Η επινίκιος ημέρα και χαρμόσυνος εορτή της Ορθοδοξίας,την οποία, η Αγία μας Εκκλησία, προβάλλει, κατά την πρώτη Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τιμήθηκε, ως έθος εστί, με τη δέουσα θρησκευτική μεγαλοπρέπεια, στο Μετόχι της Ιεράς Μονής Κύκκου, στη Λευκωσία.
Προεξάρχων της λαμπράς αυτής πανηγύρεως ήταν ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κύκκου και Τηλλυρίαςκ. Νικηφόρος, έχοντας ως συμπαραστάτες του τον Αρχιμ. Αλέξιο Κυκκώτη, τον Πρωτοπρ. Άγγελο Ζλάτεβ, τους Διακόνους Ιάκωβο, Θεοχάρη και Χρήστο, αλλά και τα πλήθη τωνπιστών, οι οποίοι κατέκλυσαν τον Ιερό Ναό του Αγίου Προκοπίου, όπως και τον αύλειο χώρο του Μετοχίου.
Στο κήρυγμά του ο Πανιερώτατος αναφέρθηκε, κατ’ αρχήν, στην «αγαλλομένη και περιβαλλομένη με τον φωτοστέφανο της δόξας», Εκκλησία, η οποία «ύστερα από τόσους αγώνες, από κατατρεγμούς και διωγμούς, από μαρτύρια και κατακόμβες πέρασε στον θρίαμβο.
»Η Εκκλησία νίκησε και βασιλείς και αυτοκράτορες διώκτες της πίστεως και δράκοντες αποστάτες και θηρία ορατών και αοράτων εχθρών. Τα πρόβατα του Χριστού νίκησαν και διασκόρπισαν και λύκους και λέοντες και δράκοντες και όλους τους εχθρούς. Οι ταπεινοί θριάμβευσαν τους υπερηφάνους, οι ξαρμάτωτοι τους δυνατούς, οι φτωχοί τους Βασιλείς, οι αγράμματοι τους φιλοσόφους και οι δώδεκα έγιναν αναρίθμητοι, αυξήθηκαν και πληθύνθησαν, γέμισε όλη η γη.¨Εις πάσαν την γηνεξήλθεν ο φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών¨ (Ψαλ. 18, 5). Παντού κηρύσσεται το Ευαγγέλιο. Παντού νικά η πίστη. ¨Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών¨» (Α΄ Ιω. ε΄ 4).
«Από το βάθος του παρελθόντος αναπηδά ακτινοβολούσα η δόξα της Εκκλησίας», τόνισε, για να επισημάνει ακολούθως, πως: «Η γενιά μας δεν φαίνεται άξια του φωτεινού αυτού παρελθόντος. Την εποχή εκείνη των ηρωισμών, της αρετής και της θυσίας τη διαδέχθηκε σήμερα η εποχή της ύλης, της φθοράς και του μαρασμού, η παγωνιά της αμαρτίας και ο λίβας του συμφέροντος έχουν κάψει και έχουν ξηράνει τα παλιά εκείνα φύτρα των ιδανικών και των σκιρτημάτων».
Ο Κύκκου Νικηφόρος αναφέρθηκε και σε όσους σημερα αντιστρατεύονται την Εκκλησία και την Ορθοδοξία, σημειώνοντας, μάλιστα, ότι «δυστυχώς όλοι αυτοί οι εχθροί της Εκκλησίας βρίσκουν συμμάχους και στο εσωτερικό της. Σύμμαχοί τους εμείς, που με τα λόγια κοπτόμαστε υπέρ της Ορθοδοξίας, μα με τα έργα μας την καταπροδίδουμε, προκαλούντες σκάνδαλα και κλονισμούς συνειδήσεων, πολλή δε την ειρωνεία και τον σαρκασμό των εχθρών.
»Σύμμαχοί τους είμαστε ακόμα και εμείς, οι Επίσκοποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι, ενώ είμαστε«εις τόπον και τύπον Χριστού», κατά τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, και θα έπρεπε να ενσαρκώνουμε το πνεύμα του Χριστού, πνεύμα αγάπης, ταπείνωσης, δικαιοσύνης, συγγνώμης, ανοχής, επιείκειαςκαιμακροθυμίας, αντίθετα κυριαρχούμαστε, πολλές φορές, από άμετρες φιλοδοξίες και εγωιστικές φιλοπρωτείες, που γεννούν μίση και διχόνοιες, οι οποίες, υπό την επήρεια εξωτερικών πολιτικών δυνάμεων και την εμπλοκή γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, συνεργουσών και εθνικιστικών αγκυλώσεων, διχάζουν την Οικουμενική Ορθοδοξία. Σήμερα, δυστυχώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Ορθοδοξία σε οικουμενικό επίπεδο, παρουσιάζεται όχι πιά με ραγισμένη, αλλά με θρυμματισμένη την ενότητά της».
