Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτου Πτολεμαΐδος κ. Εμμανουήλ
«Ὑμεῖς γάρ ἐπ’ ἐλευθερία εκλήθητε ἀδελφοί. μόνον μη την ἐλευθερία εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις. Ὁ γάρ πᾶς νόμος εν ἐνί λόγω πληροῦται ἐν τῷ ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σε αυτόν εἰ δε άλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε. Βλέπετε μη ὑπ’ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε!!!…»
(Προς Γαλάτας Επιστολή Παύλου, Κεφάλαιο Ε’, στίχος 13)
Μέσα στο στίβο της Εκκλησίας, ο πιστός αγωνίζεται τον αγώνα της πίστης ενάντια στη λογική. Η λογική αντιστρατεύεται την πίστη και δεν μπορεί ποτέ να συμφωνήσει μαζί της.
Τα πιο λογικά επιχειρήματα είναι αντίθετα με όσα επαγγέλλεται η πίστη.
Η λογική δεν ξέρει από ταπείνωση…
Η λογική δεν γνωρίζει από μετάνοια…
Η λογική δεν αναγνωρίζει την καρδιά!…
Η λογική δεν χτυπάει στους χτύπους της καρδιάς!…
Αν είχε καρδιά η λογική, τότε θα ήταν πίστη!…
Ακριβώς επειδή απέχει «παρασάγκας» από τους καρδιακούς κτύπους, γι’ αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμπορευθεί με το μυστήριο της πίστης και να αυξηθεί από πίστεως εις πίστιν…
Η λογική πορεύεται από λογική εις λογικήν με αδυναμία εισδοχής στο χώρο του υπέρ-λόγου που εκεί ο Θεός «οικεί» και η πίστη ανθίζει.
Έτσι μέσα στην Εκκλησία οι καρδιακά και όχι λογικά πιστεύοντες αυξάνουν την «αύξηση του Χριστού» και οι έννοιες ελευθερία, φιλία και αγάπη παίρνουν τελείως διαφορετικές διαστάσεις απ’ αυτές που οι οπαδοί της λογο-κρατίας όπως λέγεται προσπαθούν να αποδώσουν.
Λοξοδρομώντας από τον βασικό τίτλο του αρθρογραφήματος αυτού, θέλησα να τονίσω την αξία της πάντοτε καρδιακής πίστης απέναντι στη βασανιστική πολλές φορές λογική που ταπεινά φρονώ δεν έχει θέση μέσα στο σώμα της Εκκλησίας.
Κι εδώ θα εστιάσω στη μία και άγια φιλία, αυτή που κάνει την ψυχή -την πιστεύουσα ψυχή, να είναι φίλη με το Χριστό.
Αυτόν τον αιώνιο φίλο. Αυτόν που δεν θα προδώσει ποτέ το «συμβόλαιο» φιλίας που κάποιος θέλει να συνάψει μαζί Του.
Αυτός δεν σε αρνείται!…
Αυτός δεν σε προσβάλλει!…
Αυτός δεν σε απορρίπτει!…
Αυτός δεν «σου κάνει» τον φίλο, είναι Ο ΦΙΛΟΣ!…
Αυτός που σε δέχεται όπως είσαι και σου δίνει δυνατότητες αλλαγής στο καλύτερο ή και γιατί όχι στο αγιώτερο, όσο εσύ το θέλεις και το ποθείς.
Αυτός ο Χριστός ήταν, είναι και συνεχίζει να είναι ΦΙΛΟΣ με όλα κεφαλαία, χωρίς ημερομηνία λήξεως!…
Αυτός ο Χριστός δεν σου ζητά πιστοποιητικά γνησιότητας με ανταλλάγματα γήινα. Αυτός θέλει μόνο την καρδιά σου. Έξω από αυτή την πόρτα της καρδιάς κάθεται και κρούει έως παρακλήσεως. Δεν απαιτεί, μόνο ζητάει η αγάπη Του να γίνει και δική σου αγάπη.
Η πιο δυνατή φιλία είναι αυτή με τον Χριστό.
Οι άλλες, οι γήινες, οι ανθρώπινες, φθίνουν μέσα στο χρόνο, γι’ αυτό και κάποιος στοχαστής έλεγε: «φιλία μεταξύ δύο ανθρώπων δεν υπάρχει – φιλία μεταξύ τριών μόνον υπάρχει και αυτός ο τρίτος δεν είναι άλλος από Εκείνον που λέγεται Χριστός».
Δεν θα αναφερθώ στο πόσο είμαι «περίλυπος» από πεπλασμένους φίλους, που σαν «πομφόλυγες» έσπασαν στο χρόνο!…
Δεν έχει νόημα αυτό που ζω προσωπικά ως φιλία και πως ίσως στο διάβα του χρόνου δεν έβαλα σταθερό ισορροπιστή στις φιλικές μου σχέσεις το Χριστό, γι’ αυτό και εισπράττω -με εξαίρεση ελαχίστους αληθινά αδελφούς, το αντίτιμο μιας φιλίας!… καθαρά ανθρωπο-κεντρικής!… που κι αυτή η ανθρωπιά κάποτε φυγαδεύεται…
Στην κάθε περίπτωση «πιστό φίλο ένκινδύνοιςκαίπόνοιςγινώσκεις» διαβάζαμε κάποτε στα αρχαία κείμενα που «τῷκαιρῷἐκείνω…» διδασκόμασταν.
