Την Πέμπτη 9 Μαρτίου το πρωί, με την ευκαιρία της εορτής των εν Σεβαστεία Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Προηγιασμένη θεία Λειτουργία και κήρυξε το θείο Λόγο στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Λιανοβεργίου.

Στην ομιλία του ο Σεβαμιώτατος τόνισε: «Μικρόν ὑπομείνωμεν, ἵνα τούς στεφάνους τῆς νίκης ἀναδησώμε­θα».

Τούς λόγους πού ἀντάλλασσαν μεταξύ τους σαράντα νέοι στρα­τιῶ­τες τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, πού, ὅταν τούς ζήτησαν νά ἀρνη­θοῦν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί νά θυσιάσουν στά εἴδωλα, ὑπακούοντας στίς ἐντολές τοῦ αὐ­τοκράτορος, ἐκεῖνοι δέν δέχθηκαν καί προτίμησαν νά μαρτυρήσουν γιά τήν πίστη τους, δανείζεται ὁ ἱερός ὑμνογράφος σήμερα.

«Μικρόν ὑπομείνωμεν, ἵνα τούς στεφάνους τῆς νίκης ἀναδησώμε­θα». Ἄς κάνουμε λίγη ὑπομονή, γιά νά κερδίσουμε τά στεφάνια τῆς νίκης.

Μέ αὐτή τήν προτροπή, πού ἐκ­φράζει τήν ἀκράδαντη πίστη τους, ἐνθαρρύνουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο οἱ ἅγιοι τεσσαράκοντα μάρτυρες μέσα στήν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβα­στείας, στήν ὁποία τούς εἶχαν ρίξει μέ ἐντολή τοῦ ἡγεμόνος, γιά νά τούς τιμωρήσουν μέ ἕναν ἀργό καί μαρτυρικό θάνατο.

Εἶχαν κάνει ἤδη τήν ἐπιλογή τους οἱ νέοι ἐκεῖνοι στρατιῶτες. Εἶχαν ἐπιλέξει τήν καλή στρατεία τοῦ Χριστοῦ ἀπό αὐτήν τοῦ ρωμαίου αὐτοκράτορος, στήν ὁποία μέχρι τότε ὑπηρετοῦσαν.

Εἶχαν ἐπιλέξει τήν πίστη στόν Χριστό, πού εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή καί χαρίζει τήν αἰώ­νια ζωή στούς ἀνθρώπους πού τόν πιστεύουν, ἔστω καί ἐάν αὐτή ἡ ζωή περνᾶ μέσα ἀπό τόν θάνατο, ἀκόμη καί ἕναν μαρτυρικό θάνατο, σάν αὐτόν πού ὑπέμεναν ὅλοι αὐτοί οἱ νέοι στρατιῶτες.

Εἶχαν ἐπιλέξει τή ζωή μαζί μέ τόν Χριστό, γνωρίζοντας ὅτι αὐτή ἀπαι­τεῖ ὑπομονή στίς δυσκολίες, στούς διωγμούς, στά βασανιστή­ρια, στό μαρτύριο, ὑπομονή μέχρι τέλους, γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς εἶπε ὅτι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται».

Καί αὐτή τήν ὑπομονή σύστηναν ὁ ἕνας στόν ἄλλον οἱ ἅγιοι τεσσα­ράκοντα μάρτυρες τῆς Σεβαστείας, προκειμένου νά μήν δειλιάσουν, ὅσο καί ἐάν ἡ παραμονή τους μέσα στήν παγωμένη λίμνη ἦταν ἐπώ­δυνη καί ἀνυπόφορη.

Ὑπέμεναν, γιατί γνώριζαν ὅτι ὁ χρόνος τοῦ μαρτυρίου εἶναι σύντο­μος σέ σχέση μέ τήν αἰώνια ζωή πού χαρίζει ὁ Χριστός. Ὑπέμεναν, γιατί γνώριζαν ὅτι ὁ πόνος πού αἰσθανό­ταν, δέν συγκρίνεται μέ τή χαρά πού θά ἀπολάμβαναν στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὑπέμεναν, γιατί ἤξε­ραν ὅτι τίποτε δέν ἀξίζει περισ­σότερο ἀπό τήν τιμή καί τή δόξα πού χαρίζει ὁ Χριστός σέ ὅσους μεί­νουν πιστοί στήν ἀγάπη του, καί, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς». Δέν ἀξί­ζουν τίποτε ὅσα ὑποφέρουμε σέ αὐτή τή ζωή, σέ σύγκριση μέ τή μελ­λοντική δόξα πού πρόκειται νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ».