Στο σημείο αυτό, ο Μητροπολίτης Κύκκου, έκανε αναφορά στη χορήγηση του «Τόμου Αυτοκεφαλίας» στην ματοβαμμένη σήμερα Ουκρανία, ενέργεια η οποία, όπως επεσήμανε, «πυροδότησε βαριές, σοβαρότατες παρενέργειες, που δηλητηρίασαν τις διορθόδοξες σχέσεις και διέσπασαν το Σώμα της Οικουμενικής Ορθοδοξίας. Σήμερα, δυστυχώς, έχουμε σχίσμα όχι εν δυνάμει, αλλά σχίσμα εν ενεργεία, το οποίο αποδυναμώνει τη φωνή της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να αντιμετωπίζει τα σύγχρονα προβλήματα με επιτυχία και να δίνει πειστικά τη μαρτυρία της ορθοδόξου πίστεως και ζωής στο ιστορικό γίγνεσθαι της Οικουμένης. Η διασπασμένη Ορθόδοξη Εκκλησία αδυνατεί σήμερανασυμβάλλει αποφασιστικάστην εδραίωσητων υψηλώνπανανθρώπινων ιδανικώντηςειρήνης, τηςδικαιοσύνης, της ελευθερίας, τηςδημοκρατίαςκαιτου σεβασμού των ανθρωπίνωνδικαιωμάτων».
Συνεχίζοντας τον δυνατό και αφυπνιστικό λόγο του ο Πανιερώτατος, έψεξε και καταδίκασε έντονα τα όσα φρικιαστικά συμβαίνουν στη ομόδοξη και μαρτυρική Ουκρανία, «της οποίας ο λαόςαιματοκυλιέταιμέσαστηφωτιάκαιτηλάβα ενός ανελέητουπολέμου. Ο ουκρανικόςλαόςβιώνειτούτεςτιςτραγικέςμέρεςτη φρίκη τηςσφαγήςκαιτον λυγμό του πένθους, εξαιτίαςτηςρωσικήςστρατιωτικήςεισβολήςστηχώρατους».
Ο Κύκκου Νικηφόρος ήταν, παράλληλα, καταπελτικός και έναντι των Δυτικών και Νατοϊκών δυνάμεων, οι οποίες δεν είναι άμοιρες ευθυνών για τη σημερινή κρίση στην Ουκρανία. Υπογράμμισε, μάλιστα, το γεγονός ότι, ενώ «σήμερα εξαντλούν με πικρόχολη χαιρεκακία όλη την αυστηρότητά τους σε θανατηφόρες οικονομικές κυρώσεις σε βάρος του ρωσικού λαού», στην περίπτωση της Κύπρου «ένιπταν τας χείρας των». Έβλεπαν και σιωπούσαν. Έμεναν εκνευριστικά απαθείς. Βουβοί μάρτυρες της επαίσχυντης εκείνης τουρκικής κακουργίας του 1974.
»Πού είναι όλοιαυτοίοι Δυτικοί, γιαναεπικαλεσθούν, και στην περίπτωση τηςΚύπρου, τις αρχές του ΔιεθνούςΔικαίουκαινα επιβάλουνκαιστηνΤουρκία, που αποθρασύνθηκεκαιπαραβιάζειτην Αποκλειστική ΟικονομικήΖώνη, τόσοτηςΚύπρου, όσοκαιτης Ελλάδας, τις ίδιεςκυρώσειςπου επέβαλανκαιστηΡωσία;
»Γιατί η ηθικήτουςευαισθησίαναείναιτόσο επιλεκτική;», διερωτήθηκε, για να επισημάνει ότι«δυστυχώςταωμάγεωστρατηγικά, γεωπολιτικάκαιοικονομικάσυμφέροντάτους άλλοτετουςδίνουνφωνή και άλλοτετουςτην αφαιρούν».
Ολοκληρώνοντας την επίκαιρη προσλαλιά του, ο της του Κύκκου Ποιμενάρχης, υποστήριξε πως,ανθέλουμεσήμερα «νασωθούμε, και απότην αρπακτικήτου βάρβαρου Ασιάτημανία, αλλάκαι απότου covid-19 τη θανατηφόρα πανδημία, δεν πρέπει, απορροφημένοι απότονΡωσο-Ουκρανικόπόλεμο, να ξεχνούμε, ότι την Ορθοδοξία πρέπει να προτάξουμε και πάλι, σαν αμετακίνητοκυματοθραύστη, γιατί η προσήλωση του έθνουςμαςστην ορθόδοξηπίστη υπήρξεπάντα η λυτρωτική καταφυγή και η αστείρευτηπηγή δυνάμεως και ελπίδας».
Τέλος, να σημειωθεί, ότι προ της Απολύσεως της θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε η λιτάνευση των ιερών Εικόνων, σε ανάμνηση της αναστηλώσεως των Ιερών Εικόνων στην Κωνσταντινούπολη το έτος 843 και η ανάγνωση του Συνοδικού της Ορθοδοξίας.
