Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας

Αν η ημέρα της Πεντηκοστής αποτελεί την απαρχή του έργου των μαθητών του Χριστού και η ημέρα που τους κατέστησε ο Κύριος από μαθητές σε διδασκάλους και κήρυκες του Ευαγγελίου, τότε η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Αγίων πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, αποτελεί για αυτούς μια ακόμη ξεχωριστή διάκριση. Κι αυτό διότι η ευαγγελική περικοπή ξεκινάει με τον πλέον τιμητικό χαρακτηρισμό που τους αποδίδει, λέγοντάς τους  “Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου”[1].

Ναι… Εκείνος που μας έχει συστηθεί λέγοντας πως “ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου” [2] τώρα δίνει τη θέση και το όνομά Του σε εκείνους και τους καθιστά φώτα για τον κόσμο, που θα αντανακλούν την ακτινοβολία Του. Τους προτρέπει, συνεχίζοντας το έργο Του, να αποκαλύπτουν στον άνθρωπο τον Ένα και μοναδικό αληθινό θεό.

Όμως τους λέει πως αυτό το φως δεν το απέκτησαν μόνοι τους, αλλά το λαμβάνουν ως διάδοχη δωρεά από Εκείνον, με την προϋπόθεση να συνεχίσουν να κινούνται στη δική Του πορεία και να γίνονται παραδείγματα για την ανθρωπότητα, αφού θα πρέπει οι άνθρωποι να  “ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν”[3]

Λαμβάνοντας λοιπόν το Φως οι μαθητές και μεταλαμπαδεύοντάς το στον κόσμο, αναλαμβάνουν μια ακόμα υποχρέωση. Να εργαστούν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην θεωρηθεί το Φως αυτό κεκτημένο του οποιουδήποτε, αλλά να κάνουν τα πάντα ώστε να ανήκει σε όλους.  Έτσι φτάνει το Φως αυτό σε όλη την ανθρωπότητα και έτσι έφτασε και σε εμάς, τους ανθρώπους του σήμερα. Κι εδώ ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο. Από εδώ αρχίζει η δική μας υποχρέωση, αναφορικά με τη διατήρηση του φωτός και τη λάμψη Του, μέσα από τις δικές μας ενέργειες.

Τούτο λοιπόν το φως δεν αποτελεί κτήμα μας. Δεν πρέπει να το κρύψουμε “ὑπὸ τὸν μόδιον”[4], διότι τότε θα του στερήσουμε τη δυνατότητα της ακτινοβολίας και υπάρχει περίπτωση να σβήσει και να χαθεί. Εξάλλου το φως, από τη φύση του, είναι για να λάμπει, να υπάρχει και όχι να σβήνει. Και φυσικά ένα δυνατό φως είναι πολλές φορές ενοχλητικό, όπως κι ένα πολύ χαμηλό φως δεν εκπληρώνει το σκοπό του και καθίσταται ανώφελο. Εκείνο που βοηθά στην όραση είναι ένα σταθερό και συνεχές φως, χωρίς διακοπές και χωρίς ένταση στην ισχύ του.  Έτσι και μια ψυχή φωτισμένη από τον Θεό ξεχωρίζει από τον τρόπο που εκφράζεται, από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ή αποδέχεται το κάθε τι.

Σκοπός του φωτός είναι να αποκαλύπτει οτιδήποτε μπορεί να σκιάσει ή να αποκρύψει το σκοτάδι. Το φως προειδοποιεί για τον κίνδυνο, καθοδηγεί στη σωστή πορεία, διαλύει την ομίχλη της αβεβαιότητας και δίνει βηματισμό  και ρυθμό στη βεβαιότητα της πορείας. Αυτοί είναι οι σκοποί και οι προτεραιότητες του φωτός. Αυτά πρέπει να κάνουμε όσοι θέλουμε να θεωρούμαστε μέρη του φωτός και συμμέτοχοι της φωτοφόρου χριστιανικής κοινωνίας.  Έτσι λοιπόν, αν θέλουμε κι εμείς να Τον ακούσουμε να μας λέει  “Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου” θα πρέπει να ακολουθήσουμε και να λάβουμε το δικό Του φως κι όχι να προβάλουμε τα δικά μας εγωιστικά και πολλές φορές επιπόλαια φώτα, τα οποία σβήνουν στο πρώτο ελαφρύ αεράκι της αμφιβολίας και της αδυναμίας.

Όμως αυτό θα το πετύχουμε και θα γίνουμε κι εμείς, σαν τους Αποστόλους, “τὸ φῶς τοῦ κόσμου” μόνο αν τηρήσουμε στη ζωή μας “τὰ καλὰ ἔργα” κι όχι με λόγια και θεωρίες , όπως κάνουμε συνήθως. Και τα καλά έργα δεν είναι μόνο όσα δεν είναι κακά. Το καλό δεν έχει πάντα την έννοια του αντίθετου του κακού. Το καλό είναι ουσιαστικά το αγαθό. Και αγαθό στη ζωή μας είναι μόνο αυτό που προέρχεται από την αγαθή και άδολη καρδιά και συνείδηση. Ούτε το σκηνοθετημένο, ούτε το καλλωπισμένο, αλλά το αληθινό και ειλικρινές. Και αυτό ευλογείται μόνο από τον Θεό.  Διότι “Ἀρετής οἰκεῖον εἶναι, κακίας ἀλλότριον.”[5] Μην λησμονούμε ποτέ όμως πως τα καλά μας έργα θα πρέπει να έχουν ως κέντρο αναφοράς και ως προσανατολισμό τους τον θεό. Δεν κάνουμε το καλό για να μας αναγνωρίσουν οι άνθρωποι ως καλούς, αλλά κάνουμε το καλό έργο με κίνητρο την αγάπη και με σκοπό να δοξασθεί ο Θεός, αφού τα καλά έργα γίνονται ουσιαστικά “ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς”.[6]

[1] Ματθ. 5, 14

[2] Ιω., 8, 12

[3] Ματθ. 5, 16

[4] Ματθ. 5, 15

[5] Κλεόβουλος ο Ρόδιος.

[6] Ματθ. 5, 16