Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας
Η αδυναμία του ανθρώπου έναντι των μεγάλων γεγονότων της ιστορίας, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής. Απώλεια, πόνος, μοναξιά μαστίζουν το είναι του πολιτισμού. Η πανδημία φαίνεται να επισκιάζει το νόημα των εορτών και η αγωνία της παγκόσμιας κοινότητος επιτείνεται.Παρά την «πολύχρωμη απελπισία του καιρού μας», ο άνθρωπος δεν παραιτείται από την ελπίδα για ζωή και για τον Χριστιανό η ελπίδα είναι Θεανθρώπινη και έχει πρόσωπο.
Ο Άπειρος του λοιπού δεν μένει υπέρτατο όν, αλλά υπάρχει στις διαστάσεις τις δικές μας. Ο Φιλάνθρωπος Χριστός υπάρχει στα όρια του ανθρώπου, προσλαμβάνει στο έπακρο το μυστήριο του πόνου του, ενδεδυμένος την απλότητα της ανθρώπινης φύσης:«Ἦταν πλούσιος κι έγινε για χάρη μας πτωχός, για να μπορέσουμε εμείς να πλουτίσουμε με την πτωχεία Του»(Β ΄Κορ. 8,9).Έρχεται να νιώσει την αποτυχία μας,μας αγαπά, πάνω από το κύρος της Θεότητάς Του.Από το βάθος του σπηλαίου, η Ανατολή των Ανατολών, ο Λόγος που ενεργεί σε κάθε άνθρωπο στο ιερό της καρδίας του εκεί που τελεσιουργείται το απ΄αιώνος αποκεκαλυμμένο μυστήριο.Γίνεται ο ίδιος το νόημα, το δώρο της ύπαρξης και όλα ανανοηματοδοτούνται.
Στην ιερότητα που διανοίγεται στις δύσκολες πλην Άγιες μέρες που ακολουθούν, στη συλλειτουργία των σταυρικών στιγμών και γλυκασμού των καρδιών, μέσα στον αποκαμό και στον διάλογο με τον Θεό, η πίστη μας στο μυστήριο της Σαρκώσεως Του Λόγου, υποκύπτει στην Αγάπη Του και προϋποθέτει την αφτιασίδωτη ψυχή και την ταπείνωση η οποία μεταμορφώνει σε άρχοντες όσους βιώνουν την «εν ημίν ελπίδα», διότι «ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ, ος εστίν Χριστός Κύριος».Την ελπίδα που ακόμα και όταν εμείς την εγκαταλείπουμε εκείνη δεν μας διαψεύδει.
Οι ωδίνες της Γεννήσεώς Του, έρχονται να συναντήσουν τις οδύνες της ανθρωπότητας που προσδοκά την μεταμόρφωση του κόσμου. Μεταμόρφωση που συντελείται στο πεδίο της μάχης που δίνεται σήμερα από τον ιατρικό και νοσηλευτικό κόσμο και αναδεικνύει μια άλλη Ελλάδα μεγάλη και δυνατή.Μέσω της υπεράνθρωπης προσπάθειας και τόλμης της επιστήμης όσων με κίνδυνο να νοσήσουν – υπερβαίνουν εαυτούς και περιθάλπουν με αγάπη τους ασθενείς που προσβλήθηκαν από τον κορωνοϊό, ως έκφραση δοξολογίας προς Εκείνον.
Η ανιδιοτελής και θυσιαστική προσφορά τους υπερβαίνει ακόμη και αυτόν τον ίδιο τον ηρωϊσμό. Είναι πέρα και από αυτά τα σύνορα της αγάπης καθώς η αναμέτρηση με τη θνητότητα συνεχίζεται. Πρόκειται για χειροπιαστή ελπίδα ότι γεννάται μια νέα πραγματικότητα ευθύνης, προστατευτικού σεβασμού για την ζωή και την ανθρωπότητα. Για την ανάδυση του ανθρωπισμού που δεν μένει όραμα αλλά γίνεται πραγματικότητα εμπνέεται από την Ενσάρκωση Του, και μεταγγίζει στο παρόν την αιωνιότητα με όλα της τα αγαθά.
Αδελφοί, μόνο εκείνος που εισήλθε στη χώρα και τη σκιά του θανάτου και ένιωσε το σκοτάδι να τον τυλίγει, μπορεί να ατενίσει το μυστήριο της Ζωής. Μόνο εκείνος που αντέχει να γκρεμίζει είδωλα μπορεί να προσκυνήσει «εν πνεύματι και αληθεία» τον Συμπάσχοντα Θεό που έρχεται να γευθεί ανεστιότητα, για να μας ξαναδώσει τον Παράδεισο.Μόνο εκείνος που όντας ασθενής του αρκεί να είναι κοντά Του χωρίς την αλαζονεία μιας αυτόνομης υγείας μακριά Του.Μόνο Εκείνος που μπορεί να δει τη χαρισματικότητα της ασθένειας, ως σκαλοπάτι αυτογνωσίας, τον πόνο ως δρόμο προς το προνόμιο μιας άλλης δύναμης, μπορεί να δει όσα μας δυσκολεύουν ως πολύτιμα υλικά αυτοσυνειδησίας για να προχωρήσουμε στην αλλαγή όχι μόνο του εορταστικού σκηνικού αλλά και των προτεραιοτήτων της ζωής μας.
Μέσα από τα πνευματικά Χριστούγεννα της Εκκλησίας ας δούμε στο βάθος της σημερινής κρίσης, στο ιλαρό Φως της Ενσαρκώσεως τον Ερχόμενο Χριστό, που προσμένει χωρίς να επιβάλλει, αγωνιά μέχρι το τέλος του κόσμου, ανανεώνει την πρόσκληση στην ελπίδα και ανακαινίζει την ζωή.
Το «Νέον παιδίον» ήλθε.Η σκιά παρήλθε,ο ήλιος της δικαιοσύνης ανέτειλε!
Έτη πολλά!
