Της Ολυμπίας – Μαρίας Ποντίκη,  Μεταπτυχιακής φοιτήτριας Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ στην εξειδίκευση της Ποιμαντικής Ψυχολογίας, Νομικός

Σε  μια εποχή που η γνώση προσφέρεται απλόχερα και όλα είναι έτοιμα να διευκολύνουν τη ζωή μας ,εμείς γιατί καταλήγουμε  δυσαρεστημένοι  σε μια αυτάρκεια που μας πνίγει; Τι άραγε μας καταπιέζει  ;Ποιό είναι αυτό που  μας κλείνει τον ορίζοντα της καρδιάς μας;

Αδέλφια μου, λησμονήσαμε πως η αληθινή χαρά , η πραγματική ευτυχία έρχεται μέσα από τη συνάντησή μας με Τον Θεό και τον διπλανό μας . Ναι δίπλα σου οι άνθρωποι που ζεις μαζί τους , οι άνθρωποι που συναντάς καθημερινά είναι οι θησαυροί της καθημερινής σου ευλογίας . Αναπαύονται με ένα ζεστό σου χαμόγελο και με ένα γλυκό και παρηγορητικό σου λόγο .

Ένα λόγο που πηγάζει μέσα από την φλογερή καρδιά σου ,που αν εσύ το επιθυμείς ,μπορεί να ευωδιάζει Χριστό . Πλέον τα μάτια έκλεισαν στον αδελφό μας , γεμίσαμε αγωνίες και ανασφάλειες , φόβοι και άγχη  απέβησαν δυσβάσταχτα φορτία , μια φοβερή ρουτίνα . Μια μέρα κρύβει μια αιωνιότητα και εμείς σφαλίζουμε την ψυχή μας στο Φως, σε ένα Φως τόσο αληθινό , τόσο φωτεινό που δυο επιλογές μονάχα έχουμε ή να μας ζεστάνει ή να μας κάψει . Θέρμη ,αδέλφια μου όλη μας η ζωή , στοργή , αγκαλιά ΑΓΑΠΗ . ΑΓΑΠΗ ζωντανή όχι τυποποιημένη . Αγάπη θυσιαστική κι όχι ησυχασμένη .

ΘΥΣΙΑ τέτοια που να  ευωδιάζει αθανασία  και Χριστό . Την αγάπη την μετράς όχι μόνο στα λόγια  αλλά κυρίως στις θυσίες . Όχι του άλλου τις δικές μας . Θυσιάζομαι σημαίνει μπαίνω πρώτη στην φωτιά , δίνω μαρτυρία η ίδια  δεν περιμένω να μου προσφέρεις εσύ  νιώθω πως η δική μου αγάπη γνωρίζει ένα δρόμο την θυσία. Η  θυσία αδιαφορεί για τον θάνατο , τον υποτιμά , τον συντρίβει . Κάποτε οι χριστιανοί αγκαλιασμένοι έπεφταν στην φωτιά , στα θηρία να ομολογήσουν τον έρωτα τους για Τον Χριστό .

Τώρα τι πάθαμε; Θα μείνουμε στους εξωτερικούς τύπους και τα βαρύγδουπα λόγια ; Χρήσιμα είναι κι αυτά μα ο έρωτας χρειάζεται να τραφεί και η τροφή του έρωτα είναι μονάχα η θυσία . Κόβω τα δικαιώματά μου και σου χαρίζω τα πάντα κι ας μην δικαιωθώ δεν επιθυμώ να δικαιώνομαι , δεν θέλω επαίνους και βραβεία  διψάω . ΔΙΨΑΩ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ. ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ, ΓΙΑ ΦΩΣ, ΓΙΑ ΖΩΗ. Διψάω για μια σταγόνα κατανόησης, αποδοχής, αγκαλιάς μπορείς να μου σταθείς; Αντέχεις να  είσαι εκεί για εμένα; Ένας μοναχός ξαφνικά στο κελί του είχε την θαυμαστή ευλογία να αντικρύσει το πρόσωπο Του Χριστού μας.

Για μια στιγμή  θυμήθηκε πως είχε να διακονήσει στο συσσίτιο , τον περίμεναν οι φτωχοί να τους προσφέρει λίγο ζεστό φαγητό και έφυγε αφήνοντας στο κελί Τον Χριστό μας. Μόλις επέστρεψε εκθαμβωμένος διαπίστωσε ότι Ο Θεός μας ,Ο Ιησούς Χριστός τον περίμενε λέγοντας του  ΑΝ ΕΜΕΝΕΣ ΘΑ ΕΦΕΥΓΑ! Ο Χριστός κρύβεται στο πρόσωπο του διπλανού μας , του φτωχού , του άρρωστου , του κυνηγημένου , του διψασμένου για αγάπη . Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα λόγο αγάπης και παρηγορίας .Το μυστικό  είναι να μην περιμένεις να σου δοθεί αλλά  να έχεις την ευλογία και την χαρά να χαρίζεις πρώτος το δώρο . Γιατί η αγάπη είναι δώρο αθάνατο , μεγαλειώδες και μεγαλόψυχο. Αντέχεις να αγαπάς ; Αυτό έχει σημασία ! Αγαπώ σημαίνει θυσιάζομαι!

Αντέχεις να είσαι δροσιά στη ζωή των άλλων και τη δική σου ; Αυτό έχει ουράνια ευωδία . Να προσεύχεσαι , να θυσιάζεσαι δίχως να περιμένεις κάτι έτσι γιατί εσύ δεν το αντέχεις , δεν το βαστάς να μην αγαπάς .Και να θυμάσαι πως στην αληθινή , στην πύρινη αγάπη που καίει στο καμίνι της λάθη  κι εγωισμούς δύσκολα κάποιος γύρισε την πλάτη! Καλό κι ευλογημένο αγώνα αγάπης και προσφοράς!

Εμπνευσμένο από τις συνεντεύξεις και τα βιβλία    Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής  κ.κ. Νικολάου.