Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός επί τη εορτή της Ανακομιδής του ιερού λειψάνου του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου, τελέστηκε το εσπέρας του Σαββάτου, 1 Αυγούστου, στον φερώνυμο Ιερό Ναό στο Hurlstone Park του Σύδνεϋ.
Κατά την Ακολουθία χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ.κ. Μακάριος, ο οποίος μιλώντας στο ευσεβές εκκλησίασμα αναφέρθηκε αρχικά στον τιμώμενο Άγιο, σημειώνοντας πως ήταν ο πρώτος που πότισε με το αίμα του το δέντρο της Ορθοδοξίας και επισημαίνοντας πως «με τη ζωή του, με την ομολογία του, μαρτύρησε οτι ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός, στον οποίο πρέπει όλοι να στρέψουμε την πίστη μας, την εμπιστοσύνη μας και την αφοσίωσή μας».
Επιφυλασσόμενος να μιλήσει εκτενέστερα για την προσωπικότητα και τον βίο του Αγίου Στεφάνου κατά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, το πρωί της Κυριακής, ο Σεβασμιώτατος επικέντρωσε τον λόγο του στο πρόσωπο της Παναγίας, με την ευκαιρία και της εισόδου στην ευλογημένη περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, που οι πιστοί προετοιμάζονται πνευματικά για να τιμήσουν το μεγάλο Θεομητορικό γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Εισαγωγικά ο Αρχιεπίσκοπος παρατήρησε πως η Παναγία έχει τιμηθεί σε όλον τον κόσμο όσο κανένα άλλο γυναικείο πρόσωπο, ενώ είναι το πρώτο γυναικείο πρόσωπο σε όλον τον Χριστιανισμό και σαφέστατα το πρώτο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Και όπως διέκρινε, τα παραπάνω προκαλούν εντύπωση, δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία καταγεγραμμένη διδασκαλία της Θεοτόκου και κανένας λόγος της, που να μας έχει μεταφερθεί είτε γραπτά είτε μέσω της προφορικής παράδοσης, πέρα από το «Ιδού η δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», που αποκρίθηκε στον Αρχάγγελο Γαβριήλ κατά το γεγονός του Ευαγγελισμού. «Η Παναγία καταξιώθηκε για την ταπείνωσή της, αλλά και για κάτι άλλο που δεν το έχουμε σημειώσει στη σκέψη μας και στη συνείδησή μας. Και αυτό είναι η σιωπή της», επισήμανε ο Σεβασμιώτατος. «Ήξερε ότι η σιωπή είναι πολυτιμότερη των λόγων», συμπλήρωσε, μεταξύ άλλων.
Με αφορμή αυτή τη διαπίστωση, ο Αρχιεπίσκοπος παρατήρησε ότι σήμερα ζούμε σε μια εποχή, όπου λέγονται πολλά λόγια και γίνονται λίγα έργα. «Μάλιστα, ο σημερινός άνθρωπος θεωρεί αδυναμία το να του πει κάτι κάποιος και αυτός να μην απαντήσει», διέκρινε και συμπλήρωσε: «Θεωρούμε αδυναμία τη σιωπή. Θεωρούμε αδυναμία το να κάνουμε αυτό που έκανε ποιος; Η Παναγία».
Αναγνωρίζοντας, βέβαια, ότι ο λόγος είναι χάρισμα του Θεού και κανείς δεν πρέπει να τον στερήσει από κανέναν, υπογράμμισε εντούτοις πως «το πρόβλημα είναι όταν αυτός ο λόγος είναι γεμάτος δηλητήριο». Έκλεισε δε την ομιλία του με μια πατρική παρότρυνση προς τους πιστούς: «Αν δεν μπορούμε να κρατήσουμε ή όσοι δεν μπορούμε να κρατήσουμε τη σιωπή της Παναγίας, τότε να βάλουμε λίγο μέλι στα λόγια μας. Να κάνουμε τα λόγια μας γλυκά. Να κάνουμε τα λόγια μας όμορφα. Να κάνουμε τα λόγια μας τέτοια, που να τα ακούει ο άλλος και να αναρωτιέται: “Ποιος είναι αυτός και γιατί μου απαντάει έτσι;” “Γιατί μου δείχνει τέτοια αγάπη και ευγένεια;” “Μήπως πρέπει κι εγώ να γίνω σαν αυτόν;” “Μήπως πρέπει κι εγώ να αφήσω την πίκρα και το δηλητήριο από τις κουβέντες και τις σκέψεις μου και να βάλω την αγάπη του Θεού, να βάλω μέλι, να βάλω σιρόπι;” Έτσι να γίνουν τα λόγια μας, για να γλυκαίνουν τους ανθρώπους».
