της ζωής μας. Πρέπει να είναι η ίδια η ζωή μας.

Και βέβαια μη νομίζουμε πως αυτή η πρόσκληση απευθύνεται μόνο σε όσους είναι μακράν της Εκκλησίας και δεν γνωρίζουν τον Χριστό. Μέσα από αυτή την πρόσκληση υπάρχει και μια κλήση για όλους όσους από εμάς  γνώρισαν ή γνωρίζουν τον Χριστό, αλλά οι δυσκολίες της ζωής και η σκληρή εικόνα της, μας έχει κάνει κάποιες φορές να επιτρέπουμε να φωλιάζουν στις ψυχές μας δισταγμοί και επιφυλάξεις. Μπορεί να έχουμε ακούσει εκατοντάδες κηρύγματα, να έχουμε διαβάσει δεκάδες βιβλία και χριστιανικά έντυπα. Δεν αρκούν. Κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει με τον τρόπο που ζούμε και κινούμαστε να επιβεβαιώνουμε αυτή τη σχέση μας με το Θεό έμπρακτα. Κι έτσι μέσα από την βιωματική μας εμπειρία θα έχουμε τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουμε κι εμείς σαν τον Φίλιππο και να βεβαιωθούμε σαν τον Ναθαναήλ.

[1] Ιω. 1,47