Του Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, Μέγα Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Ἀφιέρωμα στὴν μνήμη του μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς του
Τὸν Ἅγιο Ἀλέξιο, τὸν Ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, φερωνύμως τιμοῦσε ὁ ἤδη ἀπὸ τῆς 12ης Ιουνίου τοῦ 2021 εὑρισκόμενος στὶς ἀγκάλες τοῦ Ἀβραὰμ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξιος Ἐγκλειστριώτης. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ βίωσε ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια τὸν πόνο καὶ γνώριζε νὰ συμπαρίσταται σὲ ὅλους τοὺς πονεμένους, τοὺς ἀναγκεμένους, τοὺς ἐμπεριστάτους. Δίδασκε ὁ π. Ἀλέξιος τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐφάρμοζε ἀπόλυτα στὴν ζωή του. Γνώριζε ὅτι ἡ σύζευξη καὶ ἡ συνύπαρξη πίστεως καὶ ἀγάπης θεώνει τὸν ἄνθρωπο, τὸν καθιστᾶ οὐρανοπολίτη, σύνοικο τῶν ἁγίων ἀγγέλων. Ἔλεγε διδάσκοντας πάντοτε μὲ λόγια θερμά, ὅτι «τότε μόνον ἡ πίστη μας βεβαιώνεται ὅτι εἶναι ἀληθινή, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ ἔργα ἀγάπης. Μόνον τότε δείχνουμε ὅτι ἀγαποῦμε πραγματικὰ τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ μας, τὴν ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη. Δὲν φθάνει μόνο νὰ ἔχουμε Ὀρθόδοξο φρόνημα, ἀλλὰ νὰ τὸ συνοδεύουμε ἀπὸ ὀρθοπραξία. Καὶ ἡ κρυφὴ ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνεται φανερὴ στὸν Χριστό μας μὲ τὶς προσευχές μας «ὑπὲρ τῶν ἐντειλαμένων ἡμῖν εὔχεσθαι ὑπὲρ αὐτῶν».
Ὁ μακαριστὸς π. Ἀλέξιος καθημερινὰ λάμβανε τηλεφωνικὰ καὶ γραπτὰ μηνύματα ἀπὸ ἀνθρώπους τοῦ πόνου, ποὺ τοῦ ζητοῦσαν νὰ προσεύχεται γι’ αὐτοὺς ἢ γιὰ κάποιους γνωστούς τους, ἀγνώστους σὲ αὐτόν, ποὺ περνοῦσαν δυσκολίες, ἀσθένειες, ἀνεργία, ἢ εὑρίσκονταν σὲ πειρασμό, κίνδυνο, ἐξαρτήσεις, ἐσφαλμένο δρόμο. Γιὰ ὅλους ὁ π. Ἀλέξιος προσευχόταν μὲ θέρμη, ὄχι ἀπὸ ἱερατικὸ μόνον καθῆκον, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη, ἀπὸ ψυχικὴ συμπαράσταση. Ἔπαιρνε παραδείγματα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας ποὺ εὐαρέστησαν τὸν Θεό μας μὲ τὴν καθαρὴ ζωή τους, μὲ τὶς προσευχές τους, ποὺ ἀνέβαιναν ὡς θυμίαμα ἐνωπιον τοῦ θρόνου Του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ μαρτύριο εἴτε τῆς συνειδήσεως, εἴτε τοῦ αἵματος. Ἐπεκαλεῖτο τὸ ὄνομά τους καὶ τιμῶντάς τους προσπαθοῦσε νὰ τοὺς μιμηθεῖ. Ἔπαιρνε μαθήματα καὶ ἀπὸ τὸν κατὰ σάρκα ἀδελφό του, Μητροπολίτη Κύκκου καὶ Τηλλυρίας π. Νικηφόρο, τοῦ ὁποίου, ὅπως τοῦ Ἑκατοντάρχου Κορνηλίου, «οἱ ἐλεημοσύνες ἀνέβησαν εἰς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. (Πράξ. Ι΄ 4).
Ταυτόχρονα ὁ π. Ἀλέξιος στὰ κηρύγματά του μοίραζε ἀγάπη Θεοῦ, ἀγάπη Ἁγίων, ἀγάπη συνανθρώπων μας καὶ προέτρεπε τοὺς πιστοὺς μὲ τὸν ζωντανὸ λόγο του: «Ἂς ἀνοίξουμε τὶς ἁμαρτωλὲς καρδιές μας καὶ μὲἀγάπη,ἀλλὰ καὶ ζωντανὴ καὶἀκλόνητη πίστη, ἂς κλείσουμε μέσα μας τὸν Θεό. Ἔτσι, θὰ μᾶς ἀγκαλιάσει καὶὁ Κύριος καὶ Θεός μας, ὁἸησοῦς Χριστός, στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ Βασιλεία Του».
Τὸ κελλὶ τοῦ π. Ἀλεξίου στὴν Ἐγκλείστρα τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου, ἀλλὰ ἡ ἁγία πρόθεση τοῦ ἱεροῦ του θυσιαστηρίου εἶχαν βραχεῖ ἀπὸ τὰ δάκρυα καὶ εἶχαν δεχθεῖ καὶ εἶχαν ἁγιασθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀλάλητους στεναγμούς του. Ἀνάπαυε πλῆθος πιστῶν ποὺ ἀπορφανισμένοι τώρα καταφεύγουν στὶς προσευχές του, βέβαιοι ὄντες, ὅτι, ὅπως ἀπὸ ἐδῶ προσευχόταν ἐκεῖνος στὸν οὐράνιο Πατέρα, ἔτσι, καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μὲ παρρησία θὰ δέεται σὲ Ἐκεῖνον, τὸν εὔσπλαγχνο Κύριο, γι’ αὐτούς. Καὶ σήμερα ποὺ τὸν μνημονεύουν λόγῳ τῆς γιορτῆς τοῦ Ἁγίου του ἔχουν τὴν πεποίθηση, ὅτι στὶς ἱκεσίες του ὁ Κύριος κλίνει εὐήκοον οὖς, δοξάζοντάς τον κατὰ τὸ ρῆμα Του: «Τοὺς δοξάζοντάς με ἀντιδοξάσω» (Α΄ Βασιλ. Β΄ 30 ).
Πολύκλαυστέ μας, βαθυσέβαστε π. Ἀλέξιε, ὄχι μόνο σὲ ἐνθυμούμαστε, ἀλλὰ προσπαθοῦμε νὰ σὲ μιμηθοῦμε, ἀφοῦ ἤσουν γιὰ ὅλους μας διδάχος. Διδάχος ἀγάπης, «πίστεως δι’ ἔργων ἐνεργουμένης» (Γαλατ. Ε΄ 6) καὶ προσευχῆς γιὰ πάντα πονεμένο συνάνθρωπό μας. Οἱ πρεσβεῖες σου μαζὶ μὲ αὐτὲς τοῦ Ἁγίου Ἀλεξίου, τοῦ Ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, ἂς εἶναι βάλσαμο παρηγοριᾶς καὶ δυνάμεως στὶς ἀδύνατες καὶ πονεμένες καρδιές μας.