Αὐτό τό ὑπέροχο παράδειγμα τῆς ὑπομονῆς τῶν ἁγίων τεσσαρά­κο­ντα μαρτύρων τῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῆς Σεβαστείας μαρτυρησάντων, τούς ὁποίους τιμοῦμε σήμερα, προβάλ­λει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Τό προ­βάλ­λει, γιατί ἡ ὑπομονή εἶναι ἀπα­ραίτητη σέ ὅλους μας καί σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ἀπα­ραίτητη γιά τόν ἀγώνα τῆς νηστείας πού διεξάγουμε κατά τήν περίοδο αὐτή τῆς Ἁγίας καί Μεγά­λης Τεσσαρακοστῆς ἀλλά καί γιά τόν πνευματικό μας ἀγώνα κατά τῶν ἀδυναμιῶν καί τῶν παθῶν μας. Γιατί πολλές φορές μπορεῖ νά ἀπο­γοητευόμεθα καί νά θέλουμε νά τόν ἐγκαταλείψουμε, εἴτε γιατί μᾶς ἑλκύουν οἱ προκλήσεις τοῦ κό­σμου πού θέλουν νά μᾶς παρα­σύ­ρουν, εἴτε γιατί μᾶς πολεμοῦν οἱ ἐπιθυμίες μας, ἡ γαστριμαργία, ἡ λαιμαργία, ἡ ραθυμία, καί κάνουν νά μᾶς φαίνεται μακρύς ὁ χρόνος τῆς νηστείας ἤ μακρύς ὁ χρόνος τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκ­κλη­­σίας μας, εἴτε ἀκόμη γιατί κά­ποι­ες φορές ἀπο­γοητευόμεθα, ἐπει­­δή δέν βλέπουμε ἀποτελέσμα­τα στήν προσπάθειά μας.

Ἄν ἀναλογισθοῦμε ὅμως τί ὑπέ­μειναν οἱ ἅγιοι τεσσαράκοντα μάρ­τυ­ρες τῆς Σεβαστείας, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἅγιοι καί οἱ ὅσιοι, ἄν σκεφθοῦ­με πόσο ὀδυνηρό ἦταν μετά ἀπό ὅσα βασανιστήρια ὑπέφεραν νά βρί­σκονται μέσα στήν παγωμένη λίμνη καί νά βλέπουν ἔξω τούς δημίους τους νά τούς προκαλοῦν μέ τή θαλπωρή τῶν θερμῶν λουτρῶν, καί ὅμως παρέμειναν σταθεροί καί ἀμε­τακίνητοι στήν πίστη τους, γιά νά μήν χάσουν τόν στέφανο τοῦ μαρ­τυρίου, θά συνειδητοποιήσου­με πῶς ὅσα καί ἐάν καλούμεθα ἐμεῖς νά ὑπομείνουμε εἶναι ἐλάχι­στα καί ἀσήμαντα.

Τό παράδειγμα τῆς ὑπομονῆς τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων τῆς Σεβαστείας ἄς παρακινήσει καί ἐμᾶς στήν ὑπομονή, τήν ὁποία ἔχου­με ὅλοι ἀνάγκη ὅπου καί ἄν διακονοῦμε, ὅπου καί ἄν ὑπηρετοῦμε, καί μέσα στήν οἰκογένεια καί μέσα στό σχολεῖο καί στήν καθημερινό­τη­τά μας, τήν ἔχουμε ἀνάγκη γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, τίς ἀσθένειες καί τήν κακία τῶν ἀνθρώπων. Ἄς θεωροῦ­με ὅλους αὐτούς τούς πειρασμούς καί τίς δοκιμασίες ὄχι ὡς κακό ἀλ­λά ὡς εὐλογία, καί ἄς τούς ἀξιο­ποιήσουμε γιά νά ἀποκτήσουμε πε­ρισσότερη ὑπομονή, ὥστε νά ἀντα­πεξέλθουμε καί στίς δυσκολίες τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος καί νά ἀξιω­θοῦμε τῆς αἰωνίου ζωῆς, ὅπως καί οἱ ἅγιοι τεσσαράκοντα μάρτυρες πού τιμοῦμε σήμερα, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἅγιοι διά τῆς ὑπομονῆς κέρδισαν τήν οὐράνια ζωή. «Δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦ». Ἀμήν.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