Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας

Η ποιητική και μουσική υμνολογία,μέσα στην Μεγάλη σε φανερώσεις Εβδομάδα,  προβάλλει το πρόσωπο μιας γυναίκας, «Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός» Η Ευαγγελική πρώην άσωτη πλένει με μύρα και δάκρυα, τα πόδια του Δεσπότη Χριστού, δάκρυα που πεθύμησαν την ομορφιά του προσώπου του Θεού, δάκρυα που προσεύχεται η Εκκλησία να δίνει σε όλους ο Θεός.

Παρουσιάζεται αυτή που είναι στο Θεό, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την αποτυχία της χωρίς καμία πανοπλία υποκρισίας.Η ψυχή της πιο βαθιά από τα λάθη της, αφήνεται στην εμπειρία της σχέσης με τον Χριστό, προσφέρει στο Θεό ότι είναι.Μια άβυσσος αμαρτιών καλεί άβυσσο ελέους, πατά στην κόλαση της, προσανατολισμένη στον παράδεισο Του,δεν σταματάει στον πόνο, τον κάνει δρόμο, εφαλτήριο για την μόνη Αρετή της, που είναι η Αγάπη Του και η αγάπη, είναι πράξη πνευματικότατη, ούτε εξαγοράζεται ούτε ξεγελιέται, μόνο προσφέρεται. Δύναμή της, η αδυναμία στην αγάπη που «ου ζητεί τα εαυτής»,η δύναμη της γίνεται δίψα και πείνα Θεού που δεν ήρθε να φέρει κανόνες, απὸ τὸ ύψος της Θεότητάς Του, ἀλλὰ νὰ ἑνωθεῖ μαζί μας, ήρθε να προσφέρει τὸν Ἑαυτό Του σε όσους δεν είναι γεμάτοι από το «εγώ» τους. Και ο Θεός την ανυψώνει και επενδύει στην ισότιμη σχέση. όχι για να εισπράξει δικαίωση.

Από «του κόσμου τες πολλές αναστροφές», κατακτιέται από την αγάπη Του,την ενδύει η χάρη Του, περνά στην ευθύνη της ελευθερίας του Χριστού,την έχει πείσει η αλήθεια του Αγαπώμενου, στον οποίο προσφέρειτα μύρα του ενταφιασμού και Εκείνος εισακούει την σιωπή της αγάπης της και πίσω από την «πόρνη» βλέπει ένα μέλος της Βασιλείας Του.

Ο Θεός των μετανοούντων αμαρτωλών, που «ήλθε ζητήσαι και σώσαι το απολωλός», αναβαπτίζει την ωραία πόρνη που αναγεννάται με το κάλλος της Χάριτος. στο σύνορο μεταξύ ζωής και φθοράς, στην αιώρηση μεταξύ αμαρτίας και μετάνοιας, βίωσε την προσωπική περιπέτεια της σωτηρίας της με δοξολογία, δεν θεωρεί άχρηστη την αμαρτία: «Χριστέ μου σε ευχαριστώ που αμάρτησα κι έτσι γνώρισα το έλεός Σου».

