Του Αρχιμ. Τιμοθέου Γεωργίου, Εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαροκόπου Καλλιθέας
Εξαρτημένος και ανελεύθερος ο παράλυτος, απομονωμένος στο μικρόκοσμο καιστην αδράνεια της «συμφοράς», τριανταοκτώ χρόνια αντλεί την ταυτότητά του από την παραλυσία του:έχει γίνει τρόπος να σχετίζεται και να οχυρώνεται. Ο Χριστός του δίνει ευκαιρία, του δίνει Ζωή. Η ανθρώπινη ζωή καλείται να συμμετέχει στη Ζωή του Θεού «Εγώ ειμί η οδός η αλήθεια και η ζωή».
«Θέλεις υγιής γενέσθαι; – ερώτημα που θα μπορούσε να μοιάζει περιττό,διότι ποιος άρρωστος δεν θέλει την υγεία του. Μπορούσε να μη θέλει να γίνει καλά κάποιος παράλυτος που βρίσκεται δίπλα σε πηγή ιάσεων; Τα ερωτήματα που θέτει Εκείνος είναι ωστόσο βαθύτατα: Αν είναι διατεθειμένος να αλλάξει τον τρόπο που διαχειρίζεται την ασθένεια, δηλαδή αν θέλει να μετανοήσει, αν θέλει να μην χρησιμοποιεί πλέον ως κρησφύγετο την ασθένεια, αν θέλει να μάθει από την αρχή τον εαυτό του στην συνάντηση με το δώρημα της αναστάσιμης Χάρης. Το ερώτημα στον παράλυτο πολύ ουσιαστικό,ο οποίος απαντά πλαγίως, χωρίς να αποκριθεί αν θέλει ή δεν θέλει του είπε: «Δεν έχω κανένα…». Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι, ανάλγητοι και αδιάφοροι άνθρωποι, το παράπονο ίσως ακυρώνει, πληγωμένος σημαίνει κλεισμένος στο εγώ, στην ασθένεια που έχει γίνει και εσωτερική ανημπόρια και έχει πνευματικές προεκτάσεις.
Ο Θεός, που «ου τω μώλωπι πάντες ιάθημεν», στην Εκκλησία που είναι ιατρείο και όχι δικαστήριο, εστιάζει στην επιθυμία του θεραπευόμενου που δεν είναι δεδομένη, γιατί οι άνθρωποι φαντάζονται αλλαγή χωρίς ιδιαίτερο κόστος,με τη λιγότερη δυνατή συμμετοχή και αναμένουν μοιρολατρικά και διεκπεραιωτικά μια γρήγορη θεραπεία. Όμως η ανάσταση δεν είναι μύθος, η ίαση δεν μπορεί να υποτάσσεται σε όρους μαγείας που παρακάμπτουν την ανθρώπινη συνέργια, την πολύτιμη ελευθερία που ευλογεί τη ζωή, που μας βγάζει από το μνήμα των φόβων μας και ανιστά τις επιθυμίες της καρδιάς.
Ο Χριστός που είναι δίπλα και ποτέ απέναντι δεν θέλει να εντυπωσιάσει, ούτε να επιβληθεί, ζητώντας αναγνώριση. Η κολυμβήθρα της Βηθεσδά γίνεται πνευματικό ιατρείο Εκείνου, που «τας νόσους ημών εβάστασεν»δίνει την ελεύθερη ελευθερία ως αγάπη. Οπότε και το θαύμα Του δεν θα μπορούσε να είναι μέσο πειθούς ή εργαλείο καταναγκαστικής μετατροπής του αμαρτωλού σε ενάρετο.
Τα θαύματα του Χριστού δεν ανήκαν στον κόσμο των επιχειρημάτων αλλά στην αίσθηση των βιωμάτων, δεν τρομοκρατούν, δεν είναι στο τέλος μιας περιπέτειας, αλλά πυροδοτούν νέα αρχή,εγκαινιάζουν τη ζωή χωρίς φθορά,στο μέλλον, στην όγδοη ημέρα.Ο Κύριος δεν λυπάται τον παράλυτο, αντίθετα του αναθέτει ένα έργο:«Σήκω επάνω….» σήκωσε ότι σε σήκωνε και σε εγκλώβιζε.Ο Χριστιανός δεν αναμένει μοιρολατρικά το θαύμα σαν κάτι στο οποίο θα έχει τη μικρότερη δυνατή συμμετοχή,ένα«από μηχανής θεό» που θα τον βγάλει από πιεστική κατάσταση την οποία βιώνει,μα ως έκπληξη που κάνει ψηλαφητό το αποτύπωμά Του, πάντοτε εντός της κολυμβήθρας της Εκκλησίας, που βαπτιστήκαμε και αναβαπτιζόμαστε με την μετάνοια. Υγεία στην Εκκλησία δεν σημαίνει ότι η αρρώστια θα αντικατασταθεί υποχρεωτικά από τη θεραπεία που δεν είναι η αναλγησία, μια καλή λειτουργία του σώματος,ανακούφιση, φυγή, ή η αποφυγή της αμαρτίας, αλλά η συνάντηση με το Χριστό στον οποίο άνθρωπος μεταμορφώνεται, εκκλησιοποιείται και έχει τη δυνατότητα «καλώς υγιαίνειν».
Η χριστιανική ζωή είναι πορεία αγάπης, δρόμος δημιουργικής ελευθερίας προς τη μεγάλη αγάπη του Θεού και από Αυτή δεν τον χωρίζει η υγεία ή η ασθένεια, η θλίψη, ή η χαρά, ο θάνατος ή η ζωή, ο παράδεισος ή η κόλαση, γιατί ένας παράδεισός χωρίς Χριστό γίνεται κόλαση και η κόλαση με το Χριστό γίνεται παράδεισος, η δική Του αγάπη.
Ας μην γυρεύουμε κάτι αναγκαστικό ή βεβαιωτικό του Θεού που δεν είναι δημόσιος θεραπευτής, αλλά τον εμπιστευόμαστε ως Πατέρα, χωρίς να παραπονιόμαστε, επαναλαμβάνοντας διηνεκώς: «Δεν έχω άνθρωπο»
Ο παράλυτος δεν σταμάτησε, βγήκε από τον τάφο της παθητικότητας προς την οδό της έγερσης, βεβαίωσε την ύπαρξή του στο Χριστό,δεν παραδόθηκε στην πνευματική ακινησία και μέσα από την δική του παράλυση έλαμψε το φως της Ανάστασης στην ψυχή και σώμα….
