Παρά τίς ἀναγκαῖες προφυλάξεις καί τά ἐπιβεβλημένα μέτρα τῆς Πολιτείας γιά τή διασπορά τοῦ Κορωναϊοῦ ἡ Ἱερισσός γιόρτασε καί τίμησε μεγαλόπρεπα τά ὀγδόντα χρόνια ἀπό τό εὐλογημένο Ἒπος τοῦ ̓40 πού τό Γένος τῶν Ἑλλήνων ὓφανε, καταγράφοντας χρυσές σελίδες στόν Κώδικα τῆς Ἱστορίας τῶν Λαῶν, μαθαίνοντάς τους τί σημαίνει Ἐλευθερία, Δημοκρατία καί Ρωμέϊκο φιλότιμο καί τσαγανό…
Στίς ὃλες λαμπρές Ἀκολουθίες πού ἐτελέσθηκαν στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Παναγίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, πλαισιούμενος ἀπό τούς Ἐφημερίους τῆς Ἱερισσοῦ, Αἰδ. Πρωτ. π. Βασίλειο Ἀνυφαντῆ, Ἐφημέριο Ἁγίου Νικολάου καί π. Μακάριο Ζωνάρα, τόν καί ἐκλεκτό Προϊστάμενο τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου. Ὁ φιλόπατρις καί φιλόχριστος Λαός τῆς Πόλεως κατέκλυσε τόν Ἱερό Ναό, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Δήμαρχο Ἀριστοτέλη κ. Στυλιανό Βαλιάνο, τόν Ἀντιδήμαρχο κ. Ἀλέξιο Ἀντωνίου, τόν Δημοτικό Σύμβουλο κ. Ἀριστείδη Τζίτζιο, τόν Λιμενάρχη Ἱερισσοῦ κ. Εὐθύμιο Πέτρου, τόν Διοικητή τῆς Πυροσβεστικῆς Ὑπηρεσίας κ. Διαμαντή Ταραζᾶ, τόν Ὑποδιοικητή τοῦ Ἀστυνομικοῦ Τμήματος Ἀρναίας κ. Ἀναστάσιο Καραπαντᾶ, τήν Τοπική Σύμβουλο κα Εἰρήνη Μάρκου κ.ἂ.
Τό Ἐκκλησίασμα στόλισαν μέ τήν παρουσία τους οἱ τιμημένες σημαῖες τῶν Δημοτικῶν Σχολείων, τοῦ Γυμνασίου, τοῦ ΓΕ.Λ. καί ΕΠΑ.Λ. Ἱερισσοῦ, πού τίς κρατοῦσαν περήφανα οἱ τά ἂριστα φέροντες τῶν Σχολείων αὐτῶν μέ τούς παραστάτες τους, συνοδευόμενοι φυσικά ἀπό τούς Δασκάλους καί Καθηγητές τους. Τόν Πανηγυρικό τῆς Ἡμέρας ἐξεφώνησε ὁ ἐξαίρετος Θεολόγος καί τέως Πρόεδρος τοῦ Λιμενικοῦ Ταμείου Ἱερισσοῦ κ. Ἰωάννης Δουλάκης, ὁ τόσο ἀγαπητός στόν Ἐπίσκοπό μας καί μπροστάρης στό στήριγμα τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας ὃταν χρειάσθηκε…
Μιά καταπληκτική ὁμιλία, πού ὁ κ. Δουλάκης τή συνέθεσε βάζοντας καρδιά, συναίσθημα καί ἱστορικά γεγονότα νά συνάδουν μέ τούτου τοῦ Λαοῦ τά ὂνειρα καί τίς θυσίες. «Οι Έλληνες του ’40, τόνισε ὁ ὁμιλητής, βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν συντριπτικά υπέρτερο εχθρό (vouseteslesplusforts, είστε πιο δυνατοί, ήταν τα λόγια με τα οποία ξεπροβόδισε ο Μεταξάς τον Γκράτσι, χωρίς να ολοκληρώσει τη φράση του, σαν να ήθελε να τον παρηγορήσει για αυτά που θα ακολουθούσαν,). Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες αναμετρήθηκαν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Απέναντι στην ιταμή πρόκληση, είχαν δύο επιλογές. Να υποκύψουν, να συμβιβαστούν και να προσπαθήσουν να περισώσουν ότι μπορούν, να πάρουν ότι τους δοθεί ή να πουν όχι και να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Και είπαν ΟΧΙ.»
Καί συνέχισε μέ γεραρά τή φωνή: «Ναι, το είπαν και το έκαναν γιατί απέναντι στο βαρύ οπλισμό και την αριθμητική υπεροχή του εχθρού, αντέταξαν τα δικά τους μεγάλα όπλα. Τις αιώνιες, διαχρονικές αξίες με τις οποίες τους είχε αναθρέψει το κοινωνικό και πολιτιστικό τους υπόβαθρο. Τα ιδανικά με τα οποία τους στόλιζε η ελληνική τους καταγωγή και η χριστιανική τους πίστη, έτσι όπως τα σμίλεψε η μακραίωνη ελληνική ιστορία, έτσι όπως τα αποκρυστάλλωσε στο χριστιανισμό ο Απ. Παύλος: Στο τέλος θα μείνουν αυτά τα τρία: Πίστη, ελπίδα και αγάπη και μεγαλύτερο από όλα είναι η αγάπη.»
Καί κατέληξε συμπερασματικά ὁ κ. Δουλάκης: «Αυτά έδειξαν στην πράξη ό,τι διέθεταν οι Έλληνες του σαράντα. Είχαν πίστη, στο δίκιο του αγώνα, στις λιγοστές δυνάμεις τους, στη νίκη. Δεν πολεμούσαν για να κάνουν απλά το καθήκον τους, τη δουλειά τους, πολεμούσαν πιστεύοντας βαθιά μέσα τους στη νίκη. Αυτό τους έδινε δύναμη, αυτό τους ατσάλωνε τη θέληση, αυτό τους βοηθούσε να μη λυγίζουν και να μην υποχωρούν. Είχαν ελπίδα, ελπίδα στη δύναμη του Θεού, στη σκέπη της Παναγίας κι αυτή η ελπίδα γινόταν η απάντηση στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν όλα θα φαινόταν χαμένα. Είχαν τέλος αγάπη, αγάπη για τον τόπο τους, για την πατρίδα, αγάπη για τις οικογένειές τους, για την επόμενη γενιά, αγάπη που δεν εκφράζεται με λόγια ή με δώρα αλλά προσφέρεται ως υπέρτατη θυσία, θυσία ζωής.»
Μετά τό τέλος τοῦ Πανηγυρικοῦ καί τῆς ἐπίσημης Δοξολογίας πού ἐτελέσθη γιά τό ΟΧΙ τοῦ ̓40, Ἱερός Κλῆρος, Ἂρχοντες, τά παιδιά μας μέ τίς σημαῖες τους καί σύμπας ὁ Λαός μετέβησαν στό Ἡρῶον τῆς Πόλεως καί κατετέθηκαν οἱ νενομισμένοι στέφανοι γιά τά παλληκάρια πού ἒπεσαν στά χιονισμένα βουνά τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὑπερασπίζοντας τά ὃσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους!
