Σήμερα 8 Νοεμβρίου των Αγίων Παμμεγίστων Ταξιαρχών Γαβριήλ και Μιχαήλ και πασών των επουρανίων δυνάμεων ασωμάτων.
Εορτάζουν τα πρόσωπα αυτά που υμνολογούν τον Κύριο ακαταπαύστως.
Εορτάζουν τα πρόσωπα αυτά που φυλάσσουν τους ανθρώπους από μύρια κακά, που μας βάζουν τον καλό λογισμό, που δέονται για εμάς προς τον Κύριο και Θεό μας.
Εορτάζουν οι επουράνιοι άγγελοι οι οποίοι μας αγαπούν και αγωνιούν για την σωτηρία μας.
Εορτάζουν όμως και οι μοναχοί -ειδικά οι μεγαλόσχημοι- που έλαβαν το αγγελικό σχήμα και πλέον προσπαθούν να ζουν ως ασώματοι μέσα στα σώματά τους, που προσπαθούν να ζουν ως επουράνιοι πατώντας στη γη αρνούμενοι το κοσμικό φρόνημα των ανθρώπων, αρνούμενοι να συμφιλιωθούν με τις αδυναμίες τους, τα πάθη και την ροπή προς την αμαρτία.
Εορτάζουν οι μοναχοί που μαζί τους επουράνιους αγγέλους αγρυπνούν όταν ο κόσμος κοιμάται, που νηστεύουν όταν ο κόσμος λαίμαργα ικανοποιεί τα πάθη του, που παρθενεύουν όταν ο κόσμος καμαρώνει για την πορνεία του, που ακτημονούν όταν ο κόσμος επιζητά τον πλούτο.
Εορτάζουν οι μοναχοί μαζί με τους αγγέλους γιατί τους ενώνει αυτή η κοινή αγάπη, ο κοινός πόθος για τον Νυμφίο της ύπαρξής τους. Εορτάζουν αθόρυβα. Δεν δέχονται ευχές κοσμικές, ούτε επιζητούν κεράσματα τρυφής.
Μια ευχή τους αρκεί, “καλή μετάνοια και καλό παράδεισο”. Αυτή η ευχή -προτροπή- τους γεμίζει κουράγιο για να συνεχίσουν τον αγώνα τους, για να συνεχίσουν να ζούνε ως νεκροί για τον κόσμο. Τα ενδύματά τους μοιάζουν πιο πολύ με νεκρικά υφάσματα παρά με ρούχα ζωντανών. Μαύρα για το πένθος της αμαρτίας τους. Πενθούν γι’αυτούς, μα πενθούν και για και για τον κόσμο όλον. Και είναι αυτό το πένθος χαροποιό διότι έχει μέσα του την ελπίδα. Μια ελπίδα που γεννιέται από την πίστη στον Φιλάνθρωπο Κύριο που δεν μένει στην αμαρτία μας αλλά βλέπει την μετάνοιά μας.
Μαύρα τα ράσα τους. Τυλίγονται ως σάββανα νεκρών που όντως ζούνε. Οι μορφές τους πολλές φορές μοιάζουν βιβλικές, λες και βγήκαν μέσα από παραμύθια και φαντασίες. Κι όμως είναι αληθινές. Το “μεγάλο σχήμα” που φορούν με σύμβολα και γράμματα μοιάζουν ακαταλαβίστικα ιερογλυφικά ξένων λαών. Όλα όμως έχουν νόημα βαθύ.
Μοναχοί. Άνθρωποι της κοινωνίας και όχι των κοινωνικοτήτων. Άνθρωποι που αγαπούν γι’αυτό και προτιμούν να χαθούν. Προτιμούν να χαθούν από τα μάτια των πολλών, προτιμούν να παραιτηθούν από τα κοσμικά δικαιώματα ώστε να λευτερωθούν μέσα στο κάλλος της προσευχής και της υπακοής.
Οι μοναχοί ιερουργούν το μυστήριο του σταυρού που πηγή έχει την αγάπη. Για να τους καταλάβεις χρειάζεται να μην σκεφτείς λογικά αλλά καρδιακά. Τότε ίσως τους θαυμάσεις. Μα δεν θέλουν κάτι τέτοιο. Δεν θέλουν να τους συναντάς για να τους θαυμάσεις, αλλά για να ωφεληθείς πνευματικά, για ξεφύγεις πλέον από την μαλθακότητά σου, για να αφήσεις πλέον την πνευματική χαλαρότητα.
Να μιμηθείς τον τρόπο σκέψης τους, την αυταπάρνησή τους, την απλότητά τους, την ταπείνωσή τους, την υπακοή τους, την ασκητικότητά τους, μα κυρίως την αγάπη τους για τον Χριστό.
Εορτάζουν σήμερα οι άγγελοι.
Οι επουράνιες δυνάμεις.
Οι μοναχοί.
Μα και εκείνοι οι άνθρωποι που σαν άλλοι άγγελοι στέκονται δίπλα μας στις δύσκολες κυρίως στιγμές μας και μας παρηγορούν και μας συμβουλεύουν.
Ναι, εορτάζουν και εκείνοι οι άνθρωποι που είναι οι δικοί μας φανεροί άγγελοι που ο Θεός έφερε στην ζωή μας, των οποίων η παρουσία είναι μια ευωδία χαράς και ειρήνης, μια ευλογία κατανόησης και αποδοχής. Ο φίλος μας, ο συνάδελφος, ο/η σύζυγος, ο γονιός, το παιδί, ο γείτονας. Άγγελοι υπάρχουν παντού. Μας αγαπούν. Κι άλλες φορές αυτή η αγάπη τους γίνεται αισθητή σ’εμάς, κι άλλες ίσως όχι. Η αγάπη τους όμως για εμάς δίνει τις μάχες της μέσα στην καθημερινότητα πάντα.
Όλοι έχουμε τον άγγελο μας. Τον άγγελο που ο Θεός έστειλε από τον ουρανό και είναι πρόσωπο με όνομα και εμπειρία. Μα κάποιοι έχουν και την ευλογία να έχουν κι άλλον άγγελο που προέρχεται από εδώ, από τη γη που έχει όνομα και διεύθυνση που το χαμόγελό του, η φωνή του, η παρουσία του μαρτυρούν ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ότι ο παράδεισος για να βιωθεί θέλει τουλάχιστον δύο ενωμένους με τον Χριστό.
Όλοι έχουμε κάποιον άγγελο. Άραγε, εμείς είμαστε «άγγελος» για κάποιον;
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
