Του Νεκτάριου Ν. Παυλάκη, Θεολόγου
Τήν Κυριακή 21 Nοεμβρίου, ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Εἶναι μία ἐκ τῶν θεομητορικῶν ἑορτῶν κατά τήν ὁποία ἑορτάζουμε τήν ἀφιέρωση τῆς τρίχρονης τότε Μαρίας, στόν ἴδιο τόν Θεό, ἐκ τῶν δικαίων γονέων της, τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα. Ἡ Μαρία παραδόθηκε στόν Ἀρχιερέα Ζαχαρία, τόν πατέρα τοῦ Προδρόμου καί τό πνευματικό αὐτό θησαύρισμα τῆς ἐκκλησίας, ἐτέθη στό ἐπί τῆς γῆς θεῖο καί οὐράνιο θησαυροφυλάκιο, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων.
Στόν ἱερό αὐτό χῶρο, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἠδύνατο νά εἰσέλθει μόνον ὁ Ἀρχιερεύς καί αὐτό συνέβαινε μόνον μία φορά τόν χρόνο, κατά τήν ἡμέρα τοῦ ἐξιλασμοῦ. Ἐκεῖ ἐφυλάσσετο ἡ κιβωτός τῆς διαθήκης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο.
Παρατηροῦμε λοιπόν τόν σπουδαῖο αὐτό συμβολισμό. Ἀφενός ἡ κιβωτός τῆς διαθήκης καί ἀφετέρου ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.
Ἡ ἑορτή αὐτή ἔχει μεγάλη σημασία γιά τήν σωτηρία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως μέ τήν εὐρεία ἔννοια καί γιά τόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς μέ τήν στενότερη ἔννοια. Ἡ σημασία της δέν ἐπικεντρώνεται μόνο στό γεγονός αὐτό καθαυτό στό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἡ ἑορτή αὐτή ἔχει δύο προοπτικές.
Ἡ μία εἶναι ἡ πνευματική, ἤτοι ἡ προετοιμασία πού πρέπει ὅλοι μας νά φροντίζουμε νά κάνουμε καί ἡ ἄλλη εἶναι ἡ ἀφιέρωση. Ἡ ἀφιέρωση στό Θεό δέν γίνεται διανοητικά. Εἶναι μία διαδικασία ψυχοσωματική καί προϋποθέτει τήν βιωματική προσέγγιση. Οὐσιαστικά εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου»(Κατά Μάρκο ιβ΄ 30).
Ἡ προετοιμασία καθίσταται ἐφικτή μέσω τῆς συμμετοχῆς μας στά ἱερά μυστήρια τῆς ἐκκλησίας μας. Μέσω τῆς πάταξης τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τοῦ κοσμικοῦ μας θελήματος. Τόν τρόπο μᾶς τόν ὑποδεικνύει κατά πρῶτον ἡ Θεοτόκος, καί ἀκολούθως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μέσα ἀπό τήν ἔνσαρκη οἰκονομία Του. Τρόπος εἶναι ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη, πράξη εἶναι ἡ ὑπακοή στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἡ προσευχή.
Ἡ ἀφιέρωση, εἶναι ἐκκούσια θυσία, εἶναι προσφορά ἀγάπης, εἶναι ἡ δυνητική μας πορεία πρός τήν θέωση. Τό «σκεῦος», ἡ Παρθένος Μαρία, εἰσῆλθε εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἀφιερώνοντας τόν ἑαυτό της στόν Θεό. Μᾶς καλεῖ καί ἐμᾶς συνειδητά νά τήν ἀκολουθήσουμε: νά συνεισοδεύσουμε μαζί της καί νά ἀφιερώσουμε τήν ζωή μας στό Θεό. Νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιό χοϊκό ἄνθρωπο καί νά ἐνδυθοῦμε τόν νέο. Νά προσφέρουμε τήν ὕπαρξή μας στόν Θεό λέγοντας: «Τά σά ἐκ τῶν σῶν, σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».
Ἡ ἐκκλησιολογική σημασία τῆς ἑορτῆς, συνίσταται στήν ὑπέρβαση. Ὑπέρβαση τῆς πεπτωκυίας ἀνθρωπίνης φύσεως καί τήν ἀποκατάσταση τῆς προπτωτικῆς. Καί ναί μέν ἡ Θεοτόκος γεννήθηκε μέ τήν πτωτική της φύση, ὡς κληρονόμος τῶν πρωτοπλάστων γεναρχῶν μας, ὅμως ἡ θεία Χάρις τήν ἀνύψωσε κεκαθαρμένη τῆς πτωτικῆς φύσεως καί τῆς φθορᾶς ὥστε νά ἐπιτελέσει τήν ὑπέρτατη ἀποστολή της, ἐκπληρώνοντας τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας.
Μέ τήν εἰσοδό Της στόν Ναό, ἀρχίζει ἡ πραγματοποίηση τῆς προαιώνιας βουλῆς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. «Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις», λέγει ὁ ὑμνωδός, θέλοντας νά κοινοποιήσει σέ ὅλους τήν ἔναρξη τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας.
Κατά τήν ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἑορτάζουν καί οἱ Ένοπλες Δυνάμεις τῆς πατρίδος μας. Φιλόστοργος μητέρα, ἡ ὑπέρμαχος στρατηγός τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων, ἡ παντοτινή κραταιά σκέπη τοῦ Ἔθνους μας. Ὁἱ Ένοπλες Δυνάμεις, θέτουν τούς ἀνθρώπους τους, τό ἔργο, τήν ἀποστολή καί τήν ἐπιτυχία τους σέ ὅτι πράττουν ὑπό τήν Σκέπη Της.
Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀς εἴμεθα ἀφοσιωμένοι στόν πνευματικό μας ἀγωνα. Τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου συνεπικουρούσης, θά ἀξιωθοῦμε, καθένας κατά τό μέτρο του, νά ἐπιτύχουμε τήν ἀφιέρωση μας στόν Θεό, ὥστε νά λάβουμε ἐξ Αὐτοῦ, τοῦ οὐρανίου Πατρός, τήν εἴσοδό μας εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων ἐν τῷ οὐρανῷ.