Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου Ι. Μ. Μεσσηνίας

Μέσα από μια συλλογική έκφραση πίστεως και αγάπης, αυτής των τεσσάρων ανθρώπων που μεταφέρουν τον παραλυτικό της Καπερναούμ, γινόμαστε κοινωνοί ενός θαύματος, στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Β΄ εβδομάδος των Νηστειών. Κι αυτήν ακριβώς τη συλλογική έκφραση πίστεως πρώτα, επιβραβεύει ο Χριστός και καθιστά υγιή και μέτοχο του θαύματος τον παραλυτικό.

Κι ενώ θεωρούμε την πίστη ως μια δύναμη εσωτερική και κατάσταση προσωπική, εντούτοις σήμερα μας γνωστοποιείται πως τελικά η πίστη δεν είναι μόνον ατομικό κεκτημένο αλλά όταν ενώνεται με την πίστη των πολλών, των άλλων, των πλησίον μας, τότε γίνεται πιο ισχυρή και ενεργεί προς το θαύμα. Και τέτοια πίστη μπορεί να θεωρηθεί μόνο μια πίστη που στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι ο Ιησούς μπορεί να κάνει το θαύμα και να θεραπεύσει τον παράλυτο. Αυτή η πίστη δεν οδηγεί μόνο τα βήματα των τεσσάρων ανθρώπων προς τον Ιησού, αλλά τους κάνει να ξεπεράσουν διαδοχικά και τα όποια εμπόδια, όπως η συγκέντρωση πολλών, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε και έξω από την πόρτα που κήρυττε ο Ιησούς. Και επειδή η πίστη τους, ήταν αυτή που τους ώθησε και τους επιβεβαίωσε ότι έπρεπε να συναντήσουν τον Ιησού, στη συνέχεια προχώρησαν στο παράτολμο και επικίνδυνο εγχείρημα, της. Αφού ανέβηκαν στην στέγη έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παραλυτικός, στο σημείο που βρισκόταν ο Ιησούς. Μια τέτοια κίνηση, αναμφίβολα, θα ήταν αδύνατον να γίνει χωρίς την βεβαιότητα και την απόλυτη σιγουριά, πως η κίνηση αυτή αξίζει τον κόπο και κυρίως χωρίς συντονισμό και πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας.

Και τελικά διαπιστώνουμε πως όταν, με κίνητρο την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, η πίστη του ενός ενώνεται και συνυπάρχει, μέσα σε μια σχέση αγαπητικής κοινωνίας, τότε πολλαπλασιάζεται και ενισχύεται τόσο ώστε να επιτύχει ότι φαντάζει ακατόρθωτο. Γι’ αυτό και οι μαθητές του Χριστού δεν ενήργησαν ποτέ ως μονάδες ή ατομικά,  αλλά συγκεντρωμένοι γύρω από Εκείνον αποτέλεσαν την πρώτη χριστιανική κοινότητα, την πρώτη ομάδα, με κίνητρα την πίστη και την αγάπη. Μια ομάδα που στη συνέχεια με την έλευση του παρακλήτου έγινε Εκκλησία, ώστε μέχρι σήμερα, και “ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος”[1] να ενώνονται εντός Της και δι’ αυτής, η πίστη, η αγάπη και η προσευχή του ενός και να γίνονται από ατομικές πράξεις και ενέργειες, ικεσίες και παρακλήσεις ανυψούμενες.

Και εκείνο το οποίο τελικά διαπιστώνουμε σε κάθε περίπτωση τελεσθέντος θαύματος από τον Χριστό, είναι πως μέσα από το θαύμα, δεν ευεργετείται μόνο ο ένας, αλλά γίνονται μέτοχοι της ευεργεσίας και της χάριτός Του και όσοι έχουν , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμβάλλει σε αυτό, με την πίστη και την αγάπη τους. Κι έτσι βλέπουμε στην ανάσταση της θυγατέρας του Ιάειρου  να γίνονται συμμέτοχοι της χάριτος και οι γονείς της. Στην πόλη της Ναϊν δεν απολαμβάνει μόνο ο υιός της χήρας τη ζωή του αλλά και η ίδια υποδέχεται ζωντανό και πάλι αυτόν στην αγκαλιά της. Έτσι και στην παρούσα ευαγγελική περικοπή ο παραλυτικός λαμβάνει την ίαση και οι τέσσερις φίλοι του την διαβεβαίωση πως τελικά η πίστη  και η αγάπη τους επιβραβεύεται μέσα από την θεραπεία του. Και μέσα από αυτή τη διαπίστωση επιβεβαιώνεται πως ως μέλη του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, δεν είμαστε απομονωμένοι, αλλά διά του βαπτίσματος, έχουμε ενσωματωθεί σε αυτό το Σώμα και διατηρώντας μια ζωντανή σχέση με την Εκκλησία, διά της μυστηριακής ζωής και της προσευχής, δεχόμενοι έτσι και τις ευεργετικές συνέπειες και ενέργειες της προσευχής των άλλων για εμάς.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η συνέπεια και η ενέργεια, της συλλογικής έκφρασης αγάπης και πίστεως των τεσσάρων, είναι αυτή ακριβώς η θεραπεία του παραλυτικού και η διείσδυση του Χριστού ακριβώς σε αυτό το πρόβλημά του. Μια διείσδυση άμεση και αποτελεσματική. Ο Κύριος γνωρίζει και το πρόβλημα και την αντιμετώπισή του και χωρίς υπαινιγμούς ή υπονοούμενα εκφράζεται προς τον παραλυτικό. Μπαίνει κατευθείαν στην ουσία του προβλήματος. Δεν χρειάζονται δοκιμαστικές ενέργειες, αλλά άμεση δράση. Κι αυτή η άμεση δράση δεν είναι άλλη από την συγχώρηση. Μια συγχώρηση που περιέχει το έλεος και την αγάπη Του.

Διότι, τελικά, αυτό που μας διδάσκει η ευαγγελική περικοπή είναι πως η θεραπεία είναι βεβαία και αδιαμφισβήτητη όταν προσεγγίσουμε τον Θεό. Όταν μέσα από την σχέση  κοινωνίας των ανθρώπων, ενωθεί η πίστη με την αγάπη και εκφραστούν έμπρακτα με την  αλληλεγγύη και τη συνοχή, όταν καταφέρουμε και παραμερήσουμε κάθε εμπόδιο στη σχέση μας με το Θεό, τότε θα μπορέσουμε να τύχουμε κι εμείς του ελέους και της χάριτός Του.

[1] Ματθ. 28,20