Τοῦ Πτολεμαΐδος Ἐμμανουὴλ
Ὡς συμπρεσβύτερος σὲ χρόνους παλαιοὺς θεωρῶ χρέος μου νὰ γράψω σήμερα γιὰ τὸν ἤδη κοιμηθέντα πατέρα Παντελεήμονα, τὸν πρωτοπρεσβύτερο, τὸν αὐθεντικό, τὸν γνήσιο καὶ ἀληθινὸ ἱερέα Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Προσπαθῶντας νὰ βρῶ ἐπίθετα γιὰ νὰ καταθέσω στὴν μνήμη του στέκομαι σ’ ἕνα ποὺ τὸν χαρακτήριζε ἰδιαίτερα. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ ἐπίθετο δ ί κ α ι ο ς . . . ! «Ἠγάπησε δικαιοσύνην» καὶ πορεύθηκε ἐν δικαιοσύνῃ σ’ ὅλο τὸ κύκλο τῆς μακρᾶς βιοτῆς του.
Συνεδύαζε τὸ δίκαιον μὲ διάκριση καὶ ἀγάπη.
Δύσκολος συνδυασμός.
Νὰ μπορεῖς νὰ διακονῆς ἐν δικαιοκρισίᾳ καὶ νὰ προάγης τὴν ἀγάπη συγχρόνως μέσα στὸ σῶμα τῶν «ἀδελφῶν» συμπρεσβυτέρων…
Ὁ πατὴρ Παντελεήμων Μαρκαντωνάκης ἰσορροποῦσε τὴν ὅλη στάση τῆς ζωῆς του μετουσιώνοντάς την μέσα στὴν «ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος» «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης». Ὅταν ἔλεγες ἅγιο Ἀντώνιο πάντα ἐννοοῦσες πατέρα Παντελεήμονα. Ἦταν «τεῖχος καταφυγῆς» πολλῶν καὶ λιμάνι καταπαύσεως. Κληρικὸς σοβαρός, συγκροτημένος, ἀκέραιος, ἕνας ἀληθινὰ γαλήνιος κυματοθραύστης…
Εὐχαριστῶ τὸ Θεὸ ποὺ συμπορεύθηκα μαζί του σὲ χρόνους ποὺ ὁ ἰντρικισμὸς καὶ τὸ ψευδάδελφον ἀνθοῦσε…, στὸν πατέρα Παντελεήμονα εὕρισκες λύσιν σωτήριον.
Βλέπετε ὁ πατὴρ Παντελεήμων δὲν μποροῦσε νὰ κατέβη καὶ νὰ συγκατανεύση στὸ ἄδικο. Μέσα στὸ εἶναι του ὑπῆρχε ἔντονη ἡ ζυγαριὰ τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀνύψωσης τοῦ τραυματισμένου προσώπου τοῦ κάθε ἀδελφοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος του στὶς τότε συνάξεις ἦταν καταλυτικός.
Σεβόμενος πάντοτε τὸν τῆς ἐκκλησίας θεσμὸν καὶ τὸν ἐπίσκοπο, «ἔφευγε» τὴν κολακεία καὶ εἰσηγῆτο πάντοτε μὲ διάκριση τὴν κατὰ τὸ ἀνθρώπινον δικαίαν κρίσιν ὑπὲρ τοῦ ἀδικημένου ἢ καταπιεσμένου ἀδελφοῦ. Κι αὐτὸ τὸ πλήρωσε κάποτε μὲ ἀπομάκρυνσι…Ὅμως ποτὲ δὲν ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν ἀγαπημένο ἅγιο Ἀντώνιο. Κάθησε ὄρθιος ἐκεῖ μὲ τὸ πετραχῆλι του τὸ τετιμημένο καὶ ἅγιο γιὰ ν’ ἀναπαύη πολυάριθμες ψυχὲς πού ΄βρισκαν ἀπάγγιο στὴν δικαιοκρισία τῆς ἀγάπης του.
Πατέρα Παντελεήμων. Δίκαιε, ἀληθινὲ καὶ ἀκατάκριτε, πρὶν μερικὰ χρόνια μαζὶ συνοδεύσαμε στὴν μακαρία ὁδὸ τὴν ἁγία σου πρεσβυτέρα.
Σήμερα προπορευομένου τοῦ δικοῦ σου ἱεροῦ σκηνώματος σὲ συνοδεύουν ὅλοι οἱ συμπρεσβύτεροί σου εἰς τὴν αἰώνιον ἀνάπαυσιν.
Σ’ εὐχαριστῶ ποὺ μὲ ἄκουσες πολλὲς φορὲς καὶ συγχρόνως μὲ τίμησε ἡ ψυχή σου μὲ τὸ δίκαιον τῆς ἀγάπης σου. Τὰ λόγια μου πενιχρὰ καὶ ἐλάχιστα μπροστὰ στὸ μέγεθος τῆς προσφορᾶς Σου.
Γνήσιε γόνε τῆς Κρητικῆς γῆς τὸ ἄψευστόν σου στόμα μαζὶ μὲ τὰ τῆς δικαιοσύνης ἔργα σου ἂς εἶναι τὰ τεκμήρια τῆς ἀπολογίας σου στὸν μ ό ν ο δίκαιο Κριτή.
Τώρα ποὺ θὰ ἐγερθῆς μὲ σῶμα πνευματικὸ καὶ ἄφθαρτο, εἰλικρινὰ σὲ ἱκετεύω ἱκέτευσε τὸν Θεὸ καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ καὶ ἐλαχίστου.
Φιλῶ τὸ χέρι σου γνήσιε λειτουργὲ τοῦ Ὑψίστου.
Οἱ εὐχές Σου ἂς συνοδεύουν τὰ πολὺ καλὰ παιδιά σου καὶ ὅλη σου τὴν ἁγία οἰκογένεια πρεσβεύοντας γιὰ τὸ Περιστέρι ποὺ ἀγάπησες καὶ σὲ ἀγάπησε. Ἡ δὲ παρουσία πλήθους πνευματικῶν σου παιδιῶν κατὰ τὴν Ἐξόδιόν σου, μὲ τὸν ἐπικεφαλῆς τῆς Δημοτικῆς Ἀρχῆς, κ. Παχατουρίδη, προεστῶτος τοῦ ἁγίου Τοποτηρητοῦ Σεβασμιωτάτου Ἰλίου κ. Ἀθηναγόρου ὁμοῦ μετὰ χορείας πολλῶν ἠγαπημένων σου συμπρεσβυτέρων, μαρτυροῦν τῆς προσφορᾶς σου τὸ μοναδικόν.
Ἀπὸ τῆς σήμερον ὁ Παράδεισος μετὰ Σοῦ…!
«Χριστὸς σὲ ἀναπαύση ἐν χώρᾳ Ζώντων καὶ Πύλας παραδείσου ἀνοίξη Σοι…»
