Την Κυριακή 4η Ιουλίου τ.έ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ακολουθούμενος από τον Παν. Αρχιμ. π. Θεόκλητο Παρδάλη και τον Διάκονό του π. Αμφιλόχιο Χάϊτα, επεσκέφθη την Ενορία των Εισοδίων της Θεοτόκου Στανού, την Ενορία για την οποία υπερηφανεύεται η Μητρόπολή μας ότι είναι η πλέον πολύτεκνη Κωμόπολη της Χαλκιδικής και οχι μόνο. Τον υπεδέχθη σύμπας ο Λαός της Κωμοπόλεως και ο πολιός συνταξιούχος Δάσκαλος και Εφημέριος του Ναού Αιδ. Πρωτ. π. Νικόλαος Χαλκιάς, που επί εξήντα περίπου χρόνια διακονεί την Εκκλησία,όντας υιός Ιερέως .
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος ανεφερθείς στην Ευαγγελική Περικοπή της Β΄ Κυριακής Ματθαίου ( Ματθ. δ 18-23), ανέλυσε την θεοδίδακτη αρετή της υπακοής, που οι Μαθητές του Κυρίου επέδειξαν στον Διδάσκαλό τους, σαν Εκείνος τους γύρεψε να εγκαταλείψουν το πλοίο, τη θάλασσα και τον πατέρα τους και να Τον ακολουθήσουν, για να γίνουν αλιείς ανθρώπων (Ματθ. δ 22)…
Υπακοή είναι, είπε ο Δεσπότης, το ” να μην εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του σε κανένα καλό μέχρι το τέλος της ζωής του.” ( Όσιος Κάλλιστος Ξανθόπουλος). Σαφέστερα ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος θα πει: Υπακοή είναι ” Άρνησις ψυχής οικείας παντελής, δια σώματος επιδεικνυμένη εναργώς… μνήμα θελήσεως και έγερσις ταπεινώσεως… εκούσιος θάνατος, αφοβία θανάτου”,δηλαδή,’’ Yπακοή είναι η παντελής απάρνηση της ψυχής μας, που φανερώνεται εναργέστατα μέσα από το σώμα μας… είναι ο τάφος της θελήσεώς μας και η έγερση της ταπεινώσεως… είναι εκούσιος θάνατος και αφοβία θανάτου”!
Και κατέληξε ο Σεβασμιώτατος: << Η υπακοή στον ασκητικό χώρο θεωρείται ως απάρνηση της ανυπακοής, ως κατάργηση του ‘’γλυστρήματος’’ του Αδάμ στον Άδη, κατά τον άγιο Διάδοχο Φωτικής αλλά και το αίτιο της ανακαινίσεως και αθανασίας μας. Υπακοή βέβαια δεν σημαίνει δουλικότητα ή άρνηση της προσωπικής μας ελευθερίας που ευτελίζει τον άνθρωπο, αλλά είναι υπεύθυνη και ελεύθερη πράξη που χαριτώνει τον άνθρωπο. Στην ορθόδοξη παράδοση η υπακοή δεν χρησιμοποιήθηκε, ούτε θεωρήθηκε ως μέσο καταναγκασμού και καταπατήσεως της αξίας της ελευθερίας του προσώπου, ούτε ως ‘’δεκανίκι’’ οιουδήποτε “αλαθήτου’’, αλλά βιώνεται ως υπεύθυνη και άκρως ελεύθερη και εκούσια πράξη που χαριτώνει τον άνθρωπο!>>