Το ότι είναι αμαρτωλή δεν σημαίνει ότι είναι χαμένη το ότι είναι πτωτική δεν την κάνεικαταδικασμένη. Αν λοξοδρόμησε, δεν ξέχασε την πυξίδα της, τον Χριστό. Το βάθος της δενεξαντλείται στις πράξεις της,αφού δεν έχει εκπέσει της Αγάπης του Θεού και δὲν ὑπάρχει λάθος που αλλάζει την αγάπη Του προς εμάς, ποια ἁστοχία μπορεῖ νὰ ὑπερβεί τὴν αγάπη Του μας; Μας αγαπάει αιώνια, επειδή θέλει. Δεν σταματά στα έργα μας, μα πάει στο μυστήριο της καρδιάς σε όποιους η ελπίδα τους δεν κρύβεται σε αυτό που κατορθώνουν αλλά σε αυτό που επιθυμούν. Εκεί δεν χωράει απελπισία αφού σωζόμαστε από το έλεος Του και αν σωτηρία μας είναι ο Θεός, τότε αρνούμαστε την αυτοδικαίωση ή την αυτοσωτηρία μας.Η αγάπη υπενθυμίζει: «Ουκ ήλθε καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». Κατά τον Χρυσόστομο :«Πόρνη επιθύμησε ο Θεός; Ναι πόρνη, εννοώ τη δική μας φύση…και Αυτός ο τέτοιου μεγέθους και τέτοιας αξίας, την επιθύμησε…και τι κάνει; Επειδή αυτή δεν μπορούσε να ανέβει ψηλά, εκείνος κατέβηκε χαμηλά…Και της δίνει; Δακτυλίδι, Το Άγιο Πνεύμα….Ήρθε να την πάρει άσχημη την είδε, την αγάπησε και την έκανε νέα..για να καταλάβεις τον Έρωτα του Νυμφίου». Τι μας λέει η σημερινή ημέρα? Ότι δεν υπάρχουν σιγουριές, ούτε εξασφαλίσεις στον «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντα άνθρωπο».

Μακάρι να χαίρονταν όμως σήμερα όλοι, όσοι θέλουν να νικήσουν στην «μάχη» με τον Θεό ίσως απογοητεύονται, απαιτούν τον έσχατο λόγο, ως ταξιθέτες του παραδείσου, εισβάλοντας στην Βασιλεία Του πάνω στο άρμα πνευματικών επιτευγμάτων, οπαδοί μιας άλλης “πίστης”, μεταλλαγμένης, τυφλής, άλογης, απεριόριστης, τελικά αντιεκκλησιαστικής. «Πίστης» που απολυτοποιείται ώστε να οδηγεί στην ιδεολογία, στο φανατισμό που κάνει οπαδούς που καταλήγουν στο μηδενισμό, στον εξοπλισμό πεποιθήσεων, φοράει θρησκευτικό μανδύα και γεννά την αληθινή απομάκρυνση από την όντως πίστη. Θέτει διλήμματα και γίνεται επικίνδυνη. Σήμερα αν ο κόσμος κυλιέται στο αίμα, από ανθρώπους με τέτοια “πίστη” στην αγάπη της δύναμης και όχι στην δύναμη της αγάπης, που “πιστεύουν” και οπλίζονται χωρίς να εξετάζουν αν αυτό που πιστεύουν αληθεύει, αν εξανθρωπίζεται και εξανθρωπίζει.

Να τελειώσουμε με ένα περιστατικό από τον βίο του Αγίου Πορφυρίου. Όταν ο Άγιος βρέθηκε τυχαία σε οίκο ανοχής για Αγιασμό, Ησυχαστής του Όρους στην ενορία του στην καρδιά της πόλης, υπάρχει Φωνητικό αρχείο του ιδίου που εξαιτίας της επίσκεψης του σε οίκο ανοχής κατάφερε να μεταστρέψει τη ζωή των γυναικών αυτών. Ο Άγιος Πορφύριος διηγείται τον αγιασμό που έκανε σε οίκο ανοχής παραμονή Θεοφανείων.

«Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα.

Ήταν μία σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε εγώ άρχιζα κατά τη συνήθεια μου το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…». Με σταματάει απότομα…

Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ’ τα δωμάτια.  «Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής», είπα μέσα μου.Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει. «Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν’ αγιάσω, είπα πιο μελωδικά το «Εν ιορδάνη» και είπα στα κορίτσια «Παιδιά μου χρόνια Μας αγαπάει όλους ο Θεός να Τον γνωρίσετε, είναι πολύ καλός, χάρηκα πολύ, να ζείτε, χρόνια πολλά!!». Πώς ενήργησε η Αγάπη Του μέσα από την τόλμη του Αγίου;