Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας

Ο Χριστός ετοιμάζεται για το μεγάλο έργο Του. Θα ξεκινήσει την αλλαγή, τη μεταμόρφωση, την ανακαίνιση αυτού του κόσμου, με σκοπό τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτό είναι το έργο Του. Και για το έργο αυτό επιλέγει συνεργάτες και τους καλεί να Τον ακολουθήσουν.  

Εκείνο που μας προκαλεί εντύπωση είναι ότι δεν αναζητά τους εργάτες σε κύκλους επιφανών προσώπων της εποχής, ούτε σε πολιτικά ισχυρά πρόσωπα, αλλά ούτε και σε “ευσεβείς” και “θεοσεβούμενους”. Αναζητά τους συνεργάτες του στους ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν στη θάλασσα, με προσανατολισμό τους τον απέραντο, τον ελεύθερο ορίζοντά της, κι όχι περιορισμένοι σε στεγανά και περιχαρακώσεις. Διότι αυτοί οι οποίοι θα εργαστούν μαζί Του στο έργο της αναγέννησης του κόσμου, πρέπει να έχουν πνεύμα ελεύθερο και μυαλό ανοικτό.

Τέτοιοι λοιπόν μπορούν να είναι οι άνθρωποι του μόχθου, της δουλειάς, της βιοπάλης. Άνθρωποι θετικοί και δημιουργικοί, όχι οκνηροί και με αρνητικές διαθέσεις. Άνθρωποι που έχουν μάθει να παλεύουν με τα κύματα της θαλάσσης  και της ζωής.  Άνθρωποι που θα ανταποκριθούν όχι μόνο στο κάλεσμά Του αλλά και στις απαιτήσεις αυτού του έργου Του. Διαλέγει τους ψαράδες που έχουν ως καθημερινή τους ενασχόληση τον αγώνα για επιβίωση και αντιμετωπίζουν την αβεβαιότητα και ανησυχία τους για το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειας συλλογής ψαριών, αφού σχεδόν ποτέ δεν γνωρίζουν τι τους επιφυλάσσει η προσπάθεια αυτή, με δύναμη και τόλμη.

Και να, οι τέσσερις πρώτοι από τη λίμνη της Γαλιλαίας. Διακρίνονται όχι μόνο για την τόλμη και τον ενθουσιασμό τους αλλά και για την ταχύτατη απόφασή τους και αποδοχή αυτής της κλήσης Του, αφού “οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ”[1]. Διακρίνονται επίσης για την αποφασιστικότητα, αλλά και την υπευθυνότητά τους, εφόσον αποδεικνύουν ότι καταλαβαίνουν πως Αυτός που τους καλεί δεν είναι τυχαίος, ούτε κάποιος που τους καλεί να δοκιμάσουν κάτι άγνωστο, αλλά είναι Αυτός που δεν θα τους διαψεύσει, ούτε θα τους απογοητεύσει, και έτσι θα Τον ακολουθήσουν με εμπιστοσύνη και με την πεποίθηση και θα βιώσουν μαζί Του μεγάλα πράγματα.

Εκείνο επίσης που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι οι ιδιαιτερότητες του καθενός από τους μαθητές. Ο καθένας αναδεικνύει τα προτερήματα, τις δυνατότητες, τους τρόπους του αλλά και την ιδιοσυγκρασία του. Ο Ανδρέας παρουσιάζεται νηφάλιος και γαλήνιος. Ο Πέτρος δυναμικός και αυθόρμητος. Ο Ιωάννης στοχαστικός και πολλές φορές συναισθηματικός. Ο Θωμάς κριτικός και δύσπιστος. Ο Φίλιππος σίγουρος και με αυτοπεποίθηση. Διακρίνουμε μια ποικιλία χαρακτήρων που μας δηλώνει πως ο Χριστός δεν έψαχνε μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, δεν καθόριζε τους μαθητές Του σε έναν αποκλειστικά ορισμένο ανθρώπινο τύπο και χαρακτήρα, και πως δεν τους αξιολόγησε με βάση αυτές τις ιδιαιτερότητές τους αλλά αξιοποίησε τον καθένα με βάση την ατομικότητά του.

Αυτοί λοιπόν οι διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά με την ίδια δύναμη και αποφασιστικότητα, Τον ακολούθησαν με σκοπό να γίνουν ένα μαζί Του και να βιώσουν αυτό το κάτι άλλο!!! Για να αλλάξουν τον κόσμο έκαναν οι ίδιοι την αλλαγή τους. Για να αναμορφώσουν τον κόσμο αναμορφώθηκαν πρώτα οι ίδιοι. Έτσι ύστερα από την μαθητεία τους δίπλα Του και συμπορευόμενοι μαζί Του, ακόμα και μετά την Ανάστασή Του, δέχονται την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και εξελίσσονται από μαθητές σε διδασκάλους της Οικουμένης.

Έτσι καλεί τον καθένα μας να συμπορευθεί μαζί Του. Μας καλεί να αλλάξουμε νοοτροπία και να αποκολληθούμε από ότι μας κρατάει μακριά Του. Να αποκτήσουμε την αποφασιστικότητα, την τόλμη και την υπευθυνότητα των μαθητών Του. Να Του επιτρέψουμε να μας μεταμορφώσει, να μας αναγεννήσει και να μας αξιοποιήσει, τον καθένα ανάλογα με τα τάλαντα και με τις δυνατότητές του.  

Αλλά να μη μας διαφεύγει πως όλα αυτά θα τα επιτύχουμε αν ενεργούμε με τα δεδομένα που κατέχει ο καθένας, όχι όμως επικεντρωμένοι στο “εγώ” μας, αλλά επικεντρώνοντας την αποστολή και το έργο μας, όπως οι Απόστολοι, στο πρόσωπο του συνανθρώπου και διαθέτοντας αυτές τις δυνατότητες μας για τον άλλο άνθρωπο. Αυτή είναι η αποστολή τους: “καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων” [2] και κατ’ επέκταση και δική μας. Να διαθέσουμε λοιπόν κι εμείς τις δυνατότητες και τις αρετές μας, όχι για εμάς προσωπικά αλλά για τους άλλους ανθρώπους. Έτσι καθίσταται κάποιος μαθητής του Διδασκάλου. Μόνο όταν μπορέσει να οδηγήσει τον άνθρωπο, τον εαυτό του αλλά και τους άλλους, στο Θεό.

[1] Ματθ. 4, 20

[2] Ματθ. 4, 19