Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου, Θεολόγου – Κοινωνιολόγου
Η ιστορία, ατομική ή συλλογική, κινείται μεταξύ υποκειμενικότητας και αντικειμενικότητας. Κατά την προαίρεση και η συγγραφή, κατά τα συμφέροντα η αντίδραση, κατά την υπόδειξη η αντίσταση. Η καταγραφή γεγονότων δεν γίνεται μόνο για να γεμίσουν οι σελίδες της, αλλά και για να αποτελέσουν και το εφαλτήριο για νέες κατακτήσεις. Όταν το παράδειγμα υπάρχει από το παρελθόν, πρέπει να το εκμεταλλευτούμε στο παρόν, για να το χαρίσουμε στο μέλλον. Αλλιώς θα είμαστε αναπολόγητοι, όποιοι και όπου υπάρχουμε.
Την καρδιά μας την χτύπησε η θλίψη όταν πριν τρία χρόνια (το Σάββατο 29 Φεβρουαρίου) έγινε γνωστό ότι έφυγε από κοντά μας ένας ακάματος εργάτης του κυριακού αμπελώνα, ο κάποτε Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος. Πορεύτηκε προς την αιώνια κατοικία του ο επί δεκαετίες επίσκοπος και άγγελος της Πειραϊκής Εκκλησίας, ο πνευματικός πατέρας αμέτρητων ψυχών.
Ως χριστιανοί αρνούμαστε απλά να δακρύσουμε. Θέλουμε όμως και να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του και για την ξεκούραση του από τους κόπους του και τους πόνους του. Έρχονται όμως ως συνήγοροι οι αναμνήσεις, παλιές και νεώτερες και ανατρέπουν την θέλησή μας. Γιατί έχουμε πολλά να θυμόμαστε, ποιμαντική μέριμνα και αγωνία πολλών δεκαετιών. Ήταν ο εμπνευστής αμέτρητων ψυχών, κληρικών και λαϊκών. Όλοι οι σταθμοί της ζωής του είναι γεμάτοι ιεραποστολή με λόγια και έργα. Από τα διακονικά χρόνια μέχρι τα βαθιά τα γεράματα, τίποτε και ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο στο να προσφέρει.
Η γνωριμία μας στον Πειραιά, στα χρόνια του αποκορυφώματος της δράσης του, ήταν σημαντική και καθοριστική. Τότε, που παλεύαμε μεταξύ ερωτημάτων και αμφισβητήσεων έρχονταν με τον λόγο του, με την συμβουλή του, με την προσευχή του, να ηρεμήσει τα ταραγμένα νερά της νιότης μας και να μας κατευθύνει στο λιμάνι της Εκκλησίας πνευματικά σώους και αβλαβείς. Ποιος άλλωστε δεν τον πλησίαζε και δεν έφευγε ωφελημένος και αποφασισμένος να τον ξανασυναντήσει, να τον συναναστραφεί, να τον ακολουθήσει;
Τα πάντα στον Πειραιά ακόμα θυμίζουν τον Γέροντα Καλλίνικο. Αν διαλέξουμε την σιωπή, θα φωνάξουν τα έργα του σε κάθε εκκλησιαστική γωνιά του επίνειου. Επειδή είναι πολλά, θα κάνουν θόρυβο, εκείνον που θα φτάσει στα πέρατα της Ορθοδοξίας, όπως γίνονταν και τότε, με τη ζώσα και δραστήρια Πειραϊκή Μητρόπολη.
Την αποτίμηση του έργου του θα την κάνει ο ιστορικός του μέλλοντος και την ανταμοιβή θα την προσφέρει ο δικαιοκρίτης Θεός. Διατήρησε κατά την αρχιερατική του διακονία το μέτρο στην ιερουργία, στον λόγο, στην παρουσία. Εκεί που υπερέβαλε ήταν στις πρωτοβουλίες, στις πρωτοτυπίες, στις δράσεις. Για αυτό και απόλαυσε την αγάπη, τον σεβασμό, την αποδοχή. Ήταν λαοφιλής και ποτέ λαϊκιστής, ούτε και λαοπλάνος. Εκτιμούσε τα χαρίσματα, επαινούσε την προσπάθεια, χαίρονταν το αποτέλεσμα. Ξέφυγε από τα τετριμμένα και τόλμησε δυσθεώρητα για την εποχή του, σε όποιον τομέα μπορούσε. Πανθομολογουμένως ήταν φιλακόλουθος, φίλεργος, φιλάνθρωπος. Ο λόγος του απλός και συνάμα θεολογικός, πάντα κατανοητός και εποικοδομητικός. Για αυτό και απόλαυσε την αγάπη, τον σεβασμό, την αποδοχή.
Τον κατευοδώσαμε, δεν τον αποχωριστήκαμε. Απλά, άλλαξε θέση στο Δισκάριο της ιερής προσκομιδής μας. Δεν αναζητάμε άλλον έναν ίδιο. Ψάχνουμε τουλάχιστον τον παρόμοιο, εκείνον που θα μπορεί να εμπνέει και να στηρίζει προσευχητικά μικρούς και μεγάλους, κλήρο και λαό. Έγινε μικρή αναφορά στο πρόσωπό του, όχι για να ικανοποιηθεί ο ρομαντισμός μας, η να ευχαριστηθεί ο ναρκισσισμός μας ότι τον γνωρίσαμε∙ ήταν καρδιακή υιϊκή οφειλή και ανάγκη, ένα γραπτό τριετές Μνημόσυνο. Τον αποχαιρετήσαμε, αλλά θα τον ξανασυναντήσουμε. Είναι προσδοκία μας και βεβαιότητά μας συνάμα.
