Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ι. Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας

Ο Σταυρός είναι το πρώτο και το έσχατο προνόμιο που ανήκει στην εκκλησία και όχι το σημείο μιας ένδοξης αναπόλησης. Πέρα από τη συναισθηματική ή ηθικοδιδακτική του αναφορά, για τη ζωή του Χριστιανού, αποτελεί δήλωση σύμπλευσης με τον τρόπο που ο Χριστός υπάρχει: Ζωή ως αγάπη εν ελευθερία. Η εικόνα της Σταυρώσεως δεν μας παρουσιάζει τον πόνο κάποιου που υποφέρει από τις πληγές των καρφιών του, δεν μας εγκλωβίζει στο πένθος, αλλά μέσα από τη γαλήνη του Ενός, του Βασιλέως της Δόξης που αναπαύεται στο σταυρό προσφερόμενος εκούσια «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας», μας παραπέμπει στην ατελεύτητη αύξηση, στην εν τω σταυρώ και δια του σταυρού αγάπη Του, που ενσαρκώνει και αποκαλύπτει τον πυρήνα του Ευαγγελίου της σωτηρίας.

Ο Θεός δεν χρησιμοποιεί το φόβο, δεν επενδύει στη βία, αλλά επιλέγει εκούσια τη θυσία του εαυτού Του από την θυσία άλλων, προτιμά το Σταυρό της αδυναμίας, σε ένα κόσμο που ασφαλίζεται στη δύναμη. Δεν έχει οπαδούς, αλλά μαθητές. Στο Σταυρό, εν Χριστώ ταυτίζεται ο θύτης με το θύμα. Γιατί :«Πολλοί Ιησοί, πολλοί Χριστοί αλλά εις ο Εσταυρωμένος». Κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή «Τα φαινόμενα πάντα δείται Σταυρού..» Το κριτήριοτου Σταυρού, ωςμυστήριό Του στο έργο της Οικονομίας του Θεού, σημαίνει ότι η αγάπη ή είναι θυσία ή αλλιώς δεν μπορεί να είναι αγάπη και ο σταυρός χειροπιαστό σύμβολο της αγάπης Του για τον άνθρωπο και για ολόκληρη την κτίση. Οι φίλοι του σταυρού Του, στέκονται στο γνώριμο Γολγοθά και μαρτυρούν στον κόσμο ότι το τέλος δεν έχει τον τελευταίο λόγο και μπορεί να γίνει νέα αρχή. Η οδύνη μπορεί να γίνει παρηγοριά σε όσους κρατούν το νου τους στον Άδη χωρίς να απελπίζονται μέσα στη σταυροαναστάσιμη ζωή, όπου «διὰ του σταυρού» έρχεται ἡ όντως χαρά που φτάνει στην κορύφωσή της, όχι μετά αλλά μέσα από τις δοκιμασίες. Εκεί που η απουσία, παραπέμπει σε μια αέναη παρουσία που γκρεμίζει τα είδωλα για να αναδυθεί ο όντως Ων. Οπότε αν όντως καμώνομαι τον ορθόδοξο ομολογητή, σημαίνει ότι επιλέγω να σταυρώνομαι χωρίς να σταυρώνω, όπως οι πρώτοι μάρτυρες και κήρυκες του Ευαγγελίου, θεωρούσαν πως μόνο ένα πράγμα έπρεπε και όφειλαν να κάνουν γνωστό: Τον Χριστό και μάλιστα Εσταυρωμένο. Για τι άλλο να καυχηθούν, παρά για τον Σταυρό του Χριστού που μας έδωσε την ελευθερία, κατά τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης, τη δυνατότητα να ζήσουμε στο μέγιστο που έρχεται μόνο αν είμαστε έτοιμοι να δούμε με γνώμονα το σταυρό Του στο μέγιστο και όχι φοβικά.

Θυσιάζομαι σημαίνει εμπιστεύομαι Αυτόν που θυσιάστηκε και αποτελεί Ζωή, δίνω προτεραιότητα στη ζωή πέρα από τις ιδεολογίες. Κατακλύζομαι από αιωνιότητα, αφήνω το χώρο στο νυν ελεύθερο για να έρθει Εκείνος που σώζει όλους. Η πορεία μιας θεολογίας έντιμης με το Θεό και συνεπούς με τον άνθρωπο δεν μπορεί παρά να είναι πορεία σταυρική, μιας Εκκλησίας που δεν κρύβει τον σταυρό Της, αλλά τον χαίρεται και τον χαιρετίζει, τελώντας τους Χαιρετισμούς του χριστοφόρου και ζωηφόρου σταυρού, μαρτυρεί τη θέση που έχει στην πίστη της η όντως χαρά. Μην ζητάμε να ζήσουμε οποιαδήποτε ανάσταση, όταν μάλιστα παρακάμπτει το Σταυρό γιατί δεν θα είναι η Ανάστασή Του. Άλλωστε «όποιου του μέλλει Ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει». Οπότε ο Γολγοθάς με Χριστό αποκτά άλλη διάσταση και κάτω από τον Σταυρό Του, δεν έχουμε λύπη απαρηγόρητη, αλλά συλλείτουργο δοκιμασιών μὲ αγαλλίαση, θλίψη και παράκληση. Να δούμε με τα μάτια ανοιχτά την αλήθεια του θανάτου, χωρίς να τη μακιγιάρουμε για να την παραστήσουμε ψεύτικα ζωντανή. Αφού για τη ζωή περνάμε από το θάνατο και ό θάνατος δεν μπορεί να είναι ωραιοποιημένος. Όσο ανακαίνιση είναι ο σταυρός,άλλο τόσο δεν είναι εξωραϊσμός, ή άνεση, αλλά απάρνηση και υπέρβαση.

Ο Χριστός πόνεσε, κι από τότε ο πόνος πήρε άλλο νόημα, άγιασε.Σταυρώθηκε ο Νυμφίος, ο μανικότατος εραστής του ανθρώπου και από τότε νικήθηκε ο θάνατος. Ο Βασιλεύς της Δόξης δεν είναι όλλος από τον Εσταυρωμένο, τον ύπτιο νεκρό επάνω στον επιτάφιο.

Στη χαρά ποὺ φύεται απὸ το σταυρό της μετάνοιας, οι πιστοὶ ως έτοιμοι από καιρό γιὰ το θέλημα Του, έχουμε – μέχρι τα έσχατα – τον Σταυρό ως «φύλακα της Οικουμένης» και ως τρόπο που δεν προτείνει ψευδαισθήσεις ή εγκόσμιες ικανοποιήσεις αλλά την οδό της άσκησης που αναπαύει την ανθρώπινη φύση βαθύτερα. Το σταυρό της αγάπης Του ως σύμβολο – αποκαλυπτικό της ζωής που συνιστά την Εκκλησία και της ελπίδας των πιστών που αποτυπώνεται τελικά πάνω στα μνήματα των κεκοιμημένων, βεβαιώνοντας την είσοδό τους στη «χώρα των ζώντων» στη βασιλεία του Θεού.