Του Κωνσταντίνου Νούση , θεολόγου
Η Εκκλησία καταπολέμησε τις αιρέσεις διαχρονικά όχι σαν απλές ιδεολογικές παραχαράξεις της αλήθειας περί Θεού και εν Χριστώ σωτηρίας, αλλά ως διεστραμμένους τρόπους βίου που οδηγούν μακριά από τον ζωοδότη Θεό. Η σχέση αίρεσης και Ορθοδοξίας είναι ανάλογη με αυτήν της ζωής και του θανάτου. Για τον λόγο αυτόν ακριβώς και όλος αυτός ο αγώνας των αγίων Πατέρων για τη διαφύλαξη της αληθείας.
Η αίρεση γεννιέται από την αμαρτωλή ζωή και στη συνέχεια αυτή η τελευταία τροφοδοτεί την πρώτη και σε θεωρητικό επίπεδο και δογματική κατοχύρωση. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει και το αντίστροφο, αλλά η ουσία είναι πως ο φαύλος κύκλος του κακού καταστρέφει ανθρώπινες ψυχές. Αν λέγαμε πως κάθε αίρεση έχει και έναν χωριστό δαίμονα εισηγητή, μάλλον δεν θα πέφταμε έξω. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η πεμπτουσία των αιρέσεων και πλανών είναι η δαιμονική έξαρση του ανθρωπίνου εγωισμού σε βάρος της θείας αληθείας, αγάπης και ταπεινώσεως.
Οι αιρέσεις είναι ομοούσιες στη βάση τους και οι μορφές τους αλλάζουν σε εξωτερικό επίπεδο κυρίως. Η σωτηρία του ανθρώπου σε κάθε πλανεμένη διδασκαλία είναι στο βάθος της μια αυτοσωτηρία (ας πούμε ενδεικτικά για την ηθική σωτηρία που πρέσβευε ο Αρειανισμός), μακριά από τον Χριστό και την Εκκλησία. Επομένως, μια απάτη, μια ανυπόστατη σωτηρία, άρα μια οδός προς την αιώνια κόλαση. Όταν οι αιρέσεις και οι πλάνες επεκταθούν σε ποσοτικό και ποιοτικό επίπεδο (διάβρωσης συνειδήσεων και φυσικής αποδοχής του κακού ή και αποδοχής του κακού ως φυσικού), τότε θεσμοθετούνται, σηματοδοτώντας την ηθική και πνευματική κατάπτωση των ανθρώπινων κοινωνιών.
Η μονοκρατορία του Πάπα οδήγησε στο δόγμα του πρωτείου και του αλάθητου. Η προσπάθεια των Ρωμαιοκαθολικών να αποκοπούν από τις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες βρήκε στο Filioque το δογματικό άλλοθι που χρειαζόντουσαν. Ο Μονοφυσιτισμός ήταν η θεωρητική σανίδα σωτηρίας που είχαν ανάγκη οι λαοί εξ ανατολών προκειμένου να αποσχιστούν από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Και αυτά τότε. Σήμερα έρχεται μια νέα παγκόσμια αίρεση, ο Οικουμενισμός, να καθιερώσει και σε θρησκευτικό επίπεδο την επικρατούσα παγκοσμιοποίηση, η οποία δυστυχώς δεν επιδιώκεται εν Χριστώ.
Ο Οικουμενισμός θα αποτελέσει τον θεωρητικό μανδύα που θα σκεπάσει την ηθική ισοπέδωση που εξαπλώνεται ραγδαία και τη θρησκευτική συγκρητιστική νοοτροπία της συντριπτικής πλειοψηφίας. Η ομοφυλοφιλία, η παιδοφιλία και άλλες διαστροφές θα “συγχωρηθούν” μέσα στον αθέσμως και εκνόμως διευρυμένο χαρακτήρα της οικουμενιστικής αγαπολογίας. Προς αυτήν την κατεύθυνση συνδράμουν τις διαδικασίες, δυστυχώς, και ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί ταγοί, όπως έγινε πρόσφατα με τη βάπτιση υιοθετημένου τέκνου ζεύγους ομοφυλοφίλων, με “θεολογικές” δηλώσεις περί χορήγησης των παθών υπό του ιδίου του Θεού και με την περιρρέουσα εκκοσμίκευση που σαν επιθετικό καρκίνωμα εξαπλώνεται ακόμα και στα πιο ιερά σημεία του σώματος της Ορθοδοξίας (βλ. π.χ. την ανέγερση super market στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους! – αν ζούσε σήμερα ο όσιος Παΐσιος πώς θα αντιδρούσε άραγε;).
Η ανευλάβεια και η ασέβεια περιβάλλονται τον επιεική τάχα ποιμαντικό μανδύα και αίρουν όρους αιωνίους. Η θεολογία της Εκκλησίας και οι Πατέρες της “διορθώνονται” από τους σύγχρονους κληρικούς και θεολόγους προκειμένου η προχωρημένη ανευλάβεια και αποστασία του σύγχρονου ανθρώπου να βρει χώρο και ανάπαυση στη συνείδησή του, εφόσον η αμαρτία έγινε μόδα και τα αντισώματα των υγιώς διδασκόντων και των παραδειγμάτων της αγιότητας φθίνουν με δραματικούς ρυθμούς.
Ίσως σε πολλούς αυτά θα ακούγονται υπερβολικά. Και όμως είναι σημάδια των Εσχάτων που μας πλησιάζουν με μεγάλη πλέον ταχύτητα. Ο μονόδρομος της σωτηρίας μας είναι η εν Χριστώ μετάνοια και η καταφυγή μας στα ζωοποιά Μυστήρια της Εκκλησίας, ειδικότερα δε στην Εξομολόγηση και στη Θεία Κοινωνία. Επ’ αφορμή της τελευταίας, θα θέλαμε να παρατηρήσουμε ότι ένα ακόμη σημείο των καιρών είναι η παρουσία αιρετικών διδαχών και διδάχων άνευ ουδενός ελέγχου και ουδεμιάς σχεδόν ενόχλησης σε θεολογικό και εκκλησιαστικό επίπεδο. Πρόσφατο παράδειγμα η αμφισβήτηση από ορθόδοξους θεολόγους της μεταβολής στη Θεία Κοινωνία. “Μύτη δεν άνοιξε” και έλεγχος μηδείς. Ο Χριστός το είπε προφητικά πως, όταν επανέρθει (κατά τη Δευτέρα Παρουσία), δεν θα βρει την πίστη επί της γης. Φαίνεται πως όλα προς τα εκεί δρομολογούνται. Αλλά δεν πρέπει να οδηγεί αυτή η εσχατολογία τους χριστιανούς σε κατάθλιψη, αλλά σε ελπίδα και χαρά, διότι ο Κύριος εγγύς και η Βασιλεία Του…
