«Αυτό δεν είναι καν ένα γράμμα – αλλά η φωνή του πόνου μου που συσσωρεύτηκε αυτές τις μέρες του πολέμου». Κάνω έκκληση στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών

 Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι περισσότερα από 100 παιδιά έχουν ήδη σκοτωθεί στην Ουκρανία. Μερικά πυροβολήθηκαν από στρατιωτικές θέσεις μαζί με τους γονείς τους. άλλα θανατώθηκαν από θραύσματα οβίδων ή θάφτηκαν κάτω από τα κατεστραμμένα σπίτια τους, εξαντλημένα από υποσιτισμό, αφυδάτωση και έλλειψη ιατρικής περίθαλψης. Τώρα βρίσκονται σε προσωρινούς τάφους στις αυλές τους ή σε ομαδικούς τάφους. Πρέπει να ξέρουν ότι αυτές τις τρεις εβδομάδες εμφανίστηκαν ομαδικοί τάφοι στην Ουκρανία.

Ζώντας στον 21ο αιώνα, το χέρι μου αρνείται να γράψει και τα μάτια μου αρνούνται να διαβάσουν. Θα έπρεπε να ξέρουν. Πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν μαρτυρικές πόλεις στην Ουκρανία: Μαριούπολη, Σούμι, Οχτίρκα, Χάρκοβο, Μπούχα, Γκόστομελ, Βορζέλ, Ιζιούμ, Βολνοβάκα…Χιλιάδες Ουκρανοί αναζητούν τους συγγενείς τους, με τους οποίους δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή. Αυτή η αβεβαιότητα είναι η χειρότερη.

Πρωταρχικός μας στόχος είναι αυτοί οι άνθρωποι να σηκώσουν επιτέλους το τηλέφωνο, να φάνε ζεστό φαγητό και να λάβουν την απαραίτητη ιατρική περίθαλψη.

Ο εχθρός αποτρέπει συχνά τις προσπάθειές μας να δημιουργήσουμε «διαδρόμους σωτηρίας».

Καλούμε το Συμβούλιο, με την κολοσσιαία εξουσία του, να γίνει μεσολαβητής στην οργάνωση πραγματικών ανθρωπιστικών διαδρόμων.

Μπορούν επίσης να βοηθήσουν με τους διαδρόμους για να επηρεάσουν τους διεθνείς οργανισμούς. Να μην παρακολουθούν από το περιθώριο

Με πίστη και ελπίδα για ειρήνη, και με αγάπη που σίγουρα θα νικήσει τον θάνατο.

Όλενα Ζελένσκα