Του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου, Θεολόγου – Κοινωνιολόγου

Οι θεολογικοί ακροβατισμοί  κάποιων και η θρησκευτική  χλιαρότητα  άλλων έχουν φέρει ρήξη, απομάκρυνση, έως και έχθρα μεταξύ των χριστιανών, ακόμα και εντός των κόλπων της  Εκκλησίας μας που λέγεται και είναι Ορθόδοξη.  Καταφέραμε τελικά και αναίτια ο καθένας μας  να έχει δικό  του δρόμο πίστης,   άσχετα   αν στο τέλος  βιώνουμε αδιέξοδο, γκρεμό και  απώλεια. Διαχρονικά   παραποιήθηκε και λησμονήθηκε  η  περί ενότητας της πίστης παύλειος αποστολική συμβουλή (βλ. Β΄ Κορ. ιγ,11 Α’ Κορ. α,10 κ.α.) και γεννήθηκαν  οι αιρέσεις από την μία  και ο ζηλωτισμός  από την άλλη. Είναι και τα δύο άκρα τόσο επικίνδυνα όσο και βλαβερά.

Η πίστη  φαίνεται ως έννοια  απλή και αφηρημένη, διατηρεί όμως και την πρακτική της διάσταση,  αρκεί  να μην διατηρεί σχέση  με την υποκρισία, την επιπολαιότητα, την πόλωση. Άλλες φορές  είναι  επίπλαστη  κατά το προσωπικό  συμφέρον  του καθενός  και άλλες είναι θέμα  πρόχειρου αυτοσχεδιασμού. Ενίοτε γίνεται αντικείμενο κομπασμού. Η  Εκκλησία  πάντα με αμεσότητα και σαφήνεια  ευνοεί την ενότητα,  δε φροντίζει μόνο τους  ημέτερους και  δεν  αφορίζει   τους αντίθετους.

Κάθε βαπτισμένος χριστιανός έχει δικαίωμα στην πίστη, που γεννά οπωσδήποτε και υποχρεώσεις. Σαν το φως στο λυχνάρι είναι η πίστη, άλλοτε σβήνει και καταλήγει σε αθεΐα και κάποτε φουντώνει και γίνεται φανατισμός. Απόρριψη και υπερβολή, το αυτό κακό προξενούν. Τραυματίζουν το Σώμα της Εκκλησίας και απειλούν την συνοχή  Της. Το έχουν άραγε σκεφτεί οι κάθε λογής, μορφής,  προέλευσης ενιστάμενοι;

Κανένας – όποιος και αν είναι εκείνος- δεν μπορεί να διεκδικεί θέση κριτή της πίστης των άλλων για να τους εξετάζει η να τους αποδοκιμάζει, ακόμα και να τους καταδικάζει. Μονοπώλιο ή αυτονόμηση πίστης δε επιτρέπεται στον χριστιανικό κόσμο και δεν πρέπει να καλλιεργείται από πρόσωπα και ομάδες. Πιστόμετρα δεν νοούνται και όταν τέτοια εμφανίζονται  καταλήγουν μοιραία σε φονταμενταλισμό, ότι χειρότερο για εκείνον που πιστεύει λάθος και εκφράζεται ανάρμοστα.

Η πίστη  όπως  επισημαίνεται  στον ορθόδοξο  εκκλησιαστικό λόγο  έχει  δρόμο τα ιερά μυστήρια και στόχο την σωτηρία των ανθρώπων. Κάθε άλλη οδός  καταλήγει  σε αποστασία.   Η πίστη που εκδηλώνεται σωστά  είναι καρδιακή και όχι επιφανειακή, αληθινή και όχι παροδική,  πραγματική  και όχι ψεύτικη. Πίστη στον Θεό χωρίς αγάπη για τα παιδιά Του είναι μάταιη και ανώφελη.

Όψιμοι  και συγκυριακοί δήθεν θεματοφύλακες της πίστης  εύκολα εκκολάπτονται και ύπουλα καιροφυλακτούν. Μη τους επιτρέψουμε να διεκδικήσουν και δάφνες διαφύλαξης της ενότητας της.  Δεν έχουμε πίστη για να διεκδικούμε ανέσεις στη ζωή, αλλά για να άρουμε τους σταυρούς  που θα βρεθούν στο διάβα μας και να αντέξουμε στα προβλήματα  που θα μας έρθουν στις ημέρες μας. Πίστη που δεν υπηρετεί τα παραπάνω αργά ή γρήγορα γίνεται νάρκη στην ενότητα και αλλοίμονο πού, πώς και πότε θα σκάσει.

 Όποτε μετέχουμε στην εκκλησιαστική ζωή, τότε εκούσια διατηρούμε εναργή την παραδοθείσα πίστη. Ενότητα πίστης και κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα είναι  έννοιες   αλληλένδετες,  χρήσιμες  και απαραίτητες   για ειλικρινή  σχέση  μας  με τον Κύριο και αληθινή συνύπαρξή μας  με τον περίγυρό μας. Αυτή η έκφραση της πίστης καλλιεργεί τον σύνδεσμο της ενότητας. Αν δεν γίνει σκοποθεσία κάθε συνειδητού χριστιανού η συντήρηση της ενότητας της πίστης, εκείνη καταντά  κάλπικη και εγωκεντρική.

Πίστη  που δεν διαποτίζεται από  πράξη  είναι άχρηστη,  πράξη που δεν περνά  από  την  Εκκλησία  είναι ανόσια και Εκκλησία  που δεν ακουμπά  την ψυχή των παιδιών Της  είναι  ανούσια.  Μην ακούμε τι λένε οι  κάθε λογής  και ύποπτης  προέλευσης  κατηχητές και διαφωτιστές,  αλλά πάντα και μόνο όσα Εκείνη  διδάσκει  και προσφέρει. Η πίστη  υπάρχει ως  το αλεξικέραυνο  που θα αποτρέψει  την προσβολή από τους πειρασμούς  και θα    δώσει προοπτική στον αγώνα  μας. Για να έχουμε άτρωτη την ενότητα μας στα της πίστης μας να το αποκτήσουμε και να το αξιοποιήσουμε.