Και την ώρα του κινδύνου -την ώρα του πόνου γυρίζεις γύρω σου και δεν βλέπεις κανέναν, όλοι άφαντοι και τότε διαπιστώνεις ότι Χριστός εστί ο μοναδικά αληθινός φίλος.
«Εἰ δε ἀλλήλους δάκνετε καίκατεσθίετε βλέπετε μη ὑπ’ ἀλλήλωνἀναλωθῆτε».
Τα τελευταία αυτά Παύλεια λόγια ως «σκληρός λόγος» έρχονται καταλυτικά να καταδείξουν το άφιλον που σήμερα περισσότερο από ποτέ επικρατεί στις σχέσεις των ανθρώπων και δυστυχέστατα ευδοκιμεί και μέσα στον λεγόμενο εκκλησιαστικό χώρο!… Σ’ αυτόν τον χώρο που η φιλαδελφία θα έπρεπε να ήταν «κτήμα» όλων αυτονόητο. Και σε παρένθεση θα ήθελα ν’ αναφέρω τα λόγια ενός σοφού και αγίου Αρχιερέως που τελευταία μου είπε: «Μοιάζουμε σαν να ζούμε στο χώρο της Παλαιάς Διαθήκης και όχι της Καινής με κέντρο τη θυσιαστική αγάπη και τον “παροξυσμό” αγάπης που θα έπρεπε να ήταν μόνιμη κατάσταση μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα!…». Λόγια άγια και βαρυσήμαντα.
Φιλία χωρίς Χριστό είναι άφιλη φιλία. Είναι ψεύτικη και κάλπικη. Γι’ αυτό τονίζει ο Παύλος το σκληρό ρήμα δάκνετε, που σημαίνει δαγκώνετε. Φιλία χωρίς Χριστό είναι «φιλία» που δαγκώνει αντί ν’ αγκαλιάζει…
Είναι ζηλότυπη. Δεν είναι φιλία ελεύθερη μέσα στην ελευθερία της αγάπης του Χριστού. Γι’ αυτό και πάλι τονίζει ο Παύλος λέγοντας το βλέπετε -δηλαδή προσέξτε καλά εάν δαγκώνετε ο ένας τον άλλο- θα φθαρείτε μέσα στη φθορά του ανάδελφου μίσους κι αυτό είναι κόλαση.
Κόλαση είναι να μην μπορεί κάποιος να δει το πρόσωπο του άλλου. Η μη στροφή προς τον άλλον, προς το πρόσωπο του κάθε άλλου είναι κόλαση.
Γι’ αυτό και ο Παράδεισος από εδώ ξεκινάει γι’ αυτούς που έμαθαν να είναι φίλοι Χριστού και ν’ αγαπούν μέσα στην μόνη αληθινή φιλία – φιλία από και με το Χριστό. Ψιλά γράμματα για εκείνους που θεοποιώντας το Εγώ τους δεν μπορούν να δουν τίποτε περισσότερο απ’ αυτό. Δεν μπορούν να ζήσουν στην περιοχή της «δόσεως και λήψεως» μιας σταυρικής αγάπης που μόνο αυτή μπορεί να σώσει τον ά-κοσμο και ά-φιλο κόσμο μας.
Κύριε δος μας αγάπη από τη δική Σου αγάπη, αυτή που δεν είναι εξουθενώνει τον άλλον, αλλά του δίδει αξία μέσα στην αγκαλιά της αγάπης Σου, που εάν το θελήσουν όλοι χωρούν.
Στο μυστήριο της φιλίας που όπως έλεγε αρχαίος φιλόσοφος «ο φίλος είναι ένας άλλος εαυτός!…».
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα ο άλλος -ο μεγάλος άλλος που θα ενώνει αδιατάρακτα τη φιλία και θα την κάνει αγία φιλία, Αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον αιώνιο φίλο, τον Χριστό…
Αυτός που διαχρονικά θα διακηρύττει την σπάνια και Ουράνια πρόταση «Υμείς φίλοι μου εστέ…» και «ει ουν υμείς φίλοι μου εστέ εμέ μιμείσθε»!… Συγχρόνως δε τονίζει με τα θεϊκά του λόγια το «Μείζονα ταύτης αγάπης ουδείς – ΟΥΔΕΙΣ έχει ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» (στο κατά Ιωάννου Ευαγγέλιο).
Η φιλία με τον Χριστό ξεκινάει από τη Φάτνη και φθάνει στο Σταυρό!…
Μόνο τότε υπάρχει ελπίδα στη μοναξιά του ά-φιλουκόσμου μας να ξαναβρεί τη χαμένη κάποτε φιλία του με ΚΕΙΝΟΝ και μ’ όλο τον κόσμο.
