Του Σεβ. Μητροπολίτη Πτολεμαΐδος κ. Εμμανουήλ / Arxon.gr
«Ευχαριστούμεν τω Θεώ πάντοτε περί πάντων υμών μνείαν ποιούμενοι επί των προσευχών ημών. Αδιαλείπτως μνημονεύοντες υμών του έργου της πίστεωςκαι του κόπου της αγάπης και της υπομονής της ελπίδος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έμπροσθεν του Θεού και πατρός ημών. Ότι το Ευαγγέλιον ημών ουκ εγεννήθη εις υμάς εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει και εν Πνεύματι αγίω και εν πληροφορία πολλή!…»
Επιστρέψαμε ή μάλλον επιστρέφουμε σταδιακά στην κανονικότητα της καθημερινής ζωής μας. Αφού προηγουμένως ζήσαμε έναν τρόπο ζωής «μοναχικό» και ξένο στις ταχύτητές μας. Περάσαμε ένα Πάσχα που ευχόμαστε ποτέ στον κύκλο της επίγειας ζωής μας να μην ξαναπεράσουμε.
Εκείνος σταυρωνόταν κι εμείς ως θεατές εκ του μακρόθεν βλέπαμε το «θείο δράμα» συμπορευόμενοι μ’ ένα βουβό κλάμα ψυχής.
Αναστήθηκε κι εμείς δεν μπορέσαμε να σκιρτήσουμε τον Αίτιο αυτής της χαράς. Η πιο Μεγάλη Εβδομάδα στη ζωή μας.
Ίσως τώρα να κατανοούμε περισσότερο γιατί η Εκκλησία μας ονόμασε αυτή την εβδομάδα ως Μεγάλη!!!
Ακούσαμε αλλά δεν ζήσαμε μέσα στο φυσικό του χώρο, την Εκκλησία, το πάθος Εκείνου.
Θυμιώντας τις άδειες Εκκλησίες σε κενά καθίσματα ένοιωσαν οι ιερείς περισσότερο ένα συναίσθημα που όπως κι αν το φωτίσει κανείς ή θα υπερβάλλει ή σε λεκτικό σφάλμα θα υποπέσει, εκτός αν μέσα από τις εικόνες των αγίων και μέσα από το «θλιμμένο βλέμμα» τους, έβλεπε νοερά κανείς τις ψυχές των πιστευόντων να μετέχουν «συν πάσι τοις αγίοις».
Κάποιοι τόλμησαν παντί τρόπω μέσα σε πνεύμα πρωτοχριστιανικών επιλογών. Ευλογημένηη προσπάθεια.
Κάθε τι το πρωτοχριστιανικό αυξάνει και την υγεία της πίστεώς μας. Μας οδηγεί σε αυθεντικότερους τρόπους ζωής. Άλλωστε τόσο η κανονικότητά μας όσο και η κινητικότητά μας μπορεί να είναι κάποιες φορές η «μάσκα» της μοναχικότητάς μας!!!
Πόσες φορές κυκλοφορούντες ανάμεσα σε πλήθος κόσμου δεν νοιώθουμε μόνοι ή και εγκαταλελειμμένοι.
Κανονικότητα τι είναι τελικά; Είναι το ατέλειωτο «πήγαινε έλα» σε χώρους και τόπους που καλύπτουν το κενό της ψυχής μας… μέσα στην απουσία ανθρωπιάς.
Προέταξα αυτή την Παύλεια επιστολή από το Α’ κεφάλαιο της προς Θεσσαλονικείς Επιστολής ανάμεσα στους στίχους 2-5 και παρακαλώ ας τους διαβάσουμε σε βάθος για να ανακαλύψουμε ότι η πίστις κινείται ανάμεσα στην ελπίδα, την ευχαριστία και την υπομονή. Ευχαριστία – ελπίδα και υπομονή είναι το βασικό της τρίπτυχο. «Έμπροσθεν του Θεού και Πατρός». Και όπως ο ίδιος ο Παύλος παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο στην ίδια επιστολή θα τονίσει και πάλι ότι «εν παντίτόπω η πίστις υμών η προς τον Θεό εξελήλυθεν ώστε μη χρείαν ημάς έχειν λαλείν τι…».
Αυτός ο μεγάλος επιστολογράφος που πιστεύει στη δύναμη του λόγου, κάποτε συνιστά το της σιωπής δυνατόν.
Ίσως εμείς προτρέχουμε στο «προλαμβάνειν» ακόμη και το του Θεού θέλημα.
Η Ορθοδοξία και η Ορθοπραξία μας κάποτε παίρνει σάρκα και οστά μέσα στη δυναμική της σιωπής που προϋποθέτει πόνο μετά προσευχής, μεμιγμένης μέσα στη σταυρική αγάπη.
«Πιστεύω Κύριε
Βοήθει μου την απιστία!!!…»
Η Εκκλησία είχε, έχει και θα έχει πάντοτε ουρανό – δρόμο πορεία «διαμαρτυρίας» που δε διεκδικεί τίποτε περισσότερο ή λιγότερο παρά το Ευλογητός ει Κύριε δίδαξόν με τα δικαιώματά ΣΟΥ.
Αυτά τα πολύ γενικά και λίγα καταθέτω εγώ ο λίγος «τοις έργοις» εκφράζοντας συγχρόνως την ευχαριστία της καρδιάς μου σ’ όσους σκέφθηκαν και όχι μόνο προσευχήθηκαν αυτό τον καιρό προσφέροντας την καρδιά τους σε κάθε «μόνο» που μοναχικά σήκωσε το σταυρό της πανδημίας, που όλοι ευχόμαστε η διαδρομή της να είναι χρονικά σύντομη και να έχει τέλος.
«Δόξα και τιμή» σε κάθε έναν που εργάζεται το αγαθό και που προήχθη-έφτασε στην αγάπη τη σταυρική περισσότερο αυτό το καιρό. Τιμή και ευχαριστία σ’ όλους εκείνους που σκέφθηκαν και ενήργησαν κάτι περισσότερο από το εγώ τους συνεισφέροντας στο μοναχικό πόνο και την ανάγκη του άλλου…
Δόξα και τιμή στη σύμπασα Εκκλησία που με «συνέμπορον» την ταπείνωση έκανε το πιο μαρτυρικό Πάσχα αποφεύγουσα τας «μεγαλαύχουςφωνάς»!!!…
Η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώςεσίγησε κι αυτό είναι ο στέφανός της. Μια γρηγορούσα σιωπή που φθάνει ταχύτερα στα του Θεού ώτα.
Μια σιωπή ανάμεσα στο Μαρτύριο της συνείδησης χαλυβδώνει την πίστη που είναι στερεωμένη «επί την πέτραν», η δε πέτρα ην ο Χριστός.
Τιμή και ευχαριστία σ’ αυτή την Εκκλησία που πάντοτε συγχωρητικά πορευομένησυγχωρεί τους σταυρωτάς της όλων των εποχών, ακόμη κι αυτούς που ο «εφευρέτης» εγκέφαλός τους ωσάν σε «μαύρο χιούμορ» διεκωμώδησαν τα άγια του Θεού Μυστήρια πιστεύοντες οι δύστυχοι ότι έτσι συμβάλλουν στη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας!!!…
Ο Σταυρωμένος ας συγχωρήσει αυτό που αυτοί θεληματικά ή στρατευμένα δεν ξέρουν προς τι κέντρα κτυπούν!…
Καλή επιστροφή αδελφοί στη μία και άγια κανονικότητα, αυτή που ελεύθερα θέλει τους πιστούς «συνηγμένους» στο «υπερώο» της Εκκλησίας, εκεί που το «Σώμα και το Αίμα ΤΟΥ» εις βρώσιν και πόσιν προσφέρεται «τοις θέλουσι σωθήναι» εις Ζωήν αιώνιον…
Καλή αντάμωση στην κανονικότητα και εκκλησιαστικότητα «στην αγάπη του Θεού και Πατρός» αυτής που γκρεμίζει τα τείχη της ατέλειωτης κάποτε εγωπαθείας μας και μας ανοίγει ορίζοντες σε προοπτική Θεού του μόνου διαλύοντος τις μάσκες της μοναξιάς μας…
