Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιο πάθος και οι ιεροί ναοί μας είναι φέτος κλειστεί. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα και πριν την Μ.Εβδομάδα, δεχόμαστε βομβαρδισμούς ειδήσεων και ενημερώσεων σχετικά με τον νέο ιό και την παγκόσμια απειλή και τρομοκρατία την οποία έχει επιφέρει. Το γεγονός αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο επηρέασε και την εκκλησία και βιώνουμε ένα Πάσχα τελείως ξεχωριστό, ένα Πάσχα το οποίο δεν θυμίζει την αίγλη άλλων χρόνων εάν μου επιτρέπεται η έκφραση αυτή. Βλέπουμε και ακούμε συνέχεια στις ειδήσεις πως πρέπει να προφυλασσόμαστε, κάτι το οποίο είναι απαραίτητο, ακούμε για κληρικούς οι οποίοι παραβίασαν τον νόμο και ότι δημιουργήθηκε για αυτούς δικογραφία. Μεγάλη φασαρία!Δίκαιη ή άδικη δεν θα την κρίνω εγώ αλλά οι αρμόδιοι φορείς. Αυτό το οποίο παρατηρώ και με λυπεί, είναι ότι χάνουμε την ουσία και το νόημα των Αγίων αυτών ημερών. Σίγουρα, δεν είναι το ίδιο να παρακολουθούμε από την τηλεόραση την Μ. Εβδομάδα, όμως δεν παύει να είναι ένας τρόπος μέσα σε αυτή την κρίση που βιώνουμε, ώστε να εκφράζουμε την πίστη μας. Ο Χριστός, για ακόμα μια φορά έρχεται εθελούσια στο πάθος και σταυρώνεται για την δική μας σωτηρία, για τα δικά μας πλημμελήματα είτε εκούσια, είτε ακούσια, ώστε να φτάσει στην λαμπροφόρα ημέρα της Αναστάσεως. Ο σταυρός του Χριστού προξενεί την ίαση και απελευθέρωση από τον διπλό θάνατο του σώματος και της ψυχής.Είναι πολύ όμορφη και μεστή από θεολογικά μηνύματα η υμνολογία της Μ. Εβδομάδος και ιδιαίτερα ο κανόνας του Μεγάλου Σαββάτου από τον οποίο μπορούμε να ξεχωρίσουμε τοακόλουθο τροπάριο «Ἥπλωσας τὰς παλάμας, καὶ ἥνωσας τὰ τὸ πρὶν διεστῶτα, καταστολῇ δὲ Σῶτερ, τῇ ἐν σινδόνι καὶ μνήματι, πεπεδημένους ἔλυσας· Οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλήν σου Κύριε, κραυγάζοντας». Ἅπλωσες τὶς παλάμες (ἐπάνω στὸ σταυρὸ) καὶ ἕνωσες ἐκεῖνα, ποὺ πρῶτα ἦσαν διαχωρισμένα· μὲ τὴ στολὴ δὲ τῆς ταφῆς σου καὶ τὴν κατάθεσή σου στὸ μνῆμα ἐλευθέρωσες τοὺς φυλακισμένους (στὸν ᾅδη), ποὺ κραύγαζαν· δὲν ὑπάρχει ἄλλος ἅγιος ἐκτὸς ἀπὸ σένα, Κύριε.
Η κορύφωση του πάθους είναι προ των πυλών. Είτε με κόσμο είτε χωρίς, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου θα τελεστή η ακολουθία της Αναστάσεως θα ακουστεί ο μέγας και θριαμβευτικός παιάνας της εκκλησίας, το « Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος» ένας σύντομος, λιτός αλλά πλούσιος ύμνος. Η Ανάσταση δεν σήμανε το τέλος, αλλά την αρχή μιας νέας ζωής, είναι η εορτή των εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων. Είναι η νέκρωση του θανάτου, ο Άδης επικράνθη καθώς Ανέστη Χριστός και πάλιν και πολλάκις Ανέστη. Η Ανάσταση του Χριστού γίνεται η αφετηρία της δικής μας ανάστασης, της δικής μας αναγέννησης, την οποία δεν ενθυμείται η εκκλησία άπαξ του έτους, αλλά κάθε φορά που τελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και πολύ περισσότερο τις Κυριακές που είναι η κατ’ εξοχήν ημέρα της Αναστάσεως. Πολύ όμορφα λέει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς «Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο. Ο Θεός ¨καταδίκασε¨ τους ανθρώπους στην αθανασία». Έτσι λοιπόν ας κάνουμε τον οίκο μας εκκλησία όπως έκαναν οι πρώτοι χριστιανοί και μην αφήσουμε τις ημέρες αυτές να περάσουν αδιάφορες. Να περάσουν με ουσία, με νόημα, προσευχόμενοι έστω και από το σπίτι για τις άλλες χώρες που θρηνούν πολλούς περισσότερους ανθρώπους απ’ ότι η χώρα μας, και να αναλογιστούμε όλοι, γίνεται να κοινωνήσουμε Χριστό, παραβλέποντας τις εικόνες Του, τους ευπαθείς συνανθρώπους μας; Κι αν τους παραβλέψουμε τι λογής Χριστός θα είναι αυτός που θα κοινωνήσουμε; Το ζήτημα δεν είναι αν το κράτος μπορεί να κατανοήσει ξένες για τη λογική του λατρευτικές ανάγκες. Το ζήτημα είναι αν εμείς οι ίδιοι καταλαβαίνουμε ποιον Θεό λατρεύουμε, για να μπορέσουμε να βρούμε διέξοδο στο εσωτερικό μας δίλημμα: από τη μία το έθος της ευσέβειάς μας επιζητά απεγνωσμένα τη λατρεία μας . Από την άλλη, το ήθος της θεολογίας μας μάς ζητά υπερβάσεις μιας αλλόκοτης παθητικής αυτοθυσίας.
Ας ελπίσουμε ότι η στιγμή κατά την οποία θα επανέλθουμε στις εκκλησίες είναι εγγύς, ώστε να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, το οποίο είναι το αντίδωτο του μη αποθανείν.
Καλό υπόλοιπο της Μ. Εβδομάδας
και Καλή Ανάσταση!!
(Α.Μ. 15/4/2020)
