Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας
Στο Νοσοκομείο του Ευαγγελισμού από σήμερα ένας από εμάς, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, μέτοχος και αυτός στην πράξη του πολύτιμου δώρου της κτιστότητας, φιλάνθρωπος συνοδοιπόρος της δοκιμασίας των πιστών της εν Ελλάδι Ορθοδοξίας, στο ίδιο θεραπευτήριο που νοσηλεύεται ήδη και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. Δύο άξιοι και σεβάσμιοι Αρχιερείς και Προκαθήμενοι της Ορθοδοξίας νοσηλεύονται μαζί με πάμπολλους άλλους ασθενείς με covid. Δεν φέρουν τα αρχιερατικά τους διάσημα και όμως δεν τους λείπει κάτι: Έχουν ντυθεί την ταπεινή επαλήθευση της ανθρώπινης αδυναμίας τους, δεν υποστασιάζουν μια άφθαρτη ιδέα κληρικών αλλά κοινωνούν την ίδια κοινή ανθρώπινη φύση, την βιολογική συγκρότηση που έχουν όλοι οι ανθρώπινοι οργανισμοί.
Η έγνοια μας βρίσκεται στους δύο αυτούς Ποιμένες που έχουν αποδείξει την τόλμη της αγάπης τους για την Εκκλησία, στους γεμάτους καλοσύνη, γνώση στους θεσμικούς και ανοιχτούς σε όλες τις ιδέες ηγέτες, που έχουν μαρτυρήσει την ποιμαντική της αδιάστατης έγνοιας τους για το παρόν και το μέλλον των πνευματικών τους τέκνων. Μάχες που έχουν δώσει, θεανθρώπινες στιγμές που έχουν ζήσει κάποιες που ξέρουμε και άλλες αφανείς. Σε τούτη όμως τη μάχη στα όρια του covid γεννιέται η άλλη Ελπίδα προς τον Αναστάντα, προς τον συμπάσχοντα μα και πανσθενουργό Θεό. Γνωρίζουν καλύτερα από εμάς ότι «Η γαρ δύναμίς τους εν ασθενεία τελειούται», μετέχουν στο προνόμιο της δύναμης της αδυναμίας που ως μεγαλειώδες, ανήκει μόνο στον κάτοχο της αλήθειας της ζωής και έμπονα βιώνουν το «πάσχω άρα υπάρχω».
Βαθιά ανθρώπινες στιγμές που δίνουν την ευκαιρία να μοιραστεί ο πόνος και με τον απέναντι, να δώσουν και να πάρουν κουράγιο από τους ανθρώπους που βρίσκονται στο διπλανό κρεβάτι.
Να αναφέρω ότι άκουσα να λένε το πρωί στον Ευαγγελισμό εκεί από όπου πέρασε ο Αρχιεπίσκοπός μας για να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις, δύο νοσηλεύτριες που βρίσκονταν κοντά: «….Ο Ιερώνυμος δεν είναι; Ναι εδώ είναι κοντά μας, ο Παππούλης μας είναι, περαστικά σας Πάτερα….» έλεγαν, άλλοι χειροκροτούσαν και ένας ηλικιωμένος δάκρυζε, πολύ τρυφερές στιγμές που εκφράζουν απλότητα και εγγύτητα. Υπάρχει καλύτερο φάρμακο από αυτή την καρδιακή προσέγγιση των πιστών σε συνεργασία με το Έλεος Του; Οι άνθρωποι που τους συναντούν στο νοσοκομείο δεν αρκούνται σε βαρύγδουπους τίτλους αλλά τους λένε με το όνομά τους «ο Ιερώνυμος», όπως λένε στην Αλβανία «ο Αναστάσιος», ενδεικτικό πόσο τους νιώθουν ως σάρκα από την σάρκα τους, ως μέλη του Σώματός Του και της κοινωνίας μας που – υπό αντίξοες συνθήκες – αντέχει να ζει.
Μακαριώτατοι, οι ταραγμένοι καιροί μας έχουν ανάγκη από την καταλλαγή σας, τη μετριοπάθεια και τη σωφροσύνη σας. Βοηθάει τόσο η παρουσία σας με ότι σημαίνετε και είστε: Εκκλησιαστικοί, σοφοί, φιλάνθρωποι! Ως τώρα έχετε γίνει «σημείον» καθώς έχετε δώσει πολλές μάχες και έχετε βγει νικητές. Η παρουσία σας στον Ευαγγελισμό λέει ότι κανείς δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα, η παρουσία σας στον Ευαγγελισμό λέει ότι είστε κοντά στους ανθρώπους και στο σταυρό τους, παρόντες στο νύν της δοκιμασίας όσο και στη μελλοντική χαρά της ανάστασης που δεν αργεί. Ως άνθρωποι του πνεύματος που σημαδεύετε δρόμους, παραπέμψτε μας στη Χάρη που δίνει την υπομονή να αντέξουμε, να αντικρύσουμε τη χαρισματικότητα της ασθένειας, ώστε να αναδυθεί μια πίστη πέρα από την ειδωλοποιήση, ή την αποστειρωμένη εκδοχή της.
Μέσα και από τη δική σας νοσηλεία η κοινωνία είθε να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο, είθε να υποκύψει στο φόβο λιγότερο, είθε να διδαχθεί να σταματήσει να θεωρεί επαίσχυντο «στίγμα» το να νοσήσει κάποιος από covid, να δει τον ασθενή που εσείς διακονείτε τόσα χρόνια, όπως το βλέπει ο Χριστός. Να σεβαστεί τους ειδικούς και αρμοδίους που εσείς τόσο εμπιστεύεστε και εξανθρωπίζουν την επιστήμη, να σταθεί με ευγνωμοσύνη στο ηρωικό νοσηλευτικό προσωπικό που ακάματα και με κίνδυνο της ζωής του δίνει μάχη αυτή τη στιγμή. Προσευχόμαστε να αναρρώσετε γρήγορα και να επιστρέψετε στα καθήκοντά σας και πρώτα ο Θεός να περάσει και αυτό όπως και για όλους τους ασθενείς μας.
