Του Μ. Π. Ε

“Αυτός δικαιοσύνας

ηγάπησε!…”

Αλέξανδρος ο της Νιγηρίας απόστολος και επίσκοπος εκοιμήθη τον αιώνιον ύπνο αυτόν που προσδοκά  “Ανάστασιν νεκρών…”

Αισθάνομαι τὴν εσωτερική ανάγκη – αυτήν της καρδιάς να καταθέσω λόγον αγάπης γι’ αυτόν τον σπάνιο φίλο και αληθινό αδελφό.

Δεν θα περιγράψω τα θεολογικά του “άλματα” και τις εκκλησιολογικές και ποιμαντικές του ανησυχείς.

Γι’ αυτά θα μιλήσουν άλλοι “επαΐοντες” και ειδικοί της Θεο-λογικής επιστήμης και των εκκλησιαστικών αναζητήσεων.

Θέλω μόνον ένα βασικό χάρισμα του, να καταθέσω τώρα που η πολύπλευρη προσωπικότητα του έβαλε πλώρη για τον Ουρανό!…παραδιδόμενος στα χέρια του μόνου δίκαιου Κριτού – Αυτού που έχει τὴν όντως “δικαίαν κρίσιν”.

Ο άγγελος της εν Νιγηρία εκκλησίας μέσα στα πολλά “δωρήματα”-χαρίσματα του που πλούσια καλλιέργησε στην επίγεια διαδρομή του· είχε και ένα πολύ δυνατό χάρισμα αυτό της δικαιοκρισίας.

Σπάνιο χάρισμα για έναν γνήσια εκκλησιαστικό άνδρα που κινείται μέσα στην αγάπη και τη δικαιοσύνη του Θεού.

Αυτό το χάρισμα ο Αλέξανδρος ως άνθρωπος και ως επίσκοπος το έλαβε από το Θεό και πήγε “κατ’ εντολή” Θεού και το “φύτεψε” και το καλλιέργησε σε έναν ιδιαίτερο τόπο με πολλές επικινδυνότητες στη χώρα των Νίγηρων  γενόμενος κυριολεκτικά ως “εις εξ’ αυτών!…”

Αγκάλιασε τους Νιγηριανούς με πίστη, με συνέπεια και ακόμη με πολύ δικαιοκρισία αγάπης.

Πίστευε στην αποστολή που γίνεται Ιερά – αποστολή όταν αυτή κατατίθεται στο “ταμιείο” των ψυχών ανθρώπων που διψούν για Θεό της εν δικαιοσύνη αγάπης. Κι αυτό ο Νιγηρίας Αλέξανδρος ήξερε διακριτικά εν αγάπη να το προσφέρει στα παιδιά του Θεού.

Γι’αυτό και δεν εκινείτο μέσα στη νοσηρότητα μιας αποδοποίησης αλλά πίστευε και κήρυττε την αληθινή ελευθερία των τέκνων του Θεού, που επιλέγουν να γίνουν εκκλησία και μόνον εκκλησία…μια εκκλησία που θα δηλώνει έως τερμάτων αιώνος ότι ο Θεός είναι μεθ’ ημών και Αυτός είναι  α γ ά π η.

Δεν θα επεκταθώ σε περισσότερες λέξεις που αυτή τὴν ώρα – και κάθε τέτοια δύσκολη κατ’ άνθρωπον στιγμή περιτυλίγουν πάντας τους εν Χριστώ κεκοιμημένους…

Η αναφορά μου αυτή ας είναι ένα θυμίαμα αποχαιρετισμού ευχαριστώντας τον Θεό για τη φιλική συ-μ-πορεία – ή συνοδοιπορία μαζί του και γι’ όσα παρ’ αυτού διδάχθηκα και δι’ όσα δι’ εμέ εποίησε…

Φίλε Αλέξανδρε πορεύου εν ειρήνη τὴν οδό τὴν μακαρία και όσα εν δικαιοσύνη έμαθες και εφάρμοσες στην μαρτυρική σου διακονία στο σώμα των του Χριστού Αφρικανών αυτή η του Θεού δικαιοσύνη να σου αντα-ποδοθεί  πλουσιοπάροχα παρά Θεού. Εν εκείνη τη ημέρα.

Του “παραδείσου οικήτωρ” από σήμερα δέχου παρ’ εμού τον της πίστεως “τελευταίον ασπασμόν” “ευχαριστώντας τον Θεόν” δι’ όσα υπέρ Αυτού και δι’ Αυτόν έπαθες και εν καρτερία και δοκιμή εν υπομονή πολύ έβαλες τον εαυτόν σου κυριολεκτικά όπως τελευταία σημείωσες κάτω “από το” “γεννηθήτω το Θέλημα Του…” Η καρτερία που επέδειξες στην πολύμηνη ασθένειά σου, ας γίνει ο Στέφανος Σου – παρά Θεού…

Καλή Ανάσταση

αδελφέ μου αληθινέ.

“Φίλος έκπαλαι”