Του Νείλου Ζοναγκίτη
Φίλτατος αδελφός όπως και άλλοι πολλοί, μου ζήτησαν να γράψω επίκαιρα. Το μόνο πράγμα που σκέφτομαι ότι μπορώ να γράψω επίκαιρα, είναι η διαθήκη μου.
Βέβαια θα μου αντιτείνουν κάποιοι, γίνεσαι μακάβριος. Θα τους πω το ξέρω και δεν είναι η μνήμη, αλλά ο φόβος θανάτου. Τι άλλο μπορεί να γράψει κάποιος αυτή την περίοδο, όταν γύρω του ο τρόμος του θανάτου καραδοκεί;
Επικαιροποίηση της διαθήκης και μόνο αυτό.
Βάζω λοιπόν λίγες φράσεις ακόμα στη διαθήκη μου με πρώτη την ακόλουθη.
«Ευχαριστώ το Θεό που καταδέχτηκε να εισέλθει στο αμαρτωλό μου είναι, για σχεδόν μισό αιώνα εις άφεσιν αμαρτιών».
Ακούγοντας τους αδελφούς μου να παρακαλούν, να εκλιπαρούν, να βάζουν γνωστούς και αγνώστους για να καταφέρουν μία Μετάληψη Σώματος και Αίματος Χριστού – περπάτησε από τον γειτονικό δήμο να πάει στον άλλο, σε συγκεκριμένο ναό γιατί της είπε η θεία της από τα ανατολικά παράλια της επαρχίας, να αναζητήσει γνωστό της ιερέα για να μεταλάβει. Ακούγοντας την ο ιερέας, σκέφτηκε την αγία Μαρία την Αιγύπτια. Σε όλη της την ζωή μετέλαβε άπαξ. Την ρωτά ξέρεις τι γιορτάζουμε σήμερα. Ναι απαντά, την οσία Μαρία την Αιγυπτία. Η απάντηση λοιπόν στο αίτημα Σας, της λέει έρχεται από την αγία.
Προσθέτω μια ακόμα φράση στην διαθήκη μου.
«Πολλές φορές θα έπρεπε να είμαι σε επιτίμιο αλλά η φιλανθρωπία των πνευματικών μου πατέρων, μου δώρισε Χριστό. Ας τους έχει στα δεξιά του όλους εκείνους τους κληρικούς που ενεργώντας όπως Εκείνος στην πόρνη και τον τελώνη, μου έδωσαν τόπο δίπλα Του».
Εκεί λοιπόν έρχεται η παρηγορητική φωνή των συγχρόνων πατέρων και λένε ότι «τούτο είναι ένα Θεϊκό, ουράνιο, επιτίμιο σε όλους μας». Αυτό δέχομαι εν υπακοή, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε υποτακτικός του Κυρίου. «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο» (Εβραίους ιγ 17).
Και με μια επιπλέον πρόσθετη φράση, συνεχίζω.
«Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου Κύριε, όπως στο υπερώο, στις κατακόμβες, στα σπήλαια και τις οπές της γης, πρόσδεξε και τις ημέτερες προσευχές και ελέησε με».
Έχοντας πλέον προσθέσει στην προσευχή μας το όνομα του επισκόπου Μιλούτιν, ο οποίος κοιμήθηκε από τον κοροναϊό – αφού ασυνείδητα κάποιος που είχε εκτεθεί στην ασθένεια σε γειτονική χώρα, δεν έβαλε τον εαυτό του στην απομόνωση, αλλά συμμετείχε σε εκείνη τη Σλάβα μεταδίδοντας το ιό στον ασθενικό γέροντα επίσκοπο- στρεφόμαστε προς όλους τους αδελφούς, οι οποίοι με περισσή θέληση, με άγιο πόθο, επιζητούν να συναντήσουν τον Χριστό και τους λέμε. Αδέλφια μου, ο Χριστός πριν από το Πάθος απομονώθηκε στη Γεσθημανή για να προσευχηθεί. Εκεί ζήτησε από τον Θεό Πατέρα να μην πιεί το πικρό ποτήρι του θανάτου. Όμως συνέχισε με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Πατέρα, όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως Εσύ. Δεν έκανε το θέλημα Του. Έμεινε εκεί, προσευχόμενος. Δεν έφυγε να πάει να βρει τους διώκτες του. Δεν προκάλεσε την σύλληψη του. Προδόθηκε και υπέστην αυτήν.
Ας μείνουμε λοιπόν απομονωμένοι ο καθένας στην προσωπική μας Γεθσημανή και ας πούμε στον Θεό ακριβώς την ίδια προσευχή που είπε ο Ιησούς Χριστός. Συσταυρούμενοι κυριολεκτικά εφέτος, στον Γολγοθά της στέρησης των ιερών ακολουθιών, και προσφέροντας όχι τα συναισθηματικά μας δάκρυα, αλλά εκείνα της μετανοίας μας ως μύρα τον όρθρο της μιάς των Σαββάτων, να βιώσουμε με ελπίδα την ανάσταση του κόσμου ολόκληρου.
Βάζοντας και την ακροτελεύτια φράση στην επίκαιρη προσθήκη της διαθήκης μου, την υπογράφω ιδίοις χερσί την 1 Απριλίου 2020, μνήμη της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας της από πορνών.
«Υπακοή ζωή παρακοή θάνατος, μου έμαθε η μάνα μου. Αυτό λέγανε οι πατέρες μας και αυτό θέλω να κάνω. Καλή Ανάσταση».
