Ἆραγε, ξέρει ὁ ἥλιος ποὺ λαμπρὸς ξεπρόβαλε σήμερα ἀπὸ τὸ πρωΐ, τί χαρὰ μᾶς δίνει μὲ τὶς ἀκτῖνες του; Ἆραγε, ἀντιλαμβάνεται ἡ φύση ποὺ γύρω μας ἀχόρταγα ἀνθοφορεῖ, πόση ὀμορφιὰ χαρίζει σήμερα στὸν καθένα μας; Δὲν εἶναι συνηθισμένη ἡ σημερινὴ ἀνοιξιάτικη ἡμέρα, δὲν εἶναι ὅμοια μὲ τὶς ἄλλες μαϊάτικες ἡμέρες ποὺ ζοῦμε. Εἶναι τελείως διαφορετική, εἶναι ὁλωσδιόλου ἀλλιώτικη. Γιατί;
Μά! ἀκούσαμε τὶς καμπάνες μας. Γυρίσαμε στὶς Ἐκκλησιές μας. Ξαναμπήκαμε τοὺς Ναούς μας. Ἀσπαστήκαμε τὶς εἰκόνες μας. Προσκυνήσαμε τὰ λείψανα τῶν ἁγίων μας. Ἰδωθήκαμε μεταξύ μας «πρόσωπο πρὸς πρόσωπο». Χαρήκαμε τὴν θεία Λειτουργία μας. Ἀπολαύσαμε τὶς ψαλμωδίες μας. Θὰ κοινωνήσουμε σὲ λίγο τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Θὰ κάνουμε τὰ μνημόσυνα τῶν ἀγαπημένων
μας. Ποιὸς ἥλιος; Ποιὲς ἀκτῖνες; Ποιὰ ἄνοιξη; Ποιὰ φύση ἀξίζουν περισσότερο ἀπ’αὐτά; Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ ζωή μας ἀξίζει τόσο! Τί ἀξία ἔχει ἡ ζωή μας χωρὶς τὸν Χριστό; Ὑπάρχει ὀμορφιὰ χωρὶς τὴν πίστη; Ὑπάρχει ἐλπίδα ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Ὑπάρχει χαρὰ μακριὰ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο;
