Του Κωσταντίνου Νούση
Αν δεν θα τολμούσε να την αποκαλέσει κάποιος οργανωμένη, σίγουρα δεν θα την έλεγε και τυχαία. Όσο και να μας πονάει, το ορθόδοξο ελλαδικό κράτος από τα γεννοφάσκια του και μέσα στον κομπλεξικό του αέναο μιμητισμό, προσπαθεί να μεταλλαχθεί κατ’ ακριβή εικόνα και ομοίωση με τα υποτιθέμενα χριστιανικά κράτη της Δύσεως, στα οποία θεωρεί ότι οφείλει και το είναι και το ευ είναι. Δυστυχώς…
Την έκπληξη έκανε και πάλι μια δεξιά κυβέρνηση, που υποτίθεται πως, ωσάν συντηρητικότερη, είναι περισσότερο υποστηρικτική της Εκκλησίας και των εθνικών – πατριωτικών ιδεωδών. Αλλά φοβάμαι πως τα πράγματα δεν είναι έτσι, διότι και η εξομολόγηση στα σχολεία από δεξιά υπουργό Παιδείας υλοποιήθηκε. Πρόκειται απλά για πολιτική πλάνη και ιδεοληψία πως οι αριστεροί σήμερα είναι οι βασικοί εχθροί της Εκκλησίας. Βλέπουμε, ωστόσο, εν τοις ιδίοις τοις πράγμασι πως η αλήθεια βρίσκεται αλλού.
Δεν θα κατηγορήσω όμως για υποκρισία την παρούσα κυβέρνηση για το τόλμημα να εξισώσει την ορθόδοξη εορτή των Τριών Ιεραρχών με άλλες εκδηλώσεις ενδοσχολικού χαρακτήρα, που περιορίζονται στο πρώτο δίωρο μιας καθημερινής διδακτικής διαδικασίας. Και τούτο, διότι η βαθιά πολιτική ταυτότητα όλων μας, αριστερών, δεξιών και όλων των υπολοίπων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι δυτική, με την έννοια της σχεδόν αθεΐζουσας εκκοσμικευμένης κοινωνίας. Και αυτού του είδους η πολιτική και εθνική ταυτότητα και συνείδηση δεν ανέχεται και δεν αντέχει το ορθοδόξως φρονείν και πράττειν.
Ούτε, όμως, και η επίσημη Εκκλησία αντέδρασε με τον οφειλόμενο τρόπο στην αυθαίρετη καινοτομία του πολιτικού της προϊσταμένου: του Υπουργείου Παιδείας δηλαδή. Και αυτή από την εποχή της αυτοκέφαλης πορείας της χωριστά από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έχει καταστεί μια εθνική, μια κρατική Εκκλησία, σε αντίθεση με την ορθόδοξη οικουμενική χριστιανική παράδοση. Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο οικουμενικός χαρακτήρας του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και η καθιέρωση εκείθεν της εορτής των οικουμενικών αυτών διδασκάλων, δεν χωράει στα στενά εθνικά όρια του νεότερου ελλαδικού κράτους και του εκπαιδευτικού του συστήματος.
Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Μέσα στα σχολεία η συντριπτική πλειοψηφία των διδασκόντων ίσταται εχθρικά έως αδιάφορα – δεν έβαλα τυχαία τη σειρά των επιρρημάτων – έναντι των πραγμάτων της ορθόδοξης χριστιανικής ρωμηοσύνης. Οι μαθητές δεν έρχονται σε επαφή (ίσως σε ποσοστό 1%) στην επίσημη διδακτέα ύλη με την ορθόδοξη πατερική σκέψη και φιλοσοφία της παιδείας, σε αντίθεση με τους δυτικούς αντίστοιχους διανοητές, εξάπαντος αθέους και εκκλησιομάχους, «διαφωτιστές» γαρ. Επαφίεται, επομένως, στο φιλότιμο και στην «καλή αυθαιρεσία» μιας μικρής μερίδας εκπαιδευτικών να μιλήσουν για Χριστό και Ελλάδα, με τους όποιους νομικούς κινδύνους κρύβει το πράγμα σε μέρες ανατροπής των αξιών και των ιεραρχιών: ο δάσκαλος είναι πια υπό τον μαθητή και τον κηδεμόνα του και μπορεί να καταγγελθεί ανά πάσα στιγμή μέσα στο «φιλελεύθερο» πλαίσιο της προσβολής των προσωπικών δεδομένων και δοξασιών εκάστου…
Η σημειολογία του σχολικού εκκλησιασμού και της ομώνυμης αργίας της ημέρας καταπατήθηκε βάναυσα. Και εδώ έγκειται η ουσία του πράγματος. Ο δικηγόρος του διαβόλου μπορεί να ισχυριστεί εν προκειμένω πως ούτε καν εκκλησιασμός γινόταν τελευταία όπως θα έπρεπε και τα μαθήματα χάνονταν τζάμπα, ενώ τώρα αναγκάζονται να προσέλθουν οι μαθητές και στο σχολείο και στην εκκλησία και έτσι να πάρουν κάτι από την εορτή. Θα διαφωνήσω. Η σημειολογία, ο συμβολισμός της σχολικής εορτής και αργίας – δηλαδή όχι μιας συνήθους ημέρας με μαθήματα – έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Και αυτό, διότι ούτε τέσσερις διδακτικές ώρες παραπάνω σώζουν τα τεράστια συσσωρευμένα κενά της νεοελληνικής παιδείας των τελευταίων δεκαετιών – όπως θα μπορούσε να γίνεται για παράδειγμα και με τη γιορτή του Πολυτεχνείου – ούτε καμία άλλη πρόφαση εν αμαρτίαις θα καλύψει τους άνομους και πονηρούς διαλογισμούς όσων υπονομεύουν παντοιοτρόπως την εορτή, σύμφωνα με τις δικές τους δυτικόφρονες και αντιεκκλησιαστικές στάσεις ζωής.
Για ποιους ιεράρχες μιλάμε, όταν δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει η λέξη; Για παπάδες επίσης θα μιλάμε ως πρότυπα, όταν βλέπουμε ράσο και παθαίνουμε πνευματική αλλεργία; Ποια ελληνορθόδοξη παιδεία και ποιότητα και κουραφέξαλα… Εμείς σήμερα, οι εκδυτικισμένοι και εξευρωπαϊσμένοι Νεοέλληνες, ξέρουμε τι εστί ηθική και παίδευση κατευθείαν μέσα από τους αρχαίους κλασικούς και δεν έχουμε ανάγκη να προβάλουμε το νεκρωμένο και κατησχυμένο Βυζάντιο και τις θρησκευτικές αγκυλώσεις του παρελθόντος μας. Εμείς σήμερα είμεθα προοδευτικοί και η τεχνολογία με την επιστήμη απέδειξαν ότι δεν πολυέχουμε ανάγκη έναν σταυρωμένο θεό που κατάγεται από τους Εβραίους ούτε και από τους ιερείς και δασκάλους της θρησκείας του. Εδώ οδεύουμε στην κατάργηση του παγκόσμιου θρησκευτικού φαινομένου και θα ασχολούμαστε με δόγματα και μεταφυσικά πιστεύω; Όχι δα! Αυτά όλα και άλλα τόσα είναι που κουβαλάμε μέσα μας οι Νεοέλληνες, άρχοντες και αρχόμενοι. Και όλοι μας σχεδόν συμμέτοχοι στην αμαρτωλή ομερτά, αποφασίζουμε με τη μέθοδο του σαλαμιού, χρόνο με τον χρόνο, να στείλουμε τους Τρεις φωστήρες της οικουμένης εκεί που θέλουμε να ανήκουν: στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, στο μουσείο των νεκρών παραδόσεων και οπωσδήποτε μακριά από τα μυαλά και τις καρδιές μας…
