Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας

Ξεχύνονται στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, τρέχουν να υποδεχθούν τον Μεσσία, αλαλάζουν, ζητωκραυγάζουν και Του προφέρουν το “Ωσαννά”!!! Αποδίδουν δόξα και τιμή στον Ερχόμενο. Τον θεωρούν ευλογημένο και “ερχόμενον εν ονόματι Κυρίου”. Ο Χριστός όμως δεν γοητεύεται και δεν ενθουσιάζεται από τις φωνές και τις τιμές. Μέσα Του γνωρίζει πόσο θολά είναι όλα αυτά και πως οι φωνές αυτές δεν είναι ξεκάθαρες. Όλοι μας ξέρουμε πως τα γεγονότα που ακολουθούν δεν θα Τον διαψεύσουν. Αυτά τα γεγονότα είναι που ταυτοποιούν, με τραγικό τρόπο, την αλλοπρόσαλλη και εγωπαθή ψυχολογία των ανθρώπων εκείνων, που δεν είναι άλλοι από αυτούς οι οποίοι, σε λίγες μόνο ημέρες, θα αλλάξουν και θα κράξουν “Σταυρωθήτω”!!!!

Και μέσα στο πέρασμα των αιώνων διαπιστώνουμε πως αυτή η ψυχολογία των αιφνίδιων αλλαγών και των μεταπτώσεων, δεν ήταν αποκλειστικό γνώρισμα των Εβραίων της εποχής εκείνης, αλλά χαρακτηρίζει ακόμα τους ανθρώπους. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές τέτοιες μεταπτώσεις χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο κάθε εποχής και κοινωνίας. Και δυστυχώς πολλές φορές ο άνθρωπος αποδεικνύει αυτές τις μεταπτώσεις στη θρησκευτική του ζωή.

Ας αναλογισθούμε λίγο μερικές πλευρές της συμπεριφοράς μας… Ερχόμαστε στην εκκλησία, συμμετέχουμε στη μυστηριακή ζωή, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και δεόμενοι επιβεβαιώνουμε το “Αγαπήσωμεν αλλήλους” αλλά φεύγοντας από το ναό συνεχίζουμε να μαλώνουμε και να μην έχουμε σχέση και κοινωνία αγάπης με τον συνάνθρωπό μας. Ζούμε μέσα στην Εκκλησία και μεταφέρουμε την ευλογία Της στην “κατ’ οίκον Εκκλησία” που είναι η οικογένεια, αλλά την ίδια στιγμή είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε τα αδέλφια μας για περιουσιακές διαφορές. Όταν σήμερα θα κρατάμε θριαμβευτικά τους κλάδους των Βαΐων και σε μια εβδομάδα την λαμπάδα του Αγίου Φωτός ενώ καθημερινά κρατάμε το σκήπτρο της αμαρτίας ή την πένα που αντί μελάνης στάζει χολή εναντίον των αδελφών μας, τότε τι κάνουμε;;;  Όταν σήμερα Τον ατενίσουμε ως “Νυμφίον” και αύριο ως “Ελκόμενον” γεμάτοι συμπάθεια και αγάπη και από την επομένη του Πάσχα συνεχίσουμε να ζούμε στην αμαρτία και στην πτώση, τότε δεν συμπεριφερόμαστε ως οι Εβραίοι;;; Ποια διαφορά έχει ο τρόπος ζωής μας από τους Εβραίους της εποχής εκείνης;;; Κι εμείς συνεχώς, για λίγο, αναφωνούμε το δικό μας “Ωσαννά” και τις περισσότερες φορές ζούμε σε ένα διαρκές “Σταυρωθήτω”. Και να είμαστε βέβαιοι πως περισσότερο Τον πονάει η δική μας βοή των παθών και των αμαρτιών μας παρά η βοή του όχλου στο Πραιτώριο. Όμως ποια είναι τελικά η αιτία αυτής της συμπεριφοράς μας;

Η αιτία αυτή μας αποκαλύπτεται διαχρονικά με αφετηρία την ψυχολογία της εποχής εκείνης και των ανθρώπων εκείνων. Είναι η παρεξηγημένη αντίληψή τους περί του Χριστού.  Περίμεναν τον Μεσσία, τον Σωτήρα, τον Βασιλέα. Όχι όμως ως Λυτρωτή και Ευεργέτη των ψυχών, αλλά ως υπηρέτη των ονείρων και των προσδοκιών τους. Πίστευαν ότι με την έλευσή Του θα εκπληρώνονταν οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους. Τον περίμεναν σαν επίγειο Άρχοντα που θα τους λυτρώσει από τη δουλεία των Ρωμαίων κι όχι ως Άρχοντα της Ειρήνης και της Αγάπης που θα τους λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας.  Δεν κατανόησαν τον λόγο Του, ότι “ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου”[1].  Όμως εκείνοι απομόνωσαν μόνο όσα τους ήταν αρεστά, από τους λόγους και τις πράξεις Του. Ακόμη και την πρόσφατη ανάσταση του Λαζάρου την εξέλαβαν μόνο ως ένα ακόμη θαύμα κι όχι ως προάγγελο της δικής Του Αναστάσεως.  Ήταν ακόμη νωπή η ανάμνηση του γεγονότος του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων στην έρημο. Χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, “χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων”[2]. Έναν τέτοιον Ηγεμόνα περίμεναν….να τους συντηρεί και να τους χορταίνει.

Παρόμοιες δυστυχώς αντιλήψεις και επιθυμίες δεν έπαψαν να εμφωλεύουν στις καρδιές των ανθρώπων δυο χιλιάδες και πλέον χρόνια.  Πίσω από προσευχές, ικεσίες, θυσίες και προσφορές σε ναούς και εικονίσματα συνεχίζουν να υπάρχουν τέτοιου είδους αντιλήψεις. Πολλοί βλέπουν τον Χριστό, όχι ως Σωτήρα της ψυχής αλλά ως Σωτήρα –  εκπληρωτή επιθυμιών. Θυμάμαι ζωντανά ένα γέροντα γείτονά μου που κάθε εβδομάδα αγόραζε ένα λαχείο και το έκρυβε στα εικονίσματα, πιστεύοντας πως ο Θεός θα του φέρει πλούτη μέσα από αυτήν την κίνηση….!!!

Ο Κύριος δεν αρνήθηκε την βοήθεια και την συμπαράσταση, στην καθημερινή ζωή, σε κανέναν. Εκείνος είναι που μας προτρέπει “ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ,” και στη συνέχεια μας βεβαιώνει “καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.”[3] Μένει λοιπόν να αποφασίσουμε ποιον Σωτήρα θέλουμε να ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Αυτόν που θα μας σώσει πνευματικά ή αυτόν που θα μας χαρίσει υλικά αγαθά; Αν πιστεύουμε στη σωτηρία της ψυχής, τότε η ζωή μας και οι πράξεις μας πρέπει να παραμένουν σε ένα διαρκές “Ωσαννά”. Αν όμως σκεφτόμαστε με πνεύμα υλιστικό και εγωιστικά τότε πολλοί εύκολα θα πέσουμε στην παγίδα του “Σταυρωθήτω”.

[1] Ιω. 18,36

[2] Ματθ. 14, 21

[3] Ματθ. 6,33