“Τι πρέπει να γίνει ή τι πρέπει να κάνουμε εμείς;”

Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεως Μεσσηνίας

Ακούγοντας ή διαβάζοντας την ευαγγελική περικοπή του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, διαπιστώνουμε τρία σημαντικά πράγματα.

Το πρώτο είναι αυτό καθαυτό το θαυμαστό γεγονός του πολλαπλασιασμού, της πληρότητας και του χορτασμού των πέντε χιλιάδων ανθρώπων.

Το δεύτερο είναι ο τόπος που έγινε αυτό το θαυμαστό γεγονός και το τρίτο είναι η στάση του Χριστού και ο τρόπος συμμετοχής των μαθητών σε αυτό.

Κάθε ανθρώπινη λογική θα εξέφραζε την απορία… “Μα είναι δυνατόν να χορτάσουν τόσοι άνθρωποι και να περισσέψουν κιόλας δώδεκα κοφίνια γεμάτα;”

Ναι!!! Με τη λογική της αριθμητικής και με τη χρήση των πράξεων της μπορούν να προστεθούν οι πέντε άρτοι με τους δυο ιχθύες, να διαιρεθούν σε πέντε χιλιάδες ψίχουλα και να διανεμηθούν χωρίς αφαίρεση σε ισάριθμες χιλιάδες ψυχών.  

Βέβαια αν είχαμε απλά αυτές τις πράξεις τότε δεν θα μιλούσαμε για θαυμαστό γεγονός, για θαύμα, αλλά για μια ακριβοδίκαιη διανομή του λίγου στους πολλούς. Όμως εδώ πρόκειται περί θαύματος!!! Ένα θαύμα με δυο στάδια.

Το πρώτο στάδιο είναι όντως ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων ανδρών. Αν όμως το θαύμα σταματούσε στη διαδικασία μόνο του χορτασμού, η ανθρώπινη λογική θα είχε τη δυνατότητα να εκφράσει αμφιβολίες, να παρερμηνεύσει το γεγονός και να αποδομήσει κάθε αξία και έννοια του θαύματος και να θεοποιήσει την ύλη.  Γι’ αυτό έρχεται ο Χριστός να επιβεβαιώσει το θαύμα μέσα από το περίσσευμα των κοφίνων, που είναι ουσιαστικά το δεύτερο στάδιο του θαύματος.

Αυτό το περίσσευμα έρχεται να μας διδάξει πως το θαύμα δεν είναι μόνο η παροχή, από μέρους του Θεού, μόνον όσων έχουμε ανάγκη, αλλά όλων όσων μας χαρίζει και μας προσφέρει με σκοπό τη σωτηρία μας. Και αυτή η προσφορά Του είναι συνεχής και αδιάκοπη και επιβεβαιώνεται κάθε φορά μέσα από τη Θεία Λειτουργία, όταν προσφέρεται σε όλους μας, ευλογητικά με τη φράση “Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν”[1].

Εκείνο όμως που επίσης μας προκαλεί εντύπωση είναι ο τόπος που επιτελείται το θαύμα, η έρημος. Οι μαθητές Του, μπροστά στο πρόβλημα της παρουσίας τόσων ανθρώπων σε έναν έρημο τόπο, εκφράζουν την αγωνία τους και προτείνουν μια λύση λογική, που δεν αγγίζει όμως τους ίδιους. Η πρότασή τους είναι προτρεπτική προς τον Χριστό, λέγοντάς Του “ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους”[2] ώστε κι Εκείνος, με τη σειρά Του, να προτρέψει τους όχλους “ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα”[3].  Η πρότασή τους υποδεικνύει το τι πρέπει να κάνει ο Χριστός και τι πρέπει να κάνουν οι όχλοι και όχι το τι μπορούν ή τι πρέπει να κάνουν οι ίδιοι.  Και το χειρότερο, πιστεύουν πως η λύση στο πρόβλημα μπορεί να δοθεί σε άλλο τόπο, κι όχι εκεί. Γι’ αυτό και προσανατολίζονται προς “τας κώμας”, που σημαίνει πως οι πέντε χιλιάδες άνθρωποι θα απομακρύνονταν από τον έρημο τόπο, που όμως τελικά απεδείχθη γι’ αυτούς παράδεισος και τόπος σωτηρίας.

Η στάση του Χριστού όμως είναι διαφορετική. Έρχεται και τους υποδεικνύει τον τρόπο, και τους κάνει συμμέτοχους της ευθύνης, και ανατρέπει τη σκέψη τους. Τους κάνει κοινωνούς του προβλήματος και τους προκαλεί να σκεφτούν όχι το τι πρέπει να γίνει, γενικά και αόριστα, αλλά το τι μπορούν εκείνοι να κάνουν ουσιαστικά και πραγματικά.

Τους καλεί να δώσουν ότι έχουν εκείνη τη στιγμή, το δικό τους, αυτό που στην προκείμενη στιγμή είναι οι πέντε άρτοι και οι δύο ιχθύες. Και όλο αυτό δεν γίνεται να μην τύχει της δικής Του χάριτος και ευλογίας. Γι’ αυτό τους λέγει “φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε.”[4]

Διότι ότι έχουν να προσφέρουν θα πρέπει να το προσφέρουν μέσω Εκείνου, ώστε με τη θεϊκή Του παρέμβαση και την ευλογητική Του χάρη, και με την προσευχή όλων, τα απλά πράγματα να γίνουν θαύματα!!!

Από την εποχή του Χριστού, που έλαβε χώρα το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και του χορτασμού των πέντε χιλιάδων ανθρώπων, πέρασαν είκοσι ένας αιώνες. Ο πολιτισμός αναπτύχθηκε, η τεχνολογία εξελίχθηκε, η έλλειψη τροφής στην έρημο της κοινωνίας  όμως συνεχίζεται.  Μέσα από το μπετόν και το ατσάλι των μοντέρνων κτιρίων συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη από την πνευματική τροφή Του. Συνεχίζουν να αναφύονται προβλήματα που ζητούν επίλυση. Ας αναλογισθούμε λοιπόν την προσωπική μας συμμετοχή και ευθύνη σε αυτό.

Ας Τον ακούσουμε όταν μας καλεί να εναποθέσουμε Εκείνον ό,τι έχουμε, ώστε να το πολλαπλασιάζει και να μας το αντι-προσφέρει, να γινόμαστε αποδέκτες της χάριτός Του και να απολαμβάνουμε και το περίσσευμα αυτής.

[1] Αγ. Αναφορά

[2] Ματθ. 14, 15

[3] Ό.π.

[4] Ματθ. 14, 18

Διαβάστε ακόμα