Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας
«Και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψυχίων των πιπτόντων από της τραπέζης αυτών». Μια γυναίκα που δεν θεωρεί άξιο τον εαυτό της για οτιδήποτε παραπάνω από ένα σκυλάκι και δεν απαιτεί τίποτα, της αρκεί που είναι κοντά Του. Η έσχατη Χαναναία που ο Θεός ανυψώνει: Τη θέση της γυναίκας, τη θέση του ανθρώπου και επενδύει στην ποιότητα της ισότιμης σχέσης, Θεού και γυναίκας. Όταν απουσιάζει ο φόβος, εκεί παρουσιάζεται ο Θεός, που ξέρει να ακούει, να αφουγκράζεται, δεν βιάζεται. Εκείνη δεν πτοείται, ούτε απογοητεύεται, ξεπερνά ό,τι ξέρει και προσφέρει στο Θεό ότι είναι, κάνοντας τον πόνο της δρόμο.
Όσο ουσιαστικότερη είναι η εσωτερική κραυγή της απόγνωσής της τόσο πλουσιότερο δωρίζεται το έλεος Του. Επιμένει να παρακαλεί τον Χριστό, εξακολουθεί να πιστεύει σε Εκείνον γιατί την έχει πείσει η αλήθεια του Αγαπώμενου. Δεν συμπεριφέρεται καθώς πρέπει ούτε με σκοπιμότητα αλλά καθώς η αγάπη την εμπνέει και καθώς η καρδιά της την αναγκάζει. Η εμπιστοσύνη στον Ζώντα Θεό σε ζωντανό πρόσωπο, γίνεται σχέση με Εκείνον που αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, χωρίς διάκριση φύλου.
Αυτό που έχει σημασία είναι να επιμείνουμε και να παραμείνουμε στην εκζήτηση της χάρης Του που δεν είναι υπόκειται σε αναλύσεις, δεν είναι νοησιαρχία αλλά έκσταση, νηφάλια μέθη, προσευχή. Τα ψιχία της αγάπης συναντούν τα όρια της Θεότητας και εκεί γίνεται η αρπαγή της Χαναναίας που «νίκησε» τον Κύριο με την ταπείνωση, τον λύγισε με την φωτιά της εκστατικής της αγάπης. Η Χαναναία θεολογεί, χωρίς να το επιζητά δείχνει το δρόμο της Θεογνωσίας,τον τρόπο να γινόμαστε Εκκλησία.
Η στάση του Χριστού μας λέει ότι δεν κατατάσσεται ο Θεός σε ανθρώπινα καλούπια και δεν λειτουργεί με τα δικά μας μέτρα, δεν αρκείται σε οπαδούς. Δεν απολύει οποιονδήποτε τον αναζητά ταπεινά αλλά έντιμα, έστω και αν φαίνεται ότι είναι απών.
Η στάση του Θεανθρώπου, εικόνα του Ανθρώπου και αυτοαξία για εμάς τους χριστιανούς: μήνυμα υπέρβασης στερεοτυπικών αντιλήψεων που έχουμε για την πίστη, μια πρόσκληση να μη βιαζόμαστε να γινόμαστε εύκολοι ταξιθέτες, αυταπατώμενοι ότι ελέγχουμε το θέλημά του Θεού αλλά να επιμένουμε να βρισκόμαστε κοντά Του.
Στην Ευαγγελική αφήγηση της Χαναναίας όση σημασία έχει η θεραπεία της κόρης άλλη τόση έχει και η επίμονη αγάπη της Χαναναίας που αναδεικνύει την ζωή και αντανακλά το πρόσωπο του Χριστού. Η σχέση ισότιμη Χριστού και Γυναίκας. Διότι σε Εκείνον, ο ανδρισμός ως ένα από τα χαρακτηριστικά του προσώπου, δεν υπηρετεί τον εαυτό του, αλλά τον άνθρωπο, το πρόσωπο. Δεν νοείται ανδρισμός αυτοεγκλεισμένος σε αρρενοκρατικό πρότυπο αλλά χάρισμα προς οικοδομή του Σώματός Του. Αν η ανδροκρατία έχει καταρριφθεί, το ανδροκρατικό στερεότυπο δεν αποτελεί ανδρισμό και οι αληθινοί άνδρες δεν έχουν καμία ανάγκη να “αγιοποιηθούν”, ούτε κάνουν χρήση του «αξιώματος» τάχα του ανδρισμού τους!
Επιπλέον ο αληθινός ανδρισμός σέβεται τους ανθρώπους και δεν τους χρησιμοποιεί. Η επιτυχημένη ανδρικότητα είναι πέρα από την κοινωνική αναγνώρισιμότητα και πάνω από αυτά τα κριτήρια τίθεται το ήθος του άνδρα που έχει όριο, τιμή και αξιοπρέπειά όπως τον περιγράφει ο Χρυσόστομος, ως ανδροφροσύνη που βρίσκεται και σε γυναίκες όπως η Χαναναία!
Άλλωστε το ζητούμενο, είναι να γίνει κάτι πολύ, κύριος των πράξεών του, με αυτοπειθαρχία που δεν εκμεταλλεύεται την “εξουσία” του με τη θέση του να κενώνεται μπροστά στο μέγεθος της ευθύνης του: Εν ελευθερία και αγάπη που δεν είναι συνταγή, αλλά άρνηση του αφανισμούτου προσώπου, τα δύο φύλα είναι ίσα όχι όμως ίδια και η Εκκλησία, διακονεί την Ενότητα ως κοινότητας προσώπων, πέρα από τη μαζική συνύπαρξη κατά των διακρίσεων.
