Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας / Arxon.gr

Ούτε ένα… ούτε δύο… τριάντα οκτώ χρόνια περιμένει υπομονετικά, με την ελπίδα της θεραπείας και της αποκατάστασης. Δεν απελπίστηκε, δεν απογοητεύτηκε, δεν έχασε την ελπίδα του. Περίμενε…!!!

Κι ενώ κανένας δεν του έδινε μια χείρα βοηθείας, ούτε καν σημασία, έρχεται Εκείνος και του απευθύνεται με αγάπη και με μια εκδήλωση ενδιαφέροντος. Δεν τον ρωτάει “Τι κάνεις;” ή “Τι περιμένεις εδώ;”. Εξάλλου αυτές θα ήταν οι αναμενόμενες ερωτήσεις από κάποιον που πιθανόν θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Όμως αντί αυτών Τον ακούει να τον ρωτάει: “Θέλεις υγιής γενέσθαι; “

Αν ήθελε λέει…!!!! Μα είναι ερώτηση αυτή; Αυτό θα σκεφτόταν οποιοσδήποτε. Φυσικά και θέλει!!! Αυτό περιμένει τόσα χρόνια. Αυτό ελπίζει και αναμένει. Όμως ως απάντηση δεν προβάλλει αυτό που περιμένει και προσδοκά, αλλά αυτό που έχει μέσα στην ψυχή του και εκφράζει ως παράπονο…. “Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν·”

Είναι μόνος, ολομόναχος. Δεν έχει άνθρωπο να τον βοηθήσει. Κι εκεί που δεν υπάρχει γι’ αυτόν άνθρωπος, έρχεται ο Θεάνθρωπος. Έρχεται και του επιβεβαιώνει πως δεν ελπίζει άδικα τόσα χρόνια, πως η υπομονή του ήρθε η ώρα να επιβραβευθεί. Έρχεται, με ένα λόγο Του μόνο, να του δώσει αυτό που χρόνια καρτερούσε, μέσα σε μια στιγμή και με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που θα περίμενε. Κι ενώ περίμενε τριάντα οκτώ χρόνια να θεραπευθεί στην κολυμβήθρα της θεραπείας, Εκείνος τον μεταφέρει από το πέλαγος της μοναξιάς…στην κολυμβήθρα της σωτηρίας. Ο παραλυτικός περίμενε να τον πιάσει από το χέρι, να τον βοηθήσει ίσως να πέσει στο ύδωρ, Εκείνος όμως δεν τον αγγίζει σωματικά, αλλά με μια κουβέντα μόνο του λέγει “ ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.” Και μέσα από αυτή την στιγμιαία προσταγή Του προς τον παραλυτικό, κρίνεται κάτι μεγάλο και σημαντικό. Η υπακοή.

Αυτό ακριβώς ήταν που ενεργοποίησε τη δύναμη και τη θέληση του παραλυτικού ώστε να θεραπευθεί. Υπακούει στο πρόσταγμα του Ιησού χωρίς επιφύλαξη ή αμφιβολία. Και αυτή του η κίνηση γίνεται ένα συνεχές δίδαγμα, για τον άνθρωπο κάθε εποχής και κοινωνίας, για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αποδέχεται ό,τι “παράδοξο” προστάζει ο Θεός. Ο παραλυτικός θα μπορούσε να είχε αμφιβάλλει απέναντι στο λόγο του Χριστού. Θα μπορούσε να είχε χαμογελάσει ευγενικά, έτσι όπως χαμογελάμε όλοι μας όταν πίσω από αυτό το ειρωνικό χαμόγελο κρύβεται μια σκέψη αντίθετη από αυτό που ουσιαστικά εκφράζουμε. Θα μπορούσε να είχε περιπαίξει τον Χριστό λέγοντας “Μα τι λες άνθρωπέ μου;;; Δεν ξέρεις τι σου γίνεται!!!” Τίποτα από αυτά όμως δεν είπε. Χωρίς αναστολή και χωρίς περιττές σκέψεις σπεύδει να υπακούσει και να κάνει αυτό που τον πρόσταξε ο Κύριος. Κι εδώ αξίζει να σταθούμε και να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό το σημείο της περικοπής.

Πολλές φορές οι εντολές του Θεού ακούγονται παράδοξες και μακράν της ανθρώπινης λογικής. Η λογική, η ανθρώπινη αντίληψη και το συναίσθημα δυσκολεύονται να αποδεχθούν τέτοιες εντολές. Ο δισταγμός υπερέχει της πίστης και της υπακοής μας στο θέλημά Του. Ακούμε π.χ. τον Χριστό να μας προτρέπει “ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς.” και απορούμε. Μα πώς να γίνει αυτό; Πώς να αγαπήσεις τον εχθρό σου, πώς να προσεύχεσαι και να ευχαριστείς όσους σε καταριούνται;

Κι όμως εδώ θα κριθεί η υπακοή μας και η σχέση μας με το Χριστό. Αν αρχίζουμε τα “ναι μεν αλλά….” Τότε θα παραμείνουμε σαν τον παράλυτο στο κρεβάτι της απελπισίας, της αντιπάθειας, της κακίας, της μικροψυχίας και της αμαρτίας. Αν όμως υπακούσουμε και εκτελέσουμε την εντολή Του, τότε θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τα δεσμά της πνευματικής και ψυχικής μας παραλυσίας και θα βλέπουμε κάθε τι αδύνατον να γίνεται δυνατό, σύμφωνα με το λόγο Του .

Για να τα πετύχουμε όμως όλα αυτά θα πρέπει να προσέξουμε και κάτι ακόμη που έπραξε ο παράλυτος. Αδιαφόρησε για τα σχόλια των Ιουδαίων. Δεν επηρεάστηκε από τη γνώμη και την αρνητική τους στάση. Παρά μόνο ακολούθησε το πρόσταγμα και το θέλημα του Θεού. Δεν μπήκε στη διαδικασία του διαλόγου με την ορθολογιστική τους άποψη. Πρόταξε την πίστη και την βιωματική του εμπειρία απέναντι σε κάθε έννοια λογικής ή υποταγής στη διδασκαλία του Μωσαϊκού Νόμου. Ξεπέρασε κάθε απαγόρευση και έπραξε αυτό που τον πρόσταξε ο Κύριος, γνωρίζοντας και πιστεύοντας πως αυτή είναι η οδός που πρέπει να βαδίσει, ώστε να λυτρωθεί και να σωθεί.

Αυτό λοιπόν μας προτάσσει να κάνουμε κι εμείς. Σε κάθε μορφής και κάθε λογής νόμους και ιδέες “ορθής” λογικής και ρεύματος της εποχής να προβάλλουμε το θέλημα και τη διδασκαλία Του, χωρίς να επηρεαζόμαστε από θεωρίες και γνώμες μιας δήθεν “ορθής” λογικής. Να ακολουθούμε τη διδασκαλία Εκείνου που με ένα λόγο Του αποδομεί κάθε έννοια και ιδέα οποιασδήποτε “ορθής” λογικής και στον Οποίον οφείλουμε την ψυχική και σωματική μας υγεία.