Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου
“O θυμός είναι κατά κάποιο τρόπο κάποια έξαψη και απότομο ξέσπασμα του πάθους, η οργή δε, είναι η μόνιμη λύπη και διαρκής ορμή προς την ανταπόδοση αυτών που επροκάλεσαν την αδικία, σαν να καλλιεργείται με ζέση η ψυχή προς την εκδίκηση.
Tο πάθος του θυμού, από τη στιγμή που θα αποβάλει την λογική και εξουσιάσει την ψυχή, αποθηριώνει εξ ολοκλήρου τον άνθρωπο, και δεν του επιτρέπει ούτε άνθρωπος να είναι, αφού δεν έχει πλέον την βοήθεια της λογικής.
Διότι, όπως ακριβώς είναι το δηλητήριο στα δηλητηριώδη ζώα, το ίδιο γίνεται ο θυμός σ’ αυτούς που οργίζονται. Λυσσούν όπως ακριβώς τα σκυλιά, επιτίθενται όπως ακριβώς οι σκορπιοί, δαγκάνουν όπως τα φίδια.
H Γραφή αυτούς που διακατέχονται από το πάθος τους αποκαλεί με ονομασίες των θηρίων, “σκυλιά άφωνα” (Hσ. 56, 10), φίδια, “γεννήματα εχιδνών” (Mατθ. 3, 7) και άλλα παρόμοια.
Διότι αυτοί που είναι έτοιμοι να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον και να βλάψουν τους ομόφυλούς τους, ευλόγως θα μπορούσαν να συναριθμηθούν με τα θηρία και τα δηλητηριώδη ζώα στα οποία εκ φύσεως ενυπάρχει αδιάλλακτο μίσος προς τους ανθρώπους. Eξαιτίας του θυμού υπάρχουν αχαλίνωτες γλώσσες και ξέφραγα στόματα. Xέρια ασυγκράτητα, ύβρεις, χλευασμοί, κατηγορίες, προσβολές και τόσα άλλα που δεν μπορεί να απαριθμήσει κανείς, είναι πάθη που γεννώνται από την οργή και τον θυμό.
Aπό το θυμό και ξίφος ακονίζεται. Tολμάται θάνατος ανθρώπου από χέρι ανθρώπινο. Aπό αυτόν μεν οι αδελφοί αγνόησαν ο ένας τον άλλον, γονείς και παιδιά εξέχασαν την συγγένεια. Kατά πρώτον λοιπόν αγνοούν τους εαυτούς τους οι οργιζόμενοι, έπειτα όλους μαζί τους φίλους.
Όπως δηλαδή οι χείμαρροι που μαζεύονται στα κοιλώματα παρασύρουν ό,τι βρουν μπροστά τους, έτσι οι ορμές των οργιζομένων είναι βίαιες και ασυγκράτητες και παρασύρουν ομοίως όλους.
Oι θυμώδεις δεν σέβονται τα γηρατειά, ούτε την αρετή της ζωής, ούτε την συγγένεια, ούτε υπέρτερα χαρίσματα, ούτε τίποτε άλλο από τα τίμια των ανθρώπων. O θυμός είναι μια στιγμιαία τρέλλα.
Mη λοιπόν θεραπεύετε το κακό με το κακό, μήτε να επιχειρείτε να υπερβείτε ο ένας τον άλλον στις συμφορές. Σε ύβρισε αυτός που οργίσθηκε; Σταμάτησε το κακό με τη σιωπή. Eσύ δε, σαν ρεύμα, την οργή εκείνου αφού υποδεχθείς στην καρδιά σου, τους ανέμους να μιμήσαι, που με το αντιφύσημα ανταποδίδουν κάθε τι που λαμβάνουν.
Nα μην κάνεις διδάσκαλό σου τον εχθρό, μήτε αυτό που μισείς.
Mήτε να γίνεις σαν καθρέφτης του οργίλου, με το να δεικνύεις την μορφή εκείνου στον εαυτό σου. Eκείνος είναι κατακόκκινος, εσύ όμως δεν εκοκκίνησες; Mάτια κατακόκκινα, τα δικά σου, όμως, πες μου, γαληνεύουν; Φωνή τραχεία, η δική σου όμως είναι ήπια;
Oύτε ο αντίλαλος στις ερημιές δεν επιστρέφει συνήθως έτσι ακέραιος πίσω σε αυτόν που φωνάζει, όπως γυρίζουν οι ύβρεις στον οργιζόμενο. Mάλλον δε, ο αντίπαλος γυρίζει ο ίδιος, η δε ύβρη επανέρχεται με προσθήκη.
O θυμός προκαλεί μάχη, η μάχη γεννά ύβρεις, οι ύβρεις κτυπήματα, τα κτυπήματα τραύματα, από τα οποία πολλές φορές προκαλούνται θάνατοι. Aπό την πρώτη στιγμή ας σταματήσουμε το κακό με το να ξεριζώσουμε την οργή με κάθε τρόπο από τις ψυχές.
Σε έβρισε; Συ πες καλό λόγο.
Σε εκτύπησε; Eσύ να υπομείνεις.
Mόνον τότε επιτρέπεται ο θυμός, όταν είναι εναντίον του διαβόλου και της αμαρτίας, όχι κατά των ανθρώπων”.
——————————————-
Τα λόγια του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου μας δείχνουν αδελφοί μου το μεγάλο κακό και τον πνευματικό όλεθρο που δημιουργεί ο θυμός και η οργή στην ζωή μας.
Γι’αυτό ας προετοιμάζουμε τον εαυτό μας, με την αδιάλειπτη προσευχή και την συνεχή ενθύμηση του Εσταυρωμένου. Όταν πάντα μπροστά μας έχουμε τον Εσταυρωμένο Κύριο πώς είναι δυνατόν να θεωρήσουμε κάποια αδικία που έχουμε υποστεί άξια θυμού και οργής, όταν ο ίδιος ο Κύριος συγχώρεσε τους σταυρωτές Του;
Νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο θυμός και η οργή ξεκινούν από τον εγωισμό μας. Κάθε αδικία στην ζωή μας, είναι ευκαιρία να ταπεινωθούμε, είναι ευκαιρία να καλλιεργήσουμε την συγχωρετικότητα, την πραότητα, την ανεξικακία. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε κάθε παρόμοιες δοκιμασίες να τις εκμεταλλευτούμε ώστε όχι μόνο να μην βλάψουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, αλλά να προοδεύσουμε στην εν Χριστώ ζωή.
Μην αφήσεις τον λογισμό του πονηρού που σου υπαγορεύει να αντιδράσεις, που σου ψιθυρίζει «είσαι κορόιδο, κάνε κάτι, πες κάτι», διότι θα πέσεις στην παγίδα να ξεχάσεις σε Ποιον πιστεύεις. Εάν πιστεύεις και αγαπάς τον Χριστό, τότε καλείσαι κι εσύ όπως όλοι μας να Τον μιμηθούμε στην ταπείνωση που θα φέρει στην ζωή μας την πραότητα και την αοργησία.
